บทละครโทรทัศน์ ไฟล้างไฟ ตอนที่ 7 หน้า 5
ลีลาหน้าซื่อมาก “ไหนล่ะคะ คุณหาญกล้า..ถ้านัดมาแล้วเขาอยู่ไหนล่ะคะ”
“ลูกฉันยืนยันว่าเห็นเธอกับตากล้า”
“คุณจะเอาอะไรกับผู้หญิงที่เป็นสามีลิซึ่มล่ะคะ คงวิ่งไล่ตามมากจนเห็นภาพหลอน”
“ฉันไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่ไร้ยางอายแบบเธอเลย”
“ทำไมฉันต้องอายด้วยล่ะค่ะ ฉันไม่ได้ทำผิด จิตบาปหยาบช้าเหมือนคนใกล้ตัวคุณ”
“เธอหมายถึงใคร!”
“หึ...บางทีคุณอาจจะอยู่ใกล้กับเรื่องหยาบช้าจนชิน เลยแยกแยะไม่ได้มั้งคะ ว่าคนไหนเลว คนไหนดี”
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอมาวุ่นวายกับลูกเขยฉันเพราะอะไร จะว่าเงินก็คงไม่ใช่ ระดับเธอคงไม่ได้ขัดสน ผู้หญิงดูดีอย่างเธอถ้าจะวุ่นวายกับสามีของคนอื่น ฉันคงคิดได้แค่คำเดียวว่าร่าน”
วัลภาและดลฤดีตะลึงกับสิ่งที่กัลยาพูด ลีลายิ้มไม่สะเทือน “คุณดูเข้าใจคำนี้ได้ดีเหมือนคนมีประสบการณ์ รู้สึกบ่อยๆ เหรอคะ” วัลภากับดลฤดีหันไปมองลีลาแบบยิ่งอึ้งกว่า ราวกับคนดูการแข่งปิงปองตบกันไปมา
กัลยาโกรธปรี๊ดมากแต่ยังควบคุมอารมณ์ไว้ “คำพูดต่ำทรามของเธอมันแสดงถึงกำพืดนะลีลา”
“ก็เหมือนการกระทำเลวๆ ของลูกสาวคุณ...ที่แสดงถึงการอบรมที่เลวร้ายจนกางกำพืดต่ำๆ ของพวกคุณ เหมือนกัน อย่าคิดว่าฉันจะ...กลัว...”
“เธอคิดว่าตัวเธอมีดีมากใช่ไหม”
“ลองถามคุณศิริดูสิคะ” ลีลายิ้มอย่างกวนประสาท
“เธอหมายความว่ายังไง!” กัลยาตาลุกวาว
วัลภากับดลฤดีเห็นว่าท่าจะไปกันใหญ่รีบห้ามทัพ “ขอโทษนะคะ พอดีพวกเรามีธุระต้องรีบไป สวัสดีนะคะ” วัลภา กับดลฤดียกมือไหว้แล้วรีบลากลีลาออกไป
กัลยามองตาม เห็นลีลายิ้มเยาะให้ก็รู้สึกระแวง
ที่ห้องทำงานในบ้านของศิริ ศิริรับฟังวิทยาอย่างใช้ความคิด “ณรัลไม่ยอมงั้นเหรอ”
“ครับ..เขายืนยันว่าจัดการเรื่องนี้ได้”
“ไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตาสินะ” ศิริเอ่ยอย่างระอาใจ
“ถ้าเรื่องนี้ถึงตำรวจแล้ว จะช่วยได้ยากนะครับ”
“ห่วง?...ฉันคงให้นายทำงานใกล้ชิดกับณรัลนานเกินไปแล้ว”
“คนหลงทาง...ถ้าชี้ทางที่ถูกให้เขา เขาอาจจะกลับตัวได้ แต่ถ้าเราไล่เขาให้จนตรอก ผมเกรงว่า....”
“นายคิดว่าณรัลรู้ไหมว่าพฤติกรรมที่เขาทำอยู่มันผิดหรือถูก” ศิริย้อนถาม
“รู้ครับ เพราะเขากระวนกระวายหาทางแก้ไข”
“....ถ้าเขาไม่ถูกไล่บี้ให้รู้ว่าที่เขาทำมันผิด ฉันคงไม่เหลือโอกาสที่จะสอนให้เขาสำนึกได้อีก” วิทยามองอย่างสงสัย