บทละครโทรทัศน์ ไฟล้างไฟ ตอนที่ 16 หน้า 5
ศิรินธารเดินตามไปอย่างไม่สบายใจที่หาญกล้ามาแนวพูดดี ดูเป็นผู้โดนกระทำจนศิรินธารลังเลกับท่าทีที่เปลี่ยนไป
ที่ห้องนอนของศิริ กัลยานั่งอยู่ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ศิริเดินออกมาจากห้องแต่งตัว กัลยามองในกระจก สีหน้าปั้นปึ่ง
“วันนี้ผมจะต้องไปต้อนรับมิสเตอร์เฉินคุณจะไปด้วยหรือเปล่า?”
กัลยานั่งนิ่งเงียบไม่พูด ศิริเหลือบมองเงาสะท้อนในกระจกเห็นกัลยาที่ทำนิ่งไม่ตอบ คล้ายประชดชีวิตใส่กัน ศิริมองอย่างเหนื่อยที่จะคุยด้วย แล้วเดินออกจากห้อง กัลยาทนไม่ได้ที่ศิริไม่สนใจ รีบเดินตามไป
ศิริเดินออกมาชะงักที่เจอหาญกล้าตรงทางเดิน หาญกล้าชะงักเหมือนกันแต่ไม่หลบ
ศิริมองท่าทีกวนประสาทของหาญกล้าอย่างไม่พอใจ “เรื่องที่แกไปวุ่นวายกับลีลา แกต้องสารภาพกับทุกคนตามความจริง”
ศิรินธารออกมาอยู่ด้านหลังของหาญกล้า หาญกล้ารู้ว่าศิรินธารตามออกมาก็เริ่มแกล้งเป็นคนดีทันที “จะให้ผมรับผิดแทนคุณพ่อทั้งที่ไม่ได้ทำ ผมทำไม่ได้หรอกครับเรื่องตำแหน่งกับเงินที่คุณพ่อเสนอให้ผม ผมรับไว้ไม่ได้จริงๆ ขอโทษด้วยนะครับ”
“แกพูดเรื่องอะไร”
“ผมรักลูกหยี ไม่ว่าคุณพ่อจะใช้วิธีไหน ผมก็จะไม่มีวันเลิกกับลูกหยีครับผมขอโทษครับ” หาญกล้าก้มหัวให้ศิริแล้วรีบเดินออกไป ศิริยังงง
ศิรินธารก้าวเข้ามา “ลูกหยีผิดหวังในตัวคุณพ่อที่สุดเลย” ศิรินธารวิ่งลงไปสวนกับศตวรรษที่เดินเข้ามา ศตวรรษชะงัก
กัลยาพูดกับศิริด้วยความเย็นชา “ศรัทธาที่สร้างกับลูกมาเป็นสิบๆ ปี มันหมดลงเพราะความมักมากของคุณแท้ๆ” ศิริอึ้งที่กลายเป็นคนผิดทุกอย่าง อยากจะพูดแต่เห็นสายตาดื้อของกัลยาก็รู้ว่าพูดไปก็ไม่มีประโยชน์ ศิริเดินลงไป กัลยาตาม
ขณะเดียวกัน หาญกล้าเดินออกมาจากบ้านช้าๆ อย่างรอจังหวะ
“กล้าคะ...กล้า!” ศิรินธารเอ่ยเรียก หาญกล้าชะลอฝีเท้า จนศิรินธารตามมาดึงรั้งไว้ได้ทัน “ลูกหยีไม่คิดเลยว่าคุณพ่อจะเอากล้ามาเป็นโล่แบบนี้”
“ไหนคุณว่าไม่เชื่อ...แล้วทำไม”
“ถ้ามันไม่จริง กล้าคงจะไม่กล้าไปปะทะกับคุณพ่อแบบนั้น ไม่เคยมีใครเคยทำกับคุณพ่อแบบนั้นเลย ขอบคุณนะคะที่รักลูกหยีมากขนาดนั้น”
“ผมรักคุณตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ ไม่เคยเปลี่ยน เชื่อผมนะ...”
ศิรินธารมองหาญกล้าด้วยสายตาประทับใจมาก “ลูกหยีเชื่อคุณค่ะ”
“หาญกล้า!” ศิรินธารกับหาญกล้าชะงักหันไปเห็นศตวรรษที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่เอาเรื่อง ศตวรรษกระชากคอเสื้อหาญกล้าทันที “แกเป็นต้นเหตุไอ้เรื่องบ้าๆ นี่ใช่ไหม”
“ผมไม่ได้ทำ”
ศิรินธารเข้าไปกระชากมือศตวรรษพยายามจะให้ปล่อยหาญกล้า “อย่ามาใส่ร้ายกล้านะพี่วรรษ”
“ใส่ร้าย? นี่ลูกหยีคิดว่าคุณพ่อจะนอกใจแม่จริงๆ เหรอ”