บทละครโทรทัศน์ ไฟล้างไฟ ตอนที่ 17 หน้า 4
“โง่ไม่ได้ดังใจสักอย่าง!” ศิรินธารทนไม่ไหว คว้าโทรศัพท์แล้วกดโทรออก “ลำไพร เธอรู้ไหมว่าคุณกล้าอยู่ที่ไหน”
ลำไพรเดินเข้ามาที่หน้าห้องพัก “ไม่รู้ค่ะ...คุณกล้าออกไปจากออฟฟิศตั้งแต่หัวค่ำแล้วค่ะ”
“ถ้าโทรเจอกล้าเมื่อไหร่รีบบอกฉัน!”
“ถ้าเจอจะรีบโทรรายงานทันทีค่ะ” ลำไพรเอ่ยตอบแล้วกดวางสาย จากนั้นเคาะประตูห้องพัก ก่อนจะเปิดเข้าไป ลำไพรเห็นหาญกล้ากึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ในสภาพที่ปลดเสื้อเชิ้ต ก็รู้ว่าอีกฝ่ายเรียกมาอยู่เป็นเพื่อน
“ปิดประตูสิ”
ลำไพรปิดประตู “คุณกล้ามีงานด่วนเหรอคะ”
“เรียกมารับรางวัล...”
ลำไพรยิ้มพอใจรู้ว่าหาญกล้าต้องการอะไร ค่อยๆ ใช้นิ้วปลด กระดุมเสื้ออย่างช้าๆ
ศิรินธารกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง นอนไม่หลับ หยิบมือถือขึ้นมาพยายามกดโทรหา หาญกล้า แต่มีแต่เสียงแจ้งว่า ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ศิรินธารดูทุกข์ทรมานมากมาย วางโทรศัพท์กระแทกปึ้ง! จนเกือบจะหล่นจากที่วางบนตู้ข้างเตียง
ที่เพนท์เฮ้าส์ของนรุตม์ มือถือของลีลาหล่นจากกระเป๋า หล่นมากระแทกใกล้ๆ ขาของลีลา หญิงสาว สะดุ้งนิดๆ แล้วลืมตา พบว่าตัวเองนั่งหลับอยู่ในอ้อมกอดของนรุตม์ ลีลามองนรุตม์ที่ดูจะหลับสนิทก็จะขยับออก แต่มือนรุตม์กลับกระชับกอดไว้แน่น
ลีลามองนรุตม์เห็นนรุตม์ลืมตามองดูไม่งัวเงีย “ฉันคิดว่าคุณหลับ”
“ผมนอนไม่หลับ..กลัวตื่นมาแล้วคุณจะหายไป...”
ลีลามองชายหนุ่มแล้ว สัมผัสได้ถึงความ รักที่นรุตม์มีต่อตัวเอง ลีลาเข้าสวมกอดนรุตม์ด้วยความรักไม่ต่างกัน “ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากอยู่กับคุณแบบนี้ตลอดไป” ลีลาเอ่ยรู้สึกผิดที่หลอกลวงคนที่รักตัวเองอย่างนรุตม์
“การได้กอดคุณแบบนี้ทำให้ผมหายเหนื่อย...” ลีลาได้ฟังก็ยิ่งเจ็บ นรุตม์ดันตัวลีลาออกเบาๆ เพื่อมอง หน้าอีกฝ่ายเห็นหญิงสาวน้ำตาร่วง นรุตม์แซวยิ้มๆ “ไม่คิดว่าคุณจะซึ้งกับคำพูดของผมขนาดนี้นะ?”
“ฉันอยากให้คุณมีความสุข...ไม่อยากให้คุณต้องเหนื่อย...ต้องเสียใจ”
“มีคุณอยู่ข้างๆ แบบนี้ ผมมีความสุขที่สุด” นรุตม์ก้มลงมาเอาจมูกไล้กับจมูกลีลาเบาๆ ด้วยความรัก “ไม่กลับอิตาลีได้ไหม อยู่กับผม...ที่นี่...”
ลีลาชะงักไปนิด สายตาลังเลกับสถานการณ์ ที่ก้ำกึ่งแบบนี้
เช้าวันใหม่ ที่บ้านของศิริ ภารดีนั่งฟังศิรินธารที่นั่งร้องไห้
“แล้วกล้าจะอยู่ที่นี่ได้ยังไง ถ้าทุกคนยังดูถูกกล้าขนาดนี้ ลูกหยีต้องทำยังไง ทุกคนถึงจะยอมเข้าใจว่าลูกหยีอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีกล้า”