บทละครโทรทัศน์ ไฟล้างไฟ ตอนที่ 12 หน้า 3
“พี่ไปไม่ได้!”
ชลัมน์ดื้อด้าน พุ่งลงจากเก้าอี้จะคลานไป มัสยาพยายามจะรวบขาของชลัมน์ไว้ไม่ให้ไป “ถ้าศิริรู้ว่าแกยังอยู่ เขาต้องฆ่าแกแน่ๆ”
“พี่ช่วยตัวเองยังไม่ได้ ไปก็มีแต่จะทำให้ลีเดือดร้อน” ดลก้าวไปขวางชลัมน์ ชลัมน์มองขาแล้วแทบคลั่ง กับสภาพพิการของตัวเอง ชลัมน์ทุบขาตัวเองแหกปากอย่างบ้าคลั่งจนมัสยาร้องไห้ทำอะไรไม่ถูก สงสารชลัมน์ “ถ้าพี่ไม่หยุดบ้า คนที่จะตายคือลูกพี่!” ดลต้องลงนั่งจับชลัมน์ให้หยุดคลั่ง ชลัมน์ชะงัก มัสยาหันมองดล “คิดสิพี่ ถ้าศิริรู้ว่าพี่ยังอยู่ คนที่ลำบากคือลี เงินกับอำนาจของเขาทำลายชีวิตพี่มาแล้ว อยากให้ลีต้องเป็นเหมือนพี่หรือไง!” ชลัมน์นิ่งไป “ตอนนี้ลีปลอดภัยแล้ว แต่ต้องพักฟื้น ถ้าลีรู้ว่าพี่จะหาเรื่องใส่ตัว ก็ทำให้ลูกเป็นทุกข์เปล่าๆ อยู่เฉยๆ เชื่อผมนะ”
ชลัมน์ได้สติ ยอมนิ่งเป็นการตอบรับว่าเชื่อตามที่ดลเตือน มัสยาสีหน้าโล่งใจที่ชลัมน์ยอมสงบสักที
ที่โรงพยาบาล ลีลาที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ ค่อยๆ รู้สึกตัวลืมตามองไปรอบๆ รู้สึกเจ็บแผลที่ผ่าตัด ลีลาจะขยับลุกแต่แดนขยับเข้ามาห้ามไว้ “อย่าเพิ่งขยับ”
“แดน....ที่นี่...”
วัลภากับดลฤดีเดินเข้ามาข้างเตียง ดลฤดีบอก “โรงพยาบาลที่กรุงเทพฯ แดนมันหอบแกเหาะกลับมาจากกระบี่”
ลีลาค่อยๆ ตั้งสติแล้วนึกได้ “คุณรุตม์ล่ะ เขาปลอดภัยใช่ไหม”
แดนอึ้งไปนิด วัลภากับดลฤดีมองแดน อย่างเห็นใจในสีหน้าที่ดูสะเทือนใจของแดน
“เขาปลอดภัย...เขาก็กลับมาพร้อมลีนี่ล่ะ” วัลภาบอกเพื่อนรุ่นน้อง
แดนยื่นถุงพลาสติกใสที่ใส่มือถือของลีลาส่งให้ “โทรศัพท์ลี ตำรวจเก็บได้ในที่เกิดเหตุ”
“ขอบใจนะ แล้ว...” ลีลาอยากจะถามแต่เห็นแดนที่มองมา ก็พยายามห้ามใจไม่ถามต่อ
ดลฤดีเห็นแดนมองจ้องลีลาก็สะกิดวัลภา “เจ๊...ท่าทางมีคนอยากเคลียร์ เราเผ่นก่อนมะ”
วัลภามองสถานการณ์แล้วตัดสินใจ “ลีตื่นก็ดีแล้ว เจ้กับดีดี้จะไปหาอะไรกินสักหน่อยจะได้มาอยู่เฝ้ายาวๆ แดนเฝ้าลีไปก่อนนะ..เดี๋ยวพวกเจ้มา” ว่าแล้วทั้งสองคนก็รีบเดินออกไป
แดนมองลีลานิ่ง ไม่เอ่ยอะไรออกมา
ลีลามองแดน “อยากถามอะไรก็ถามมาสิ”
“เรารู้ว่าหาญกล้าไม่ใช่เป้าหมายของลีแต่เป็นเดชาเลิศรัตน์” แดนเอ่ยออกมา ลีลาตกใจ หันมองว่ารู้ได้ยังไง “เพราะคุณลุงชลัมน์ใช่ไหม?” ลีลามองอย่างรู้ว่าปิดบังอะไรแดนไม่ได้แล้ว “ถ้าลีจะเจ็บแค้นแทนพ่อเราเข้าใจ แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างลีจะไปสู้กับพวกเงินล้นฟ้าอย่างนายศิริ มันก็เหมือนพาตัวเองไปตาย”
“ต่อให้ต้องตายเราก็จะทำ เราอยากให้พ่อหมดห่วง...”
แดนชะงักมอง “คุณลุงเป็นอะไร...บอกเรามาสิลี...คุณลุงเป็นอะไร”
ลีลากล้ำกลืนความเจ็บปวด มองแดนอย่างพร้อมที่จะเล่าทุกอย่าง