บทละครโทรทัศน์ ไฟล้างไฟ ตอนที่ 4

วันต่อมา ที่ห้องทำงานของลีลา มีโต๊ะทำงาน และชั้นวางหนังสือ ห้องถูกตกแต่งด้วยบรรยากาศสบายๆ  โล่งโปร่ง ไม่อึดอัด ลีลานั่งร่างแบบในคอลเลคชั่นใหม่ ซึ่งร่างไว้ครึ่งๆ กลาง ๆ หญิงสาวนั่งเหม่อสีหน้าเครียด นึกถึงถ้อยคำของวัลภา "ทุกข์จนไม่อยากอยู่ มันคงทรมานมากนะ หวังว่าชีวิตฉันจะไม่ต้องเจอทุกข์ขนาดนั้น"

ลีลามองตุ๊กตาผู้หญิงตัวเล็กๆ ดูเก่าๆ เป็นสิ่งเดียวที่ดูแตกต่างจากความสวยงาม และทันสมัยภายในห้อง สภาพตุ๊กตาถูกปะซ่อมที่แขน ลีลายื่นมือไปจับตุ๊กตา หวนนึกถึงตอนที่ตนอายุ 7 ขวบ

“พ่อจ๋า..." ลีลาเดินร้องไห้เข้ามาในบ้าน 

ชลัมน์นั่งอยู่บนรถเข็นมองลีลาที่เดินร้องไห้เข้ามาด้วยสีหน้านิ่งเรียบ “เงียบ”

"พ่อจ๋า..." ลีลายังคงร้องสะอึกสะอื้น

“พ่อบอกให้เงียบ !” ลีลาสะดุ้งตกใจที่โดนตะคอกใส่หน้า แต่ยังร้องไห้ไม่หยุด ชลัมน์หยิบไม้มาตีลีลา“เป็นอะไร" 

“มันแย่งน้องตุ๊กตาของลีไป" 

"ของๆ ลี  แล้วให้มันเอาไปได้ยังไง...กลับไปเอาคืนมา" 

"ลีสู้ไม่ไหว..."

“ไม่ไหวก็ต้องสู้!” ชลัมน์จับสองแขนของลีลาเข้ามาใกล้ มือบีบแน่น พูดใส่หน้าลีลา "ลีอยากได้น้องตุ๊กตากลับมาไหมลูก" ลีลาพยักหน้า "ถ้าอยากได้ของๆ เรากลับมา ลีก็ต้องไปเอาคืน เจ็บแค่ไหนก็ต้องไม่ร้อง มีแต่คนอ่อนแอเท่านั้นที่ร้องไห้ เป็นลูกพ่อต้องไม่อ่อนแอ!”  ชลัมน์จิกด้วยคำพูดและสายตา ลีลาพยายามจะฮึบไม่ร้องไห้ออกมา "อย่าให้พ่อเห็นว่าลีโดนรังแกแล้วไม่สู้ ถ้าร้องไห้กลับมาอีกพ่อจะตีซ้ำ จำไว้!” 

ลีลามอง ชลัมน์อย่างจำฝังใจในคำสอนนั้น

เวลาต่อมา ที่สนามหญ้าในสวนแถวๆ บ้าน ลีลาคร่อมทับบนตัวเพื่อน แล้วกัดแขนเพื่อน จนอีกฝ่ายร้องลั่น แล้วเขวี้ยงตุ๊กตาออกไปให้ห่างตัว "เอาคืนไป!”

ลีลายอมปล่อยลุกจากตัวเพื่อน เพื่อนลุกขึ้นเดินร้องไห้ออกไปด้วยความหวาดกลัวลีลา เด็กหญิงกอดน้องตุ๊กตาด้วยความหวงแหน และได้ค้นพบว่าต่อไปนี้จะไม่ยอมโดนรังแกอีกต่อไป ตาต่อตาฟันต่อฟัน