บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 9 หน้า 5
รสสุคนธ์เห็นหน้าตาดำอย่างชัดก็ผงะตกใจจนเซล้มลง รสสุคนธ์หวีดร้องลั่น พอรู้ตัวอีกทีตาดำก็หายไปแล้วเหลือเพียงตัวเองนั่งอยู่กลางป่าช้า รสสุคนธ์ได้แต่ตัวสั่นเทาด้วยความกลัว
ห้องนอนรสสุคนธ์ ผีแม้นมาศมองรูป ม.ร.ว.ภาณุทัตก็น้ำตาริน เศร้าโศกเสียใจ “คุณชายทัต คุณอยู่ที่ไหน...ฉันคิดถึงคุณเหลือเกิน” ผีแม้นมาศกอดอัลบั้มรูปแล้วสะอื้นไห้ปานจะขาดใจ
ที่โรงครัว เสียงสะอื้นไห้ของผีแม้นมาศดังเข้ามาหลอนๆ พร้อมกับลมพัดโหมเข้ามาเหมือนพายุจะเข้า สร้อยกับบัวที่กำลังเตรียมทำอาหารกลางวันกันอยู่ถึงกับพากันเตลิด
“เอาอีกแล้วแม่..ทำไงดี” บัวผวา
“คราวนี้เล่นมาแต่หัววันเลย” สร้อยยกมือไหว้ปลกๆ “คุณแม้นมาศเจ้าขา...อย่าเพิ่งมาหลอกเลยนะเจ้าคะ สร้อยขอ
ทำกับข้าวให้เสร็จก่อน ไว้ดึกๆ ค่อยมาใหม่นะคะ” สิ้นเสียงสร้อยพวกหม้อที่แขวนอยู่ก็พากันตกลงมาโครมใหญ่
“ว้ายยยยย กลัวแล้ว...กลัวแล้ว” สร้อยกับบัวพากันหวีดร้องรีบวิ่งหนีกันจ้าละหวั่น
ทวนก้าวเข้ามายืนมองไปทางเรือนไม้หอมอย่างชิงชัง “มึงแผลงฤทธิ์ได้อีกไม่นานหรอก อีแม้นมาศ” ทวนดึงของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ มันก็คือผ้ายันต์ท้าวเวสสุวรรณ ทวนมองผ้ายันต์แล้วยิ้มเหี้ยม แววตามุ่งร้าย
ห้องทำงานรามนรินทร์ โรงแรมแกรนด์บดินทร์ พนักงานยกกองแฟ้มสูงแทบท่วมหัววางบนโต๊ะของ ม.ล.อุณนิษา หญิงสาวกำลังเล่นมือถืออยู่ถึงกับหยุดเล่นแล้วถามเสียงเขียวใส่พนักงาน “นี่ เอามาวางโต๊ะฉันทำไม”
“คุณรามสั่งค่ะ” พนักงานตอบ
ม.ล.อุณนิษาหันไปหารามนรินทร์ที่กำลังนั่งทำงานอยู่เลยรีบลุกเดินฉับๆ “พี่ราม พี่รามสั่งให้เด็กเอาแฟ้มพวกนี้มาวางบนโต๊ะนิษาทำไมคะ โต๊ะนิษาเป็นโต๊ะเลขาไม่ใช่โต๊ะวางของนะคะ”
“แฟ้มพวกนั้นเป็นแฟ้มงานย้อนหลัง 10 ปีของโรงแรม พี่อยากให้คุณนิษาอ่านให้หมด เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะมีประชุม
วางแผนกิจกรรมของโรงแรม คุณนิษาต้องเข้าประชุมด้วย”
“เรื่องเข้าประชุมนิษาไม่พลาดหรอกค่ะ แต่ทำไมนิษาต้องอ่านด้วยคะ นิษาเป็นเลขาพี่รามนะคะไม่ใช่ฝ่ายจัด
กิจกรรม”
“ก็เพราะคุณนิษาเป็นเลขาพี่ไงถึงต้องอ่าน เลขาพี่ต้องสามารถเป็นตัวแทนของพี่ได้ นั่นหมายความว่าคุณนิษา
จะต้องรู้ทุกเรื่องของโรงแรม ถ้าคุณนิษาทำแค่นี้ไม่ได้...” รามนรินทร์ แกล้งทำเป็นหนักใจ “พี่คงต้องหาเลขาใหม่”
“ไม่นะคะ นิษาทำได้ นิษาจะอ่านเดี๋ยวนี้ค่ะ” ม.ล.อุณนิษารีบแจ้นไปที่โต๊ะแล้วหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาอ่านเอาใจรามนรินทร์ทันที
รามนรินทร์แกล้งทำเป็นก้มหน้าทำงานต่อ แต่ก็แอบยิ้มขำ ม.ล.อุณนิษาที่ถูกตัวเองแกล้ง