บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 20

ในบ้านสวนร้าง ตาดำยืนยันเสียงแข็งกับรามนรินทร์และรสสุคนธ์ “ข้าไม่ได้ทำนะ ศพนั่นเป็นของใครข้าไม่รู้เรื่องจริงๆ พวกเอ็งสองคนต้องเชื่อข้านะ”

“ผมก็อยากเชื่อนะครับ แต่ดูจากสภาพศพแล้วศพนี้น่าจะถูกฝังอยู่ที่นี่มานานแล้ว คุณตาจะบอกไม่รู้ไม่เห็นมัน

ไม่ได้นะครับ”

“บอกความจริงพวกเรามาเหอะค่ะ พวกเราช่วยคุณตาได้นะคะ”

ตาดำน้ำตาคลอมองรสสุคนธ์กับรามนรินทร์ด้วยสายตาที่ผิดหวัง “ใช่สิ ข้ามันก็แค่คนจนๆ คนหนึ่ง พอมีเรื่องไม่ดีพวกเอ็งตัดสินว่าข้าเป็นคนผิด ถ้าพวกเอ็งไม่เชื่อก็ให้ตำรวจมาจับข้าเลย ข้าจะไม่หนีไปไหนทั้งนั้น” ตาดำเสียใจนั่งลง พร้อมจะให้ตำรวจมาจับตัวเองตามที่พูด

รสสุคนธ์กับรามนรินทร์มองหน้ากัน เครียดไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไรดี

หน้าบ้านสวนร้าง เจ้าหน้าที่ตำรวจเอาสายกั้นเข้ามากั้นรอบบริเวณบ้านสวนร้างไว้ คนพากันมามุง จวง สร้อย น้อยพากันแหวกคนเข้ามาดู

“ถอยๆ...ตำรวจมาทำอะไรวะนังน้อย” จวงถามด้วยความอยากรู้

“ถ้าฉันรู้ฉันคงไม่มายืนคอยืดคอยาวกับน้าจวงหรอก”

“อ้าว...อีนี่..ถามดีๆ...วอนโดนตบซะละ”

“อ๊ะๆ ตบฉันต่อหน้าตำรวจระวังโดนจับนะน้า” น้อยรีบกระโดดออกพร้อมกับยิ้มทะเล้น

“ฝากไว้ก่อนเหอะเอ็ง”

สร้อยคันปากอยากจะด่าแต่ตาเหลือบไปเห็นรสสุคนธ์เข้าก่อน “เฮ้ยๆ จวง...นั่นคุณรสกับคุณรามนิ”

“ข้าว่าแล้ว...แม่นี่ไปไหนที่นั่นฉิบหายหมด สงสัยมีคนตายอีกแน่ๆ” จวงฟันธงมองเข้าไปข้างในเห็นรามนรินทร์กับรสสุคนธ์กำลังยืนให้ปากคำกับตำรวจอยู่

รามนรินทร์กับรสสุคนธ์ยืนคุยกับตำรวจ ที่ด้านหลังบ้านเจ้าหน้าที่กำลังถ่ายรูปศพที่อยู่ในหลุม เจ้าหน้าที่นิติเวชช่วยกันลำเลียงกระดูกชิ้นส่วนขึ้นมาจากหลุมใส่กล่องหลักฐาน ก้นหลุมตรงด้านหัวกะโหลกมีอะไรบางอย่างที่มีความแวววาวตกอยู่ในดิน

“มีของตกอยู่ด้วยครับ” เจ้าหน้าที่ใช้มืองัดของชิ้นนั้นออกมา มันคือสร้อยทองพร้อมจี้ล็อกเก็ตเกรอะไปด้วยดิน รามนรินทร์

รสสุคนธ์รีบเข้าไปดู มองลุ้นๆ รสสุคนธ์หยิบกล้องขึ้นถ่ายรูปไว้

“คุณครับ...ถ่ายรูปไม่ได้นะครับ กรุณาลบภาพด้วยครับ” ตำรวจร้องห้าม

รสสุคนธ์อึ้งหันมองรามนรินทร์ให้ช่วย

รามนรินทร์รีบออกหน้า “เออ...ขอเถอะครับ พอดีที่ดินตรงนี้เป็นเขตบ้านผม บางทีสร้อยเส้นนี้อาจเป็นของคนรู้จักพ่อแม่ผมก็ได้ครับ”