บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 20 หน้า 3

ห้องนั่งเล่น รสสุคนธ์เชิดหน้าแล้วหันไปพูดกับ ม.ร.ว.หญิงภาวิดาด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆ พยายามกลั้นอารมณ์ “ค่ะ ดิฉันอาจเป็นตัวกาลกิณีอย่างที่คุณหญิงพูด” ม.ร.ว.หญิงภาวิดากับจวงได้ยินก็ยิ้มเย้ย สะใจที่รสสุคนธ์ถึงกับออกปากยอมรับตัวเอง “แต่ครั้งนี้ไม่ใช่...ศพที่ถูกฝังตายมาหลายปีแล้วค่ะ”

ม.ร.ว.หญิงภาวิดาได้ยินถึงกับลมแทบใส่ จวงรีบเข้าไปประคอง “อะไรนะ ตายมาตั้งหลายปีแล้ว โอ๊ยยยย นี่บ้านฉันกลายเป็นสุสานตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย”

“แล้วรู้หรือเปล่าว่าเป็นศพใคร” ม.ร.ว.ภาณุกรซัก

“ไม่ทราบครับ ตำรวจกำลังหาหลักฐานพิสูจน์ตัวตนอยู่” รามนรินทร์ตอบ

“แต่เราเจอหลักฐานชิ้นหนึ่งตกอยู่ที่ศพด้วยค่ะ”

ด้านนอก ม.ล.อุณนิษากับจีรนันท์เดินเข้ามาได้ยินตรงที่รสสุคนธ์พูดพอดี ม.ล.อุณนิษาชะงักกึกแล้วรีบดึงจีรนันท์ไว้ “เดี๋ยวจีจี้อย่าเพิ่งเข้าไป”

“ทำไม...มีอะไรเหรอ” จีรนันท์สงสัย

“เงียบก่อนน่า ฉันจะฟังนังรสมันพูด” ม.ล.อุณนิษาเงี่ยหูฟังด้วยความอยากรู้

จีรนันท์มอง ม.ล.อุณนิษาด้วยความสงสัย

“หลักฐานอะไร ไหนเอามาให้คุณหญิงพี่กับฉันดูซิ” ม.ร.ว.หญิงแขไขเรียกหาหลักฐาน

รสสุคนธ์กับรามนรินทร์เปิดรูปสร้อยล็อกเก็ตในมือถือโชว์ให้ทุกคนดู “นี่ค่ะ ตำรวจเจอสร้อยนี่ในที่เกิดเหตุด้วย”

ม.ร.ว.ภาณุกรรับไปดูแล้วส่งให้ ม.ร.ว.หญิงภาวิดากับ ม.ร.ว.หญิงแขไขดู ทั้งคู่พากันมองดูรูปในมือถือแล้วหน้าเครียด ม.ล.อุณนิษาเห็นก็เกิดความกลัวขึ้นมา คิดว่าสร้อยที่ว่าคือสร้อยข้อมือที่ตัวเองทำหายไปตอนฆ่าปริก

“สร้อย...หรือว่า...” ม.ล.อุณนิษาครวญเบาๆ แล้วคิดถึงตอนที่ฆ่าปริก แล้วสร้อยข้อมือถูกมือปริกปัดร่วงลงไปในกอสระบัว ม.ล.อุณนิษาหน้าซีดเซแทบจะยืนไม่ติด

จวงหันไปเห็น ม.ล.อุณนิษากับจีรนันท์แอบยืนอยู่ก็รีบเรียก “คุณนิษามาค่ะคุณหญิง”

“อ้าวนิษา ไปยืนทำอะไรตรงนั้นล่ะ เข้ามากราบคุณหญิงป้าสิลูก” ม.ร.ว.หญิงแขไขเรียกให้เข้ามา

“เออ...สวัสดีค่ะ พอดีนิษานึกถึงได้ว่าลืมของ นิษาลาก่อนนะคะ” ม.ล.อุณนิษารีบขอตัว

“งั้นจีจี้ก็ลาด้วยคะ คุณนิษา...รอด้วย”

ม.ล.อุณนิษารีบเผ่นออกไปทันที จีรนันท์หน้าเหวอรีบวิ่งตาม

ม.ร.ว.หญิงภาวิดาแปลกใจในท่าทีของ ม.ล.อุณนิษา จึงหันไปถาม ม.ร.ว.หญิงแขไข “หญิงแข...หนูนิษาเป็นอะไร”

“ช่วงนี้ลูกนิษาไม่ค่อยสบายค่ะ แขต้องขอโทษแทนลูกด้วยนะคะ”

ม.ร.ว.ภาณุกรมองตาม ม.ล.อุณนิษาก็รู้ทันทีว่า ม.ล.อุณนิษามีพิรุธรีบหันมาสั่ง “ราม...เดี๋ยวส่งรูปนี้เข้าเครื่องน้าด้วยนะ” สั่งเสร็จ ม.ร.ว.ภาณุกรก็ลุกขึ้นแล้วเดินตาม ม.ล.อุณนิษาออกไป

ม.ล.อุณนิษากับจีรนันท์รีบขึ้นรถ ม.ล.อุณนิษารีบสตาร์ทรถทันทีแต่สตาร์ทเท่าไรก็ไม่ติด พอเงยหน้าหันไปมองที่กระจกหลังก็เห็นผีปริกเอาหน้าแนบกระจกเกาะอยู่บนกระโปรงท้ายรถ ม.ล.อุณนิษาหน้าซีดรีบสตาร์ทรถอีกทีอย่างร้อนรน แต่รถก็ไม่ติดอีก “ติดสิ...ติด”