บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 20 หน้า 5
“เรื่องคอขาดบาดตายแบบนี้ทีหลังไม่ต้องเกรงใจ มีอะไรบอกพี่ได้...จวง...หนูนิษากลับไปยัง”
จวงรีบตอบ “ยังค่ะ จวงเห็นคุยอยู่กับคุณชายกรที่ห้องทำงาน”
“ดี...ราม...ลูกไปเทคแคร์น้องหน่อยสิ ตอนรามเจ็บน้องเค้าก็มาดูแลเรา ถึงเวลาที่รามต้องดูแลน้องคืนแล้วนะ” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาเปิดทางทันที
“ได้ครับ” รามนรินทร์จำใจต้องรับปาก
ม.ร.ว.หญิงภาวิดากับ ม.ร.ว.หญิงแขไขหันมายิ้มให้กัน
ศาลาท่าน้ำ บ้านพรหมบดินทร์ เฟื่องกับสร้อยยกของว่างมาจัดให้รามนรินทร์ ม.ล.อุณนิษาและจีรนันท์
“น้ำบัวหลวงแก้หน้ามืดวิงเวียนค่ะ” เฟื่องบอก
“ขอบคุณครับนมเฟื่อง เห็นคุณนิษาหน้ามืดเป็นลม พี่เลยให้นมเฟื่องต้มมาให้คุณนิษาโดยเฉพาะเลยนะ ลอง
ดื่มดูสิ” รามนรินทร์พูดเอาใจ
“ขอบคุณค่ะ แค่พี่รามเป็นห่วงนิษา นิษาก็รู้สึกดีขึ้นเป็นกองแล้วล่ะค่ะ”
“แค่รู้สึกมันไม่ทำให้หายหรอก จีจี้ว่าคุณรามน่าจะป้อนคุณนิษานะคะ คุณนิษาจะได้หายไวๆ เร็วสิคะ” จีรนันท์คะยั้นคะยอให้รามนรินทร์ป้อนน้ำบัวหลวงให้ ม.ล.อุณนิษาดื่ม รามนรินทร์จำใจต้องถือแก้วน้ำยกให้ ม.ล.อุณนิษาดื่มตามแรงเชียร์
รสสุคนธ์กับน้อยยืนมองอยู่ น้อยมองแล้วพูดอย่างหมั่นไส้ “น้ำแก้วเดียวกินเองก็ไม่ได้ สงสัยจะเป็นง่อย”
“อย่าไปสนใจพวกเค้าเลย เราไปทำงานกันต่อเหอะ” รสสุคนธ์กับน้อยจะขยับเดินออกไป
จีรนันท์เห็นก็รีบเรียกไว้แล้วทำเป็นชวน “อ้าว...จะรีบไปไหนล่ะรสสุคนธ์ มากินของว่างด้วยกันสิ”
รสสุคนธ์หยุดมองนิดหน่อย รามนรินทร์กับรสสุคนธ์สบตากัน
ม.ล.อุณนิษาก็แกล้งทำเป็นเวียนหัวซบรามนรินทร์ ออเซาะรามนรินทร์ใหญ่ “โอ๊ยย พี่ราม...นิษาเป็นอะไรก็ไม่รู้ เวียนหัวจังเลย”
“ทำใจดีๆ ไว้นะนิษา” รามนรินทร์จำใจปลอบ
รสสุคนธ์เห็นก็เจ็บหัวใจจี๊ดรีบเดินหนีกลับ น้อยยังแขวะต่อ“แหวะ เห็นแล้วเลี่ยน” น้อยสะบัดหน้าใส่แล้วเดินตามรสสุคนธ์ไป
ม.ล.อุณนิษากับจีรนันท์แอบยิ้มให้กันสะใจ
รสสุคนธ์เดินเข้ามานั่งเซ็งอยู่คนเดียวในห้องนอน แอบหึงรามนรินทร์โดยไม่รู้ตัว
ผีแม้นมาศปรากฏตัวเข้ามาเห็นรสสุคนธ์เลยเข้ามาแซว “แม่รส...งอนตารามมาเหรอ”
“เปล่านะคะ รสกับคุณรามไม่ได้เป็นอะไรกัน ทำไมรสต้องงอนคุณรามด้วย”
ผีแม้นมาศยิ้ม “ไม่งอนก็ไม่งอน แล้วนี่เจอศพมั้ย”
“เจอค่ะ ตำรวจเจอสร้อยล็อกเก็ตนี่ที่ศพค่ะ” รสสุคนธ์เปิดภาพสร้อยล็อกเก็ตในมือถือให้ผีแม้นมาศดูแล้วถาม “ย่าเล็กเคยเห็นมั้ยคะ”
ผีแม้นมาศมองภาพสร้อยล็อกเก็ตอย่างพินิจพิเคราะห์ เห็นภาพวาดที่ดูเลือนๆ ในล็อกเก็ต ผีแม้นมาศเห็นก็ชะงัก “สร้อยนี่ไม่ผิดแน่...นี่เป็นสร้อยของพี่วาด พี่สะใภ้ฉัน”
“แน่ใจนะคะย่าเล็ก” รสสุคนธ์ถามย้ำ
“ฉันมั่นใจเต็มร้อย...สร้อยนี่ฉันกับคุณชายทัตเป็นคนเลือกเอง” ผีแม้นมาศหวนคิดถึงเหตุการณ์ในอดีต