บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 20 หน้า 4
ผีปริกคลานจากท้ายรถขึ้นไปหลังคารถแล้วโผล่หัวห้อยลงมาทางหลังคารถ ผีปริกถลึงตาใส่ “คุณฆ่าฉันทำไม...คุณฆ่าฉันทำไม”
ม.ล.อุณนิษาหวีดร้องลั่น จีรนันท์ตกใจรีบเขย่าตัว ม.ล.อุณนิษาให้ได้สติ “คุณนิษาเป็นไร”
“ฉันเห็น...” ม.ล.อุณนิษาชะงักมองไปด้านหน้ารถแต่ก็ไม่เห็นอะไร
จีรนันท์มองตามอย่างสงสัย จู่ๆ ก็มีใครบางคนเข้ามาทุบกระจกรถข้างคนขับ ม.ล.อุณนิษาสะดุ้งเฮือกตกใจ แต่พอหันไปมองก็กลายเป็น ม.ร.ว.ภาณุกร ม.ร.ว.ภาณุกรยิ้มนิ่มๆ ให้อย่างผู้ดี ม.ล.อุณนิษากดเลื่อนกระจกด้านข้างคนขับลงเพื่อคุยกับ ม.ร.ว.ภาณุกร
ม.ร.ว.ภาณุกรเอ่ยถาม “จะรีบไปไหนเหรอจ๊ะหนูนิษา ไม่อยากดูรูปหลักฐานก่อนเหรอ”
“นั่นสินิษา ฉันอยากเห็นอะ เราลงไปดูกันเหอะ”
“ไม่ค่ะ นิษาไม่เห็นอยากรู้ไม่อยากเห็นอะไรทั้งนั้น ถ้าไม่มีอะไรแล้วนิษากลับก่อนนะคะ” ม.ล.อุณนิษาปฏิเสธเสียงสั่น พร้อมกดเลื่อนจะปิดกระจก
แต่ ม.ร.ว.ภาณุกรใช้มือกันไว้ “แต่น้าว่านิษาควรจะดูหน่อยนะ บางทีหนูอาจจะรู้จักคนที่เป็นเจ้าของสร้อยก็ได้” ม.ร.ว.ภาณุกรพูดหยั่งเชิง ม.ล.อุณนิษาหน้าซีดมือไม้เริ่มสั่น กลัวจับใจว่าความลับที่ฆ่าปริกจะแตก
ม.ล.อุณนิษากับจีรนันท์เข้ามานั่งในห้องทำงานภาณุกร ม.ล.อุณนิษารวบรวมความกล้าแล้วพูดขึ้น “ไหนล่ะคะสร้อยที่คุณชายน้าพูดถึง”
ม.ร.ว.ภาณุกรค่อยๆ เลื่อนลิ้นชักออกมา เผยให้เห็นสร้อยข้อมือของ ม.ล.อุณนิษาอยู่ข้างใน “ใจเย็นสิ เดี๋ยวนิษาก็ได้เห็น”
ม.ล.อุณนิษามองลุ้นๆ แต่ ม.ร.ว.ภาณุกรหยิบเอาโทรศัพท์มือถือในลิ้นชักออกมาแทน แล้วเปิดรูปสร้อยล็อกเก็ตให้ ม.ล.อุณนิษาดู “หนูนิษาเคยเห็นสร้อยล็อกเก็ตนี่มั้ย”
ม.ล.อุณนิษามองสร้อยล็อกเก็ตในโทรศัพท์มือถือก็โล่งใจรีบตอบ “ของเก่าดูไร้รสนิยมแบบนี้นิษาจะเคยเห็นได้ไงคะ”
“นั่นสิ สร้อยล็อกเก็ตเชยๆ แบบนี้เค้าเลิกฮิตนานแล้วล่ะค่ะ” จีรนันท์รีบเสริม
“แล้วนี่พี่รามกับรสสคุนธ์ไปเจอสร้อยที่ศพนังปริกเหรอคะ” ม.ล.อุณนิษาอยากรู้
“เปล่า...ว่าแต่ทำไมหนูนิษาถึงคิดว่ามันอยู่ที่ศพปริกล่ะ” ม.ร.ว.ภาณุกรพยายามล้วงถาม
ม.ล.อุณนิษาชะงัก “เออ...เห็นพูดถึงคนตาย นิษาก็เดาเอาน่ะค่ะ” ม.ล.อุณนิษาหน้าซีดรีบหลบตา ม.ร.ว.ภาณุกรเริ่มเอะใจในตัว ม.ล.อุณนิษามากขึ้น แต่ก็ได้แต่เก็บงำเอาไว้ก่อน
รามนรินทร์ใช้นิ้วขยายรูปล็อกเก็ตจากในมือถือดู
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาเห็นก็ถามขึ้น “ราม...นี่เรายังไม่เลิกดูสร้อยคอผีอีกเหรอ” ภาวิดาถาม
“ผมอยากรู้นิครับว่าเจ้าของสร้อยนี้เป็นใคร” รามนรินทร์ตอบแต่ตายังจ้องดูรายละเอียดของสร้อยอยู่
“คนตายไปแล้วอยากไปรู้จักทำไม น้าว่าเรามาสนใจคนเป็นก่อนดีกว่ามั้ย” ม.ร.ว.หญิงแขไขเบี่ยงประเด็น
“คุณหญิงน้าหมายถึงใครครับ”
“ก็ยัยนิษาไง วันก่อนเป็นลมล้มฟุบในห้องน้ำจนเกือบจมน้ำตาย”
“ตายจริง เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนั้น แล้วทำไมหญิงแขถึงไม่โทรบอกพี่ พี่กับตารามจะได้ไปเยี่ยมหนูนิษา” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาแสดงความห่วงใย
“แขเห็นว่าคุณพี่กำลังยุ่งๆ เรื่องงานศพนังปริกก็เลยเกรงใจน่ะค่ะ”