บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 23 หน้า 3

“คนที่เก็บความลับที่ดีก็คือคนตาย” จักรคำราม

รถมอเตอร์ไซค์ผู้กองวิชิตแล่นเข้ามาใกล้ถึงทางโค้งอันตรายจุดเกิดอุบัติเหตุพ่อแม่รสสุคนธ์ รามนรินทร์มองสองข้างทางเห็นชายหญิงสองคนยืนอยู่ข้างๆ รถกระบะที่จอดเสียอยู่ข้างทาง รามนรินทร์หันไปมองใบหน้าของมิ่งเมืองกับรัตนาดูอิดโรยมาก ผู้กองวิชิตขับมอเตอร์ไซค์ผ่านไปโดยไม่เหลียวแลเลยสักนิด มิ่งเมืองกับรัตนามองตามรามนรินทร์ตาละห้อย

รามนรินทร์หันมามองมิ่งเมืองกับรัตนาด้วยความเป็นห่วง “เดี๋ยวผมไปทำธุระเสร็จแล้วจะมาช่วยนะครับ”

ผู้กองวิชิตชะงักเหลือบมองกระจกหลังเห็นรามนรินทร์หันไปพูดคนเดียวก็แปลกใจ ผู้กองวิชิตพยายามมองดูข้างทางแต่ก็ไม่เห็นมีใครอยู่ รถมอเตอร์ไซค์ของผู้กองวิชิตแล่นออกไป มิ่งเมืองกับรัตนาปรากฏตัวขึ้นแล้วฉีกยิ้มกว้างดูหลอนๆ

บ้านแม้นศรี จีรนันท์สวมแว่นตาดำใบหน้าช้ำเหมือนคนโดนซ้อมวิ่งหน้าตื่นลงมาจากรถตรงมาหารสสุคนธ์ “รสสุคนธ์ๆ ช่วยฉันด้วย”

รสสุคนธ์เห็นสภาพจีรนันท์ก็ตกใจ จีรนันท์ถอดแว่นให้เห็นรอยช้ำที่หางตา “คุณจีจี้คุณไปโดนอะไรมา”

จีรนันท์สะอื้น “ฉัน...ฉันถูกพี่วัฒน์ซ้อม เธอต้องช่วยฉันนะ ฉันยังไม่อยากตาย”

“ทำไมคุณวัฒน์ทำร้ายคุณล่ะ”

“ฉันไปรู้ความลับของครอบครัวเค้าเข้าน่ะสิ” จีรนันท์อึกอักไม่กล้าพูด “ความลับการตายของพ่อแม่เธอ”

“คุณรู้เหรอคะว่าใครฆ่าพ่อแม่ฉัน” รสสุคนธ์ตื่นเต้น

จีรนันท์พยักหน้าหงึกๆ “ฉันจะบอกเธอก็ได้ แต่เธอต้องสัญญาว่าจะช่วยฉันก่อน”

“ได้สิ เธอจะให้ฉันช่วยอะไรบอกมาได้เลย” รสสุคนธ์รีบรับปาก

จีรนันท์ชะงักนิดๆ ก่อนที่จะแอบยิ้มมุมปาก

จักรกำลังจะออกจากบ้านหมายแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นมอเตอร์ไซค์ของผู้กองวิชิตแล่นเข้ามา จักรรีบกลับเข้าบ้านปิดประตูแล้วล็อกกลอนทันที “บ้าเอ๊ย...ไอ้พวกสาระแนมันมากันจนได้” จักรหันรีหันขวารีบวิ่งหลบไปทางด้านหลังบ้าน

รามนรินทร์กับผู้กองวิชิตเคาะประตูบ้านหมายอยู่นานก็ไม่มีใครตอบ

“นายหมาย...นายหมาย”

“บ้านล็อก...สงสัยคงไม่อยู่มั้งครับ” รามนรินทร์คาดเดา

ผู้กองวิชิตหันไปมองรอบๆ เห็นรถมอเตอร์ไซค์ของหมายจอดอยู่ข้างบ้าน “รถก็ยังอยู่ เดี๋ยวผมจะลองโทรหาดู” ผุ้กองวิชิตกดมือถือโทรหา เสียงโทรศัพท์มือถือของหมายดังออกมาจากในบ้าน