บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 2 หน้า 10
“คุณนี่ท่าจะเป็นโซมาคิสม์ พวกชอบความรุนแรง” รามนรินทร์แซว
“คนตระกูลเกษมบริรักษ์ทั้งอึดทั้งทนทุกคนล่ะค่ะ คุณมีอะไรก็ใช้งานฉันได้เต็มที่เลย ฉันสู้ตายค่ะ บอส”
“ขึ้นรถสิครับ เดี๋ยวผมจะขับรถไปส่งบ้าน”
“พอดีบ้านฉันอยู่เพชรบุรี ฉันว่าคุณคงขับไปส่งไม่ไหวหรอกค่ะ”
“นั่นสิคะ พี่รามจะไปส่งเค้าทำไม เค้ามาเองได้ก็น่าจะกลับเองได้” ม.ล.อุณนิษาแทรก
“คุณ...” รสสุคนธ์หันมามอง ม.ล.อุณนิษาอย่างสงสัย...ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร เกี่ยวข้องอะไรกับบ้านนี้
ม.ล.อุณนิษาเข้ามาประจันหน้ากับรสสุคนธ์ พร้อมกับเกาะแขนรามนรินทร์แน่นแนะนำตัว “ฉันหม่อมหลวงอุณนิษา อนันตราวุธ เป็นว่าที่คู่หมั้นของพี่ราม”
“สวัสดีค่ะ คุณอุณนิษา” รสสุคนธ์ยิ้มอย่างเป็นมิตรให้
แต่ ม.ล.อุณนิษาหันหน้าเมินหนี แล้วไปออเซาะรามนรินทร์ “พี่ราม...วันนี้พี่รามต้องพานิษาไปเที่ยวนะคะ” ม.ล.อุณนิษาหันไปบอกกับรสสุคนธ์ “พี่รามไม่ว่างไปส่งเธอหรอกนะ”
รามนรินทร์ขัด“คุณนิษา...อย่าเสียมารยาทสิ เอ่อ...คุณรส เดี๋ยวผมให้คนขับรถไปส่งนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ แต่ฉันกลับเองได้ ไม่รบกวนคุณดีกว่า ลาล่ะค่ะ” รสสุคนธ์พูดจบก็ยกมือไหว้รามนรินทร์แล้วเดินออกไป รามนรินทร์มองตามด้วยความเป็นห่วง
“พี่รามเปิดประตูให้นิษาสิคะ” ม.ล.อุณนิษาอ้อน รามนรินทร์รีบเปิดประตูรถให้เธอขึ้น
ม,ล.อุณนิษาเข้าไปนั่งชูคอ รามนรินทร์ขึ้นรถแล้วขับรถออกไป รสสุคนธ์มองตามรถของรามนรินทร์แล่นผ่านไป รามนรินทร์มองกระจกมองหลัง มองรสสุคนธ์ด้วยความห่วงใย
โถงกลางบ้านพรหมบดินทร์ ม.ร.ว.ภาณุกรเดินหนีเข้ามาในบ้าน ม.ร.ว.หญิงภาวิดากับ ม.ร.ว.หญิงแขไขตามเข้ามา จวงกับปริกวิ่งตามหลัง
“ชายกร...กลับมาคุยกับพี่ก่อน เราจะเดินหนีพี่ไปแบบนี้ไม่ได้นะ” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาเรียก
“เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้วนี่ครับ”
ม.ร.ว.หญิงแขไขแย้ง “ทำไมจะไม่มีล่ะ...ชายกรก็รู้ว่าคุณพี่หญิงดาเกลียดนังแม้นมาศขนาดไหน ทำไมยังจะเอาหลานสาวของมันมาทำงานที่บ้านนี้อีก”
ม.ร.ว.ภาณุกรไม่ตอบ ม.ร.ว.หญิงแขไขแต่หันไปอธิบายกับ ม.ร.ว.หญิงภาวิดา “แม้นมาศกับรสสุคนธ์เป็นคนละคนกัน คุณพี่อย่าเอามาปนกันสิ”
“พวกมันเป็นย่าหลานกัน ยังไงมันก็กำพืดเดียวกันนั่นล่ะ พี่ขอสั่งเราตรงนี้เลยนะ พี่ไม่ยอมให้นังเด็กนั่นเข้ามา
อยู่ในบ้านนี้”
“งั้นผมคงต้องบอกคุณพี่เช่นกัน ผมคงทำตามคุณพี่ไม่ได้”
“ทำไม...อย่าบอกนะว่าชายกรหลงเสน่ห์นังเด็กนั่นเหมือนกับที่หลงเสน่ห์นังแม้นมาศ ย่าของมัน”
ม.ร.ว.ภาณุกรชะงัก “คุณพี่!!”