บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 2 หน้า 7
รสสุคนธ์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู “ตายจริง มีมิสคอลจริงๆ ด้วย แปลกจังทำไมฉันถึงไม่ได้ยินเสียงนะ งั้นฉันขอโทรศัพท์แป๊บหนึ่งนะคะ”
รามนรินทร์พยักหน้า รสสุคนธ์รีบกดโทรศัพท์หาแม้นศรีทันที
บ้านแม้นศรี เพชรบุรี แม้นศรีคุยโทรศัพท์กับรสสุคนธ์ “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว รส...หลานจะตัดสินใจทำอะไร ต้องใช้สตินะลูก อย่าให้อคติชักนำเราไปในทางที่ผิด...เข้าใจมั้ย”
“ค่ะย่า รสจะจำให้ขึ้นใจ รสรักย่านะคะ”
“บุญรักษานะลูก จะกลับก็โทรมาบอกย่าด้วยนะ” แม้นศรีวางสาย
กระปุกเสนอหน้าเข้ามาทันที “เห็นมะ พี่รสไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย ย่าเนี่ยชอบมโนจริ๊งจริง”
“เออ...ข้ามโน แต่เอ็งจะโดนมะเหงกเนี่ย” แม้นศรีจะเขกหัวกระปุก
กระปุกรีบหดหัวกลับแล้วคลานหนีอย่างไวแต่ก็อดจะต่อคำไม่ได้ “เอาที่ย่าสบายใจละกัน” แล้วกระปุกรีบชิ่งหนีหน้าไป
รสสุคนธ์หันไปยิ้มให้กับรามนรินทร์ที่ยืนรออยู่ “ฉันพร้อมแล้ว ไปกันเหอะค่ะ”
“เชิญทางนี้ครับ” รามนรินทร์เดินนำรสสุคนธ์ไปที่บ้านพรหมบดินทร์
ห้องทำงาน ม.ร.ว.ภาณุกร บ้านพรหมบดินทร์ รสสุคนธ์ยกมือไหว้ ม.ร.ว.ภาณุกรอย่างนอบน้อม ม.ร.ว.ภาณุกรมองรสสุคนธ์แล้วยิ้มให้อย่างเป็นกันเอง “สวัสดีจ้ะ ในที่สุดเราก็ได้เจอกันซะทีนะ”
“ค่ะ คุณย่าศรีพูดถึงคุณชายภาณุกรอยู่บ่อยๆ นี่ค่ะ...ประวัติการศึกษาของรส” รสสุคนธ์ยื่นประวัติให้ ม.ร.ว.ภาณุกรกับรามนรินทร์คนละชุด รสสุคนธ์แซวรามนรินทร์ “สะอาดกิ๊ก ไม่มีรอยเท้าแน่นอนค่ะ”
รามนรินทร์ทำฟอร์ม “ไม่ต้องหรอกครับ เอาเป็นว่า...ยินดีที่ได้ร่วมงานนะครับ”
รสสุคนธ์แปลกใจ “นี่หมายความว่า...ฉันได้งานแล้วเหรอคะ”
“ใช่จ้ะ พอดีเดือนหน้าบ้านอาจะจัดงานรำลึกร้อยปีตระกูล อาก็เลยอยากได้หนูรสมาช่วยงาน มันอาจจะ
กระชั้นไปหน่อย ว่าแต่หนูรสสนใจมั้ย” ม.ร.ว.ภาณุกรถาม
“สนใจค่ะ” รสสุคนธ์รีบตอบ
“งั้นก็ดี...อีกสองวันหนูรสก็เก็บกระเป๋าย้ายเข้ามาพักที่นี่ได้เลยนะ เดี๋ยวอาจะให้คนจัดห้องไว้ให้”
รสสุคนธ์ตกใจ “คุณชายจะให้รสย้ายเข้ามาในบ้านนี้เหรอคะ”
“ใช่...เพื่อความปลอดภัยและความสะดวกในการทำงาน อาอยากให้หนูรสย้ายมาพักอยู่เสียที่บ้านนี้เลย หนู
รสจะได้ไม่ต้องไปเช่าห้องให้เสียเงินเสียเวลาเดินทาง หนูรสคงไม่ขัดข้องนะ”
“เออ...แล้วเรื่องค่าจ้างละคะ จะจ่ายรสยังไง หรือจะจ้างรสเป็นจ็อบ”