บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 2 หน้า 9
รสสุคนธ์ยกมือไหว้ “สวัสดีค่ะ คุณหญิงภาวิดา ฉัน” รสสุคนธ์เน้น “รสสุคนธ์ เกษมบริรักษ์ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
นามสกุลของรสสุคนธ์ทำให้ทั้ง ม.ร.ว.หญิงภาวิดาและ ม.ร.ว.หญิงแขไขถึงกับชะงักไม่อยากเชื่อหู
ม.ร.ว.หญิงแขไขรีบถาม “เกษมบริรักษ์...เธอเป็นอะไรกับนังแม้นมาศ”
“แม้นมาศเป็นคุณย่าเล็กของฉัน ฉันเป็นหลานสายตรงของคุณย่าวาดกับคุณปู่แม้นเมือง พี่ชายคนโตของคุณ
ย่าเล็ก คุณหญิงรู้จักใช่มั้ยคะ” รสสุคนธ์ตอบชัด
“รู้จัก...ตระกูลเสนียดจัญไรของหล่อน ฉันไม่มีวันลืมได้หรอก” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาแขวะ
ม.ร.ว.ภาณุกรและรามนรินทร์คาดไม่ถึง “พี่หญิง/คุณแม่”
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาจ้องรสสุคนธ์แทบจะกินเลือดกินเนื้อ รสสุคนธ์หน้าชายืนจ้องตอบอย่างไม่เกรงกลัว
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาหันไปสั่งการจวงกับปริกเสียงเข้มทันที “พวกแกสองคนจะยืนอยู่ทำไม ลากตัวมันโยนออกไปให้พ้นบ้านฉันเดี๋ยวนี้”
“ค่ะคุณหญิง” จวงกับปริกเข้าไปจับตัวรสสุคนธ์ ขนาบไว้คนละข้าง
รสสุคนธ์ตกใจ “ว้าย..จะทำอะไรฉัน..ปล่อยฉันนะ”
รามนรินทร์เข้ามาขวางไว้ “น้าจวง น้าปริก...ปล่อยคุณรสเดี๋ยวนี้”
“ไม่ได้ค่ะ จวงต้องทำตามคำสั่งคุณหญิง”
“ถอยไปเหอะค่ะคุณราม อย่าให้เราต้องลำบากใจเลยค่ะ มานี่...” ปริกรีบบอก
จวงกับปริกไม่สนใจกระชากร่างรสสุคนธ์อย่างแรง ม.ล.อุณนิษายิ้มสะใจ
ม.ร.ว.ภาณุกรสั่งเสียงเฉียบขาด “หยุด...รสสุคนธ์เป็นแขกของฉัน ใครกล้าแตะต้องหนูรสก็เท่ากับเป็นศัตรูกับฉัน”
จวงกับปริกชะงักกึก...ทั้งสองมือปล่อยจากรสสุคนธ์โดยอัตโนมัติ ม.ร.ว.หญิงภาวิดาหันขวับจ้อง ม.ร.ว.ภาณุกรที่หักหน้าเธออย่างไม่พอใจ แต่ม.ร.ว.ภาณุกรกลับนิ่งขรึม
“ชายกร!!” ม.ร.ว.หญิงภาวิดา เน้นเสียง
ม.ร.ว.ภานุกรตัดบท “ผมขอล่ะครับคุณพี่ ราม...พาหนูรสออกไป”
“ครับคุณน้า คุณรส...ไม่เป็นอะไรนะครับ” รามนรินทร์เข้าไปพยุงรสสุคนธ์อย่างทะนุถนอมแล้วพาออกไป
ม.ร.ว.หญิงแขไขมองอย่างหมั่นไส้แล้วกระซิบบอก ม.ล.อุณนิษา “รีบตามไปสินิษา”
ม.ล.อุณนิษาเห็นรามนรินทร์กับรสสุคนธ์ก็แทบเต้น รีบก้าวตามออกไปทันที
รามนรินทร์พารสสุคนธ์เดินมาที่โรงจอดรถ รามนรินทร์รู้สึกผิดและอายอย่างมากกล่าวขอโทษรสสุคนธ์ “ผมต้องขอโทษแทนคุณแม่ด้วยนะครับ”
รสสุคนธ์ยิ้ม “คุณไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ผู้ใหญ่ด่าผู้ใหญ่ว่าก็เหมือนได้พร ฉันไม่ถือหรอกค่ะ”
รามนรินทร์เห็นรสสุคนธ์ยังยิ้มได้ก็แอบหลุดยิ้มมุมปาก ม.ล.อุณนิษาก้าวตามเข้ามาเห็นก็มองทั้งคู่อย่างไม่พอใจ