บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 2 หน้า 6
รามนรินทร์กำลังจะขึ้นบันไดพอดี เป็นจังหวะเดียวกับที่รสสุคนธ์กลิ้งลงมา รามนรินทร์เห็นก็ตกใจร้อง “เฮ้ย....!!!”
ร่างรสสุคนธ์ตกลงจากบันไดทับตัวรามนรินทร์กระเด็นไปด้วยกัน กอดกันกลิ้ง หัวทั้งคู่พุ่งเข้าไปในซอกระหว่างตู้ ใบหน้าของทั้งคู่แนบชิดกัน พอเงยหน้าสายตาของทั้งคู่ก็จ้องกันตาไม่กะพริบ ใจของทั้งคู่สั่นไหว รสสุคนธ์ผลักตัวออก แต่ออกไม่ได้ ทั้งคู่ติดอยู่ในช่อง รามนรินทร์ต้องใช้ความพยายามสักพักจนออกมาได้ทั้งคู่
ห้องรับแขก บ้านพรหมบดินทร์ ม.ร.ว.หญิงภาวิดากับ ม.ร.ว.หญิงแขไขนั่งดื่มชาสมุนไพรพูดคุยกันอยู่
ม.ล.อุณนิษาก็เอาแต่ชะเง้อคอคอยรามนรินทร์แล้วบ่น “นานแล้วนะ ทำไมพี่รามไม่มาซะที”
จวงรีบบอก “คุณรามคุยงานกับคุณชายภาณุกรอยู่ค่ะ”
“อ้าว แล้วทำไมไม่บอกฉัน” ม.ล.อุณนิษาลุกขึ้นจะออกไปหารามนรินทร์
“นิษา ลูกจะไปไหน” ม.ร.ว.หญิงแขไขเรียกไว้
“นิษาก็จะไปหาพี่รามสิคะ”
“หนูนิษารออยู่ที่นี่ล่ะจ้ะ ตารามไม่หนีไปไหนหรอก วันนี้ตารามมีเวลาให้หนูนิษาทั้งวัน...หนูนิษาอยากไปไหนก็คิดไว้นะจ๊ะ” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาเอาใจ
“จริงนะคะ คุณหญิงแม่” ม.ล.อุณนิษาดีใจ
“จริงสิจ๊ะ แม่จะหลอกหนูทำไมล่ะ”
ม.ร.ว.หญิงแขไขเจ้ากี้เจ้าการทันที “นังปริก...แกไปดูสิ ถ้าคุณรามคุยงานเสร็จแล้วก็ให้รีบมาหาฉันกับคุณพี่ด่วน”
“ค่ะ คุณหญิง” ปริกขานรับแล้วรีบปรี่ออกไป
ม.ร.ว.หญิงแขไขหันไปยิ้มกับ ม.ล.อุณนิษาพอใจ ม.ร.ว.หญิงภาวิดาแววตากรุ้มกริ่มคิดจับคู่ให้ลูกชาย
รามนรินทร์กับรสสุคนธ์พากันเดินออกมาจากเรือนไม้หอม ทั้งคู่ยังคงประหม่านิดๆ
“ดีนะที่แขนขาไม่หัก เมื่อกี้คุณตกใจอะไร คุณเห็นอะไรเหรอครับ” รามนรินทร์ถาม
รสสุคนธ์ชะงักรีบกลบเกลื่อน ไม่กล้าพูดว่าเห็นผี “เออ...ฉันเห็นตุ๊กแก มันจ้องหน้าฉันตาเขม็ง ฉันก็เลยกลัว”
“ยังดีที่เป็นแค่ตุ๊กแก ว่าแต่คุณเดินมาถึงที่นี่ได้ไงครับ”
“ฉันเดินตามกลิ่นดอกไม้ มาค่ะ นี่ไงคะ ต้นนี้”
รสสุคนธ์กับรามนรินทร์หยุดตรงต้นดอกไม้ รามนรินทร์สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ยิ้มอย่างชื่นใจ “หอมเย็นชื่นใจจัง ถึงว่าคุณลุงถึงตั้งชื่อเรือนนี้ว่าเรือนไม้หอม”
“ชื่อเพราะจัง เรือนนี้เป็นของใครเหรอคะ”
“เรือนไม้หอม เมื่อ 30 ปีที่แล้ว...เป็นเรือนหอของคุณชายภาณุทัต คุณลุงของผม...แต่เสียดายเกิดเรื่องร้ายกับ
เจ้าสาวขึ้นเสียก่อน เรือนหลังนี้ก็เลยกลายเป็นเรือนหอร้างไป”
รสสุคนธ์น้ำเสียงเจ็บปวด “น่าสงสารจังเลยนะคะ”
“จริงสิ เมื่อกี้คุณย่าคุณโทรมาหาคุณน้ากร ผมว่าคุณโทรหาคุณย่าก่อนดีมั้ย ตอนนี้ท่านคงกำลังเป็นห่วงคุณอยู่”