บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 7
โรงครัว บ้านพรหมบดินทร์ น้อยมาเตรียมอาหารเช้าไว้ให้รสสุคนธ์
เฟื่องมองอาหารหน้าตาน่ากินแล้วชมหลาน “หน้าตาน่ากินดีนี่ ดีแล้วล่ะ อยู่บ้านท่านก็ต้องตอบแทนบุญคุณ”
“ก็คุณรสเธอมีน้ำใจกับฉันด้วยนี่ยาย” น้อยตอบ
จวงกับปริกพากันเข้ามา ปริกเข้าไปกระแซะถามน้อย “ได้ข่าวว่าเมื่อคืนใจกล้า ไปนอนที่เรือนโน้น” ปริกไม่กล้าเอ่ยชื่อ “มาเหรอน้อย”
น้อยพยักหน้าแทนคำตอบ...จวงรีบถามลองเชิง “แล้วเป็นไงวะ ผมโกร๋นหมดหัวมั้ย”
น้อยมองหน้าจวงแล้วพูดเสียงเรียบๆ “น้าจวงจะทักทำไมเนี่ย ดูสิว่าผมน้อยอยู่ครบมั้ย”
“ไม่มีอะไรก็ดี...”
ปริกซักต่อ “แล้วคุณรสว่าไง”
“ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่จ๊ะ คุณรสใจดีมาก”
จวงเหน็บ “ก็ขอให้รอดปลอดภัยตลอดละกัน”
น้อยมองหน้าทุกคน แล้วก็ตัดสินใจเฉยเสียดีกว่า
รามนรินทร์พารสสุคนธ์เดินคุยกันเข้ามาที่บ้านพรหมบดินทร์ ภาพสองหนุ่มสาวเหมือนคู่รักที่รักกันใหม่ๆ...รามนรินทร์มองไปทางโรงครัว แล้วเดินนำรสสุคนธ์ไปทางนั้น ยิ้มแย้มแจ่มใส บรรยากาศยามเช้าสดใส
หน้าต่างห้องนอน ม.ร.ว.หญิงภาวิดา ม.ร.ว.หญิงภาวิดายืนมองภาพของรามนรินทร์กับรสสุคนธ์แล้วแค้นใจ “ไม่นะ...ตาราม”
ทวนอยู่ในห้อง ม.ร.ว.หญิงภาวิดาด้วยตื่นนอนแล้ว ถาม ม.ร.ว.หญิงภาวิดาอย่างเป็นห่วง “คุณราม ทำไมเหรอครับ”
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาไม่ตอบทวน แต่นึกย้อนอดีต
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาแอบมอง ม.ร.ว.ภาณุทัตคุยกับแม้นมาศเดินคุยสนิทสนม แววตารักใคร่กันในบ้านพรหมบดินทร์ ได้แต่มองด้วยความไม่พอใจ เต้นเร่าๆ อยู่คนเดียว “พี่ชายทัต ทำไมใฝ่ต่ำอย่างนี้...”