บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 7 หน้า 3
“รสกำลังเขียนโครงการอยู่ค่ะ เหลือรายละเอียดงานอีกนิดหน่อย อีกซักสองวันรสจะนำเสนอให้คุณชายอ่านนะคะ”
ม.ร.ว.ภาณุกรยิ้มน้อยๆ พอใจ “แล้วฉันจะรออ่าน”
น้อยยกกาแฟมาให้ ม.ร.ว.ภาณุกร “กาแฟค่ะคุณชาย”
ม.ร.ว.ภาณุกรรับไปดื่มอย่างเอ็นดู “เออ...แล้วนี่ไปสมัครงานที่ไหนบ้างแล้วหรือยัง”
“น้อยก็ส่งใบสมัครไปหลายที่แล้วค่ะ แต่เขายังไม่เรียกสัมภาษณ์เลย”
“ถ้าเราไม่เลือกงานเดี๋ยวมันก็ได้เองล่ะ ดูอย่างหนูรสสิ สู้งานไม่บ่นไม่เกี่ยงซะงาน”
“แหม..จบมหา’ลัยทั้งที น้อยก็อยากทำงานให้ตรงสายนิคะคุณชาย” น้อยอ้อน ม.ร.ว.ภาณุกร เข้าไปบีบนวดขาให้
ม.ร.ว.ภาณุกรรู้ทัน “ไม่ต้องมาประจบเลย ตอนนี้ว่างๆ เราก็มาช่วยหนูรสไปก่อน ไว้ได้งานค่อยว่ากันอีกที”
รสสุคนธ์ยิ้มขำ “แล้วน้อยจบอะไรมาเหรอจ๊ะ”
“จบนิเทศค่ะ”
“งั้นน้อยก็ถ่ายรูปได้สิ”
“ค่ะ เห็นแบบนี้วิชาโฟโต้น้อยได้เอนะคะ คุณรสอยากได้ช่างภาพเหรอคะ”
“ใช่จ้ะ น้อยอยากมาช่วยฉันมั้ย”
“ยินดีค่ะ ว่าแต่...” น้อยหันไปถาม ม.ร.ว.ภาณุกร “งานนี้น้อยจะได้ค่าแรงมั้ยคะ คุณชาย”
“หัวหมอนะเรา...เดี๋ยวฉันบอกตารามตั้งเบิกให้”
“เย้...งั้นคุณรสจะให้น้อยถ่ายภาพอะไรสั่งมาได้เลยค่ะ” น้อยดี๊ด๊ารีบเข้าไปคุยงานกับรสสุคนธ์
รสสุคนธ์อธิบายงานให้ฟัง ม.ร.ว.ภาณุกรเห็นก็ยิ้มขำพอใจที่เด็กสองคนดูสนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว
เรือนคนใช้ ทวนแต่งตัวหล่อผิวปากอารมณ์ดีเดินออกมาจากห้อง
ปริกหันไปเห็นก็ถามด้วยความสงสัย “แต่งตัวซะหล่อเลยนะพี่ทวน จะไปเที่ยวไหนเหรอ ฉันไปด้วยซิ”
“ไม่ได้โว้ย..ฉันจะไปธุระกับคุณหญิง” ทวนโว
“แหม..แค่ขับรถให้คุณหญิงทำไมต้องแต่งหล่อด้วย”
“มันเป็นเรื่องหน้าตาทางสังคม ขืนฉันแต่งตัวโทรมออกไปข้างนอกก็ไม่ให้เกียรติคุณหญิงสิวะ นี่ข้าทำเพราะหน้าที่นะโว้ย ไปล่ะ..เดี๋ยวคุณหญิงรอ”
ปริกขวางหน้าไว้ “เดี๋ยวๆ...แล้วนี่พี่จะพาคุณหญิงไปไหน”
“จุ้น..แกไม่รู้ซะเรื่องได้มั้ย” ทวนไม่ตอบเดินหนีออกไป
ปริกมองตามอย่างเซ็งๆ “ตกลงคุณหญิงจะไปไหนวะ”
โรงรถ หน้าบ้านพรหมบดินทร์ ม.ร.ว.หญิงภาวิดาแต่งตัวหรูเดินออกมาเห็นทวนยืนรถอยู่ที่รถก็มองทวนที่แต่งตัวหล่อเรียบร้อยก็พยักหน้าพอใจ “แต่งตัวรู้กาลเทศะดีนิ”
“ผมไม่กล้าทำให้คุณหญิงขายหน้าหรอกครับ เชิญครับคุณหญิง” ทวนเปิดประตูพร้อมกับส่งตาหวานให้