บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 7 หน้า 2
โต๊ะอาหารบ้านพรหมบดินทร์ ม.ร.ว.หญิงภาวิดานั่งรอที่โต๊ะอาหารแต่รามนรินทร์ก็ไม่มากิน จวงเข้ามา ม.ร.ว.หญิงภาวิดามองเขม็งถาม “คุณรามล่ะ”
“อยู่ที่โรงครัวค่ะคุณรามบอกว่าจะกินกับแม่รสที่ครัว นังน้อยก็อยู่ด้วยค่ะ”
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาได้ยินก็โกรธมาก หยิบเอาผ้าเช็ดมือโยนทิ้งไปบนโต๊ะ “ตารามนะตาราม ไม่รู้ไปหลงเสน่ห์อะไรมันนักหนา อีผู้หญิงตระกูลเกษมบริรักษ์เนี่ยมันมีอะไรดี ฉันจะไม่ยอมให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเด็ดขาด”
หน้าต่างเรือนไม้หอม ผีแม้นมาศนั่งห้อยขาอยู่ที่หน้าต่างเรือนไม้หอม พูดด้วยเสียงเยาะเย้ยหยัน “ประวัติศาสตร์จะต้องซ้ำรอย คอยดู...ฮ่าฮ่าฮ่า”
โต๊ะอาหารหน้าโรงครัว น้อยกับเฟื่องยกสำรับกำลังจะเดินออกไปเห็นรามนรินทร์กับรสสุคนธ์เข้ามาพอดีจึงทัก “อ้าวคุณรส น้อยกำลังจะยกข้าวไปให้ที่เรือนอยู่พอดีเลย”
“ไม่ต้องยกไปหรอกน้อย เดี๋ยวฉันกินที่นี่ล่ะ มา..ฉันช่วย” รสสุคนธ์ช่วยน้อยจัดโต๊ะ เฟื่องตักข้าวใส่จาน
“นมเฟื่อง...ผมขอฝากท้องด้วยนะครับ” รามนรินทร์อ้อน
“ได้ค่ะ รับประทานเยอะๆ นะคะ มื้อนี้ฝีมือยัยน้อยทำหมดเลยค่ะ หวังว่าคงจะถูกปากคุณรามกับคุณรสนะคะ” เฟื่องบอกแล้วตักข้าวให้รามนรินทร์
“นมเฟื่องกับน้อย มากินด้วยกันสิคะ” รสสุคนธ์ชวน
น้อยขยับจะนั่ง แต่เฟื่องดึงไว้ “อุ๊ย ไม่ดีมั้งคะ คุณรสกับคุณรามกินกันเหอะค่ะ เดี๋ยวเฟื่องกับน้อยเข้าไปกินในครัว”
รามนรินทร์อ้อนอีก “นานๆ ผมได้กินข้าวกับนมซะที นั่งกินด้วยนะครับนม”
เฟื่องใจอ่อน “ก็ได้ค่ะ” เฟื่องยอมนั่ง
น้อยแอบยิ้ม รีบตักข้าวให้เฟื่องกับตัวเอง รามนรินทร์ตักกับข้าวให้รสสุคนธ์ รสสุคนธ์หันมายิ้มขอบคุณ ที่หน้าต่างปริกกำลังแอบถ่ายคลิปของรามนรินทร์กับรสสุคนธ์อยู่ ปริกหลบแล้วรีบส่งคลิปผ่านไลน์ไปให้จวงทันที
โต๊ะอาหารบ้านพรหมบดินทร์ เสียงไลน์ในโทรศัพท์มือถือของจวงดัง จวงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดไลน์ดูแล้วตาโต “คุณหญิงคะ ดูนี่สิคะ” จวงเอาคลิปรามนรินทร์กินข้าวกับรสสุคนธ์ น้อยและเฟื่องให้ ม.ร.ว.หญิงภาวิดาดูแล้วใส่ไฟต่อ “ดูสิคะ พวกมันรวมหัวกันคิดจะจับคุณราม ขืนปล่อยไว้แบบนี้มีหวังคุณหญิงคงได้ลูกสะใภ้เป็นหลานนังแม้นมาศแน่ๆ ค่ะ”
“ฮึ...คิดจะมาเป็นลูกสะใภ้ฉัน มันไม่ง่ายหรอก คอยดูเหอะ ฉันจะทำให้มันเจ็บปวดยิ่งกว่าที่ย่ามันโดน” ม.ร.ว.หญิงภาวิดากัดฟันกรอด ครุ่นคิดถึงแผนการร้ายอะไรบางอย่าง
ในห้องทำงาน รสสุคนธ์กำลังใช้โน้ตบุ๊กพิมพ์รายละเอียดการจัดงานระลึกร้อยปีตระกูลพรหมบดินทร์
ม.ร.ว.ภาณุกรเดินนำน้อยเข้ามาหารสสุคนธ์ที่กำลังขะมักเขม้นอยู่ “หนูรส..เป็นไงบ้าง เตรียมงานถึงไหนแล้ว”