บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 1

ค่ำคืนหนึ่งในคืนเดือนแรม ท้องฟ้าหม่นหมองมองเห็นดวงจันทร์ครึ่งเสี้ยว ณ เรือนไม้หอมแห่งบ้านพรหมบดินทร์ ที่ปัจจุบันกลายเป็นเรือนหอร้าง มีสระบัวใหญ่อยู่ติดกับเรือน มองผ่านประตูบ้านเข้าไปในบ้านมีแต่ความมืดไร้แสงไฟ แสงสะท้อนของดวงจันทร์ทำให้เห็นกรอบรูปผู้หญิงโบราณติดอยู่ที่ฝาผนัง และแววตาของแมวดำที่ส่องประกายความน่ากลัว ที่ชั้นสองกลางห้องโถงในห้องนอนมีขิมที่มีฝุ่นจับเขรอะอยู่บนโต๊ะกลางห้อง ในห้องนอนนั้นมืดจนมีเพียงแสงจันทร์ที่ลอดผ่านหน้าต่าง ส่องมงกุฎที่อยู่ในตู้กระจกให้ดูโดดเด่นสวยงาม

ทางเดินเลียบสระบัวไปเรือนไม้หอม บัวกับช้อยแอบย่องออกมาจากทางเรือนคนใช้หลังบ้านพรหมบดินทร์ เดินส่องไฟฉายตรงมาที่เรือนไม้หอม ดอกไม้...ปลิวร่วงหล่นใส่หัว

บัวชะงักกลัวแต่ก็ทำปากกล้าปลอบตัวเอง “ข้าไม่กลัวหรอกโว้ย ถ้ากลัวกับเรื่องแค่นี้ อย่ามาเรียกข้าว่าอีบัวเลย” บัวเดินเร่งเท้า ช้อยตามมาติดๆ จนมาถึงต้นดอกไม้ที่ยืนต้นอยู่ริมสระบัว เสียงหมาหอนน่ากลัว

ช้อยบีบแขนบัวแน่นจนเจ็บ “อีบัว..........ข้ากลัวแล้ว”

“อีช้อย เอ็งบีบแขนข้าทำไม เจ็บนะโว้ย” บัวเคาะกบาลช้อย 1 ที “แล้วเอ็งจะแหกปากทำไม เดี๋ยวคนอื่นก็แห่กันมาพอดี”

“ข้ากลัวนี่หว่า ไม่เอาแล้ว.....” ช้อยหันหลังกลับเดินไป

บัวดึงกลับมา “อีนี่ทำเป็นขวัญอ่อน ริจะเป็นโจรก็ต้องใจกล้าโว้ย มาด้วยกันต้องกลับด้วยกัน โดนก็ต้องโดนด้วยกันดิ”

ช้อยทำจมูกฟุตฟิด “อีบัว...ได้กลิ่นน้ำหอมมั้ยวะ”

“อีโง่ มันใช่กลิ่นน้ำหอมที่ไหน นี่มันกลิ่นดอกไม้โว้ย แหกตาดูสิ ตกเกลื่อนต้นอยู่เนี่ย...หมดเรื่องแล้วใช่มั้ย...ไปกันได้แล้ว” บัวรีบเดินนำช้อยเดินเลียบสระบัวตรงไปที่เรือนไม้หอม

ที่เรือนไม้หอม ประตูถูกเปิดอ้าเล็กน้อยเหมือนกำลังรอต้อนรับแขกอยู่ บัวเดินขึ้นบันไดตามด้วยนางช้อยมาหยุดที่หน้าประตู เห็นประตูเปิดอยู่แล้ว

บัวทัก “ประตูไม่ได้ล็อกกลอนว่ะ”

ช้อยรีบชวน “รีบเข้าไปเถอะเดี๋ยวมีใครมาเห็นเอา”

ประตูถูกเปิดให้กว้างขึ้นเองอีกครั้งอย่างช้าๆ เสียงดังเอี๊ยดอ๊าดน่ากลัว ทั้งสองสะดุ้งถอยออกทันที

“เอ็งเห็นเหมือนข้ามั้ย” บัวถาม