บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 1 หน้า 2
ช้อยพยักหน้า “กา...กา..กา..กลับกันเถอะข้ากลัวว่ะ” ช้อยหันหลังจะกลับไม่เอาแล้ว
บัวดึงเอาไว้ “เอ็งกลัวบ้าอะไรนักหนา...ลมมันพัดประตูเปิดเองโว้ย ไม่มีอะไรหรอก”
ทั้งสองพากันเดินเข้าประตูมา ทันใดนั้นก็มีแมวสีดำกระโจนออกมาจากในบ้าน ตกลงตรงหน้าของทั้งสองพอดี บัวและช้อยต่างตกใจส่งเสียงกรี๊ดลั่น
บัวคุมสติได้แต่ช้อยยังแหกปากร้องอยู่ บัวเอามือปิดปากไว้ “หยุดได้แล้ว”
“ไม่เอาแล้วข้ากลัว ไม่เอา.................” ช้อยร้องด้วยความกลัว
“แค่แมวเองไม่มีอะไรหรอกน่า” บัวปลอบ
ทั้ง 2 ตั้งสติได้หลุดเข้าประตูไป ช้อยปิดประตู “อีบัว รอด้วย…….”
ภายในห้องโถง บัวและช้อยสาดไฟส่องไปมา เห็นของเก่ามีค่าวางเรียงรายต่างตาโตเพราะอยากได้ ช้อยเอื้อมมือไปหยิบ
บัวตีมือ “ตรงนี้ของตาย ข้างบนนู้น เขาว่ายายแม้นมาศมันมีสมบัติมีค่ามากมายราคาแพงๆ ทั้งนั้น โดยเฉพาะมงกุฎเพชร ราคาเหยียบร้อยล้านนะมึง” ช้อยตาโต “ตามข้ามา...” บัวชวนช้อยขึ้นบันได
จู่ๆ รูปที่ติดอยู่ข้างฝาผนังกลับร่วงตกลงมาตรงบันได ทั้ง 2 ตกใจกอดกันแน่น มองรูปอย่างกลัวๆ เสียงประตูเสื้อผ้าถูกเปิดปิด ดังปึงปังตลอดเวลา ทั้ง 2 หันไปทางเสียงประตู
“ฮือ...ฮือ.....ข้ากลัว.............” ช้อยส่งเสียงร้อง
บัวเอามือปิดปากช้อย “เดี๋ยวบ้านใหญ่ได้ยิน...........”
ที่สระบัวหน้าบ้าน ศีรษะของร่างๆ หนึ่งค่อยๆ โผล่ขึ้นมา ตาทั้ง 2 มองไปทางเรือนไม้หอม หน้าเละ ดูไม่ออกว่าเป็นใคร
ที่เรือนไม้หอม เสียงประตูที่เปิดปิดเองหยุดลง ช้อยกับบัวหันมองหน้ากัน แล้วเดินขึ้นบันไดเกือบถึงชั้น 2 ก็ได้ยินเสียงขิมบรรเลงอย่างโหยหวน เสียงขิมทำให้ทั้ง 2 กลัวจนขนหัวลุก หน้าต่างถูกเปิดออกเอง กระทบกันเสียงดัง ผ้าม่านที่ขาดรุ่งริ่งถูกลมพัดปลิวไปมา แสงจันทร์สาดแสงมากระทบข้างฝาบ้านใกล้กับที่ทั้งสองยืนอยู่ มีเลือดซึมไหลออกมาจากข้างฝา ช้อยหันไปเห็นเลือดก็ตกใจกลัว รีบผลักบัวขึ้นไปบนชั้น 2 แต่มีมือมาดึงขาช้อยร่วงลงจากบันไดอย่างแรง
บัวตกใจเล็กน้อยตั้งสติได้รีบลงไปช่วย “เป็นไรป่าวช้อย เดินระวังหน่อยดิ”
“เหมือนมีคนมาดึงขาข้านะ โอ๊ย........เจ็บโว้ย”
“เอ็งทำอะไรระวังๆ หน่อย เดี๋ยวบ้านนู้นได้ยิน จะซวยเอา” บัวดึงช้อยลุกขึ้นแล้วเดินตามเสียงขิมไป ปล่อยให้ช้อยยืนปวดขาอยู่ที่หัวบันได เสียงขิมบรรเลงเร็วขึ้นโหยหวนตลอดเวลา