บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 1 หน้า 4
จวงรีบวิ่งหน้าตื่นเข้ามาหา ม.ร.ว.หญิงภาวิดาด้วยความเป็นห่วง “คุณหญิงดา...คุณหญิงนอนไม่หลับอีกแล้วเหรอคะ”
“ฉันจะนอนหลับได้ยังไง ในเมื่อนังผีบ้านั่นมันกวนฉันได้ทุกค่ำทุกคืน ฉันจะประสาทกินอยู่แล้วนะจวง ฉันอยากจะฆ่ามันให้ตายซ้ำสองจริงๆ เลย”
สระบัวข้างบ้านเรือนไม้หอม หัวของบัวโผล่ขึ้นมาจากน้ำ ใบหน้ามีแต่รอยแผลเลือดไหลเต็มไปหมด ขาหักพาดอยู่บนกิ่งไม้ที่ลอยอยู่ในสระ บัวพยายามขยับตัวขึ้นฝั่ง
รุ่งเช้า เสียงหวอรถพยาบาลดังเข้ามาในบ้านพรหมบดินทร์ รามนรินทร์นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ธุรกิจอยู่ได้ยินเสียงหวอก็ชะงัก จึงเร่งฝีเท้าออกมาดู เฟื่องเดินผ่านมาพอดี รามนรินทร์จึงเรียกถาม “นมเฟื่อง...มีใครเป็นอะไรเหรอครับ”
เฟื่องปกปิด “ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ ก็แค่พวกคนใช้พลัดตกสระบัว คุณรามอย่าสนใจเลยค่ะ”
“คนในบ้านเกิดเรื่องทั้งที ผมเป็นเจ้านายจะให้ไม่สนใจได้ไงล่ะครับ”
เฟื่องยิ้มเอ็นดูกับความเมตตาของรามนรินทร์ “แต่วันนี้คุณมีนัดสัมภาษณ์เลขาคนใหม่ไม่ใช่เหรอคะ นัดคนอื่นให้มารอมันไม่ดีนะคะ”
รามนรินทร์ขำ “ออฟฟิศโรงแรมอยู่ใกล้แค่นี้เอง ผมเดินห้านาทีก็ถึง แล้วนี่มีคนไปเรียนคุณแม่กับคุณน้ากรให้ท่านทราบแล้วหรือยัง”
“คุณชายภาณุกรท่านเป็นคนเรียกรถโรงพยาบาลมาเองค่ะ” เฟื่องกล่าว
รามนรินทร์พยักหน้าแล้วเดินออกไป โดยมีเฟื่องเดินตามหลัง
ที่สระบัว รามนรินทร์กับเฟื่องเดินมาเห็นกลุ่มคนใช้พากันยืนมุงดูอยู่ ส่วน ม.ร.ว.ภาณุกรยืนคุยกับเจ้าหน้าที่ตำรวจด้วยสีหน้าเคร่งเครียด บัวนอนร้องโอดครวญอยู่ข้างสระบัว ขาที่หักถูกดามด้วยเครื่องมือปฐมพยาบาล ช้อยนั่งตาลอยอยู่ข้างๆ
สร้อยซึ่งเป็นแม่ของบัวเข้าไปถามลูกสาวด้วยความเป็นห่วง “บัวเกิดอะไรขึ้น...ทำไมเอ็งกับนังช้อยถึงอยู่ในสภาพนี้”
บัวเห็นตำรวจก็เงียบ ตอบบ่ายเบี่ยง “ฉันเจ็บจะตายอยู่แล้วนะแม่ อยากรู้อะไรก็ไปถามนังช้อยเอา” พยาบาลเข็นรถเข็นพาบัวขึ้นรถพยาบาลไป
จวงกับปริกรีบเข้าไปหาช้อย “อีช้อย เกิดอะไรขึ้นวะ” ปริกถาม
ช้อยหันมาเห็นหน้าปริกกับจวงก็ตาเหลือก หวีดร้องลั่นเหมือนคนบ้า “กูกลัว....ผีหลอกๆ” ช้อยวิ่งเตลิด
ม.ร.ว.ภาณุกรหันไปสั่งทวนอย่างไว “นายทวน จับตัวช้อยไว้เร็ว”
ทวนรีบเข้าไปจะจับช้อย ช้อยคว้าไม้ขึ้นมาเหวี่ยงสู้ ทวนถูกฟาด “อย่าเข้ามาๆ” ช้อยวิ่งมาทางรามนรินทร์กับเฟื่องที่เดินเข้ามา