บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 1 หน้า 5
เฟื่องเห็นก็ตกใจคิดว่าช้อยจะทำร้ายรามนรินทร์ “คุณรามระวังค่ะ”
รามนรินทร์หลบแล้วใช้วิชาป้องกันตัวดึงไม้จากมือช้อยได้อย่างเท่ จวงกับปริกรีบเข้าไปจับตัวช้อย
ช้อยดิ้น “ปล่อยกูๆ”
จวงตบ “หยุดนะอีช้อย อีบ้า...เอ็งคิดจะทำร้ายคุณรามเหรอ”
ช้อยร้องไห้ “กลัว...กลัวแล้ว...อย่าฆ่าฉันเลย ฉันกลัว”
“ฤทธิ์มากใช่มั้ย มานี่” ทวนเข้าไปช่วยจวงกับปริกจับช้อยไปขึ้นรถพยาบาลสำเร็จ จนรถพยาบาลแล่นออกไป
เสียงหวอรถดังผสมกับเสียงหัวเราะ หึหึ จวงสะดุ้งเฮือกหันไปมองที่เรือนไม้หอม
ปริกสงสัย “เป็นอะไรน้าจวง มีอะไรเหรอ”
“เปล่า ไม่มีอะไร”
เงาหนึ่งในเรือนไม้หอม ยืนแสยะยิ้มอยู่มองพวกรามนรินทร์ตาเขม็ง “พวกแกทุกคนจะต้องชดใช้”
บรรยากาศของกรุงเทพมหานครอันสับสนวุ่นวาย ผู้คนเยอะแยะ เดินข้ามถนน การจราจรติดหนึบ รสสุคนธ์หอบเอกสารสมัครงาน...เดินแกมวิ่งแข่งกับเวลา...ด้วยอาการรีบร้อน...รสสุคนธ์ดูนาฬิกา เห็นเข็มชี้บอกเวลาแปดโมงสามสิบนาที “โอ๊ย...สายแล้วๆ จะทันมั้ยเนี่ย”
ที่บ้านพรหมบดินทร์ รามนรินทร์รูดเนกไทขึ้นที่คอ หยิบเสื้อสูทมาสวมใส่ แล้วหยิบกระเป๋าโน้ตบุ๊ก เปิดประตูขึ้นรถ พร้อมใส่บลูทูธมือถือ เสียงมือถือดังขึ้น รามนรินทร์กดรับ...“ครับคุณนภา ผมมีนัดด่วนกับมิสเตอร์โรเบิร์ต คงไม่เข้าออฟฟิศ เดี๋ยวคุณช่วยยกเลิกคิวงานวันนี้ทั้งหมดให้ผมด้วยนะ” รามนรินทร์ออกไปจากบ้านพรหมบดินทร์
ที่โต๊ะเลขาฯ หน้าห้องทำงานของรามนรินทร์ โรงแรมแกรนด์บดินทร์ นภาพูดโทรศัพท์กับรามนรินทร์อยู่ที่โต๊ะ “ได้ค่ะ แต่...ตอนเก้าโมงบอสมีนัดสัมภาษณ์เลขาคนใหม่นะคะ” นาฬิกาในห้องบอกเวลา 09.10 น. นภาพูดต่อ “แต่นี่มันเลตมาเกือบสิบนาทีแล้ว” นภายิ้มเจ้าเล่ห์ “ถ้าเค้ามานภาจะจัดชุดใหญ่ให้เลยค่ะ” นภากำลังจะวางสายจากรามนรินทร์ แต่แล้วสายตาเหลือบไปเห็นแฟ้มเสนอราคา “แต่บอสคะเมื่อวานบอสสั่งให้ทำรายการเสนอราคา ตอนนี้วางอยู่ที่โต๊ะ งั้นเดี๋ยวนภาเอาไปส่งให้บอสที่หน้าโรงแรมนะคะ” นภาวางโทรศัพท์แล้วเดินไปหยิบแฟ้มเสนอราคาในห้องรามนรินทร์เดินออกไป เสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะนภาดังขึ้น...แต่เจ้าตัวออกไปจากออฟฟิศแล้ว
รสสุคนธ์กดโทรศัพท์แล้ววิ่งกระหืดกระหอบลงจากบันไดสถานีรถไฟฟ้า BTS ผิดกับรามนรินทร์ที่นั่งกดไอแพดเล่นด้วยท่าทียิ้มแย้มบนรถส่วนตัว