บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 8 หน้า 2
“คุณวัฒน์จะอยู่ไหนก็ไม่สำคัญเท่าคุณรามหรอกค่ะ ดูนั่นสิคะ” จวงชี้มือให้ ม.ร.ว.หญิงภาวิดาดูด้านล่าง เห็นรามนรินทร์กำลังเดินคุยกับรสสุคนธ์และน้อยออกมาจากทางครัว
“ทำไมตารามมาอยู่นี่” ม.ร.ว.หญิงภาวิดามองรสสุคนธ์อย่างไม่พอใจ
รสสุคนธ์หันมาเน้นย้ำกับรามนรินทร์อีกครั้งหนึ่ง “อย่าลืมเรื่องที่คุยกันนะคะ”
“ผมยังไม่แก่นะคุณ เรื่องแค่นี้ผมไม่ลืมหรอกน่า” รามนรินทร์หยอก
น้อยได้ทีรีบย้ำบ้าง “งั้นคุณรามก็ยังไม่ลืมเรื่องตั้งเบิกให้น้อยใช่มั้ยคะ”
รามนรินทร์ยิ้มขำกับสองสาว “ไม่ต้องห่วง ได้ตามที่ทุกคนต้องการแน่นอน”
ที่มุมหนึ่งเห็นผีแม้นมาศโผล่ออกมามองแล้วฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ ผีแม้นมาศยื่นมือยาวออกไป รสสุคนธ์กำลังก้าวเดิน แต่แล้วมือของผีแม้นมาศเข้ามาจับข้อเท้าไว้แล้วดึงอย่างแรง
“ว้ายยยยย” รสสุคนธ์เซจะล้ม รามนรินทร์ที่อยู่ใกล้ก็รีบเข้ามารับร่างไว้ รสสุคนธ์ซุกอยู่ในอ้อมแขนของรามนรินทร์
“คุณรสเป็นอะไรคะ” น้อยตกใจ
“ฉันเดินสะดุดอะไรก็ไม่รู้” รสสุคนธ์มองที่พื้นไม่เห็นมีอะไรก็แปลกใจ
“ทีหลังก็เดินระวังหน่อยสิคุณ” รามนรินทร์เป็นห่วงแล้วพยุงรสสุคนธ์ลุกขึ้น
รสสุคนธ์หันไปเห็นผีแม้นมาศยืนอยู่ก็รู้ทันทีว่าเป็นฝีมือแม้นมาศ “ย่าเล็ก!!”
รามนรินทร์แปลกใจ “คุณว่าไงนะ”
“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร...คุณมีประชุมไม่ใช่เหรอคะ รีบไปเถอะค่ะ”
รามนรินทร์หันมองตามรสสุคนธ์ก็ไม่เห็นมีอะไร รามนรินทร์ รสสุคนธ์และน้อยพากันเดินออกไป ผีแม้นมาศฉีกยิ้มสะใจแล้วเหลือบขึ้นไปมองหน้าต่างบ้านด้านบนที่ ม.ร.ว.หญิงภาวิดากับจวงยืนแอบมองอยู่
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาเห็นรสสุคนธ์แกล้งล้มให้รามนรินทร์ประคองก็โกรธมาก “มารยาสาไถย...เลวเหมือนย่ามันไม่มีผิด”
“สงสัยมันคงใช้วิธีนี้ออดอ้อนให้คุณรามมาทานข้าวด้วยมั้งคะ” จวงยุ
“เมื่อเช้าก็หนหนึ่งแล้ว นี่มันกะจะให้ท่าลูกชายฉันสามเวลาหลังอาหารเลยเหรอ”
“ไม่ใช่แค่แม่รสสุคนธ์นะคะ แต่มีอีกคนที่ต้องระวังด้วย” จวงจ้องไปที่น้อยที่ดูสนิทกับรามนรินทร์ตาเขม็ง
ม.ร.ว.หญิงภาวิดามองตามก็ขัดใจ “แม่น้อย..ฉันล่ะชังนังเด็กนี่จริงๆ ชายกรนะชายกร ไม่รู้จะรับลูกหลานคนใช้มาเป็นลูกบุญธรรมทำไม”
“จะอะไรซะอีกล่ะค่ะ ถ้าไม่ใช่..” จวงชะงัก
“ไม่ใช่อะไร”
จวงอิดออด “จวงไม่กล้าพูดเป็นอกุศลหรอกค่ะ”
“แกคิดอะไรก็พูดมา..ฉันจะไม่ถือโทษ พูดมาเร็ว”