บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 8 หน้า 3

“คุณชายเล่นลงทุนส่งเสียให้มันเรียนจบมหา’ลัย แถมยังชุบตัวให้มันเป็นถึงลูกบุญธรรมคุณชายอีก ถ้าไม่ใช่คิดเอาแม่น้อยใส่พานให้คุณราม...จวงก็คิดอะไรไม่ออกหรอกค่ะ”

“ไม่มีทาง...ต่อให้ชายกรยกมันลอยขึ้นมาอยู่บนสวรรค์ ฉันนี่ล่ะจะถีบมันตกสวรรค์เอง...จวงไปเรียกพวกมันสองคนมาพบฉันเดี๋ยวนี้” จวงขานรับแล้วรีบออกไปตามน้อยทันที ม.ร.ว.หญิงภาวิดาหันไปมองน้อยกับรสสุคนธ์ก็กัดฟันกรอดด้วยความไม่พอใจ “แกสองคนอย่าหวังมาเป็นลูกสะใภ้ฉันเลย”

รสสุคนธ์กับน้อยเดินมาส่งรามนรินทร์ที่หน้าบ้าน รามนรินทร์ขึ้นรถแล้วขับรถออกไป

“เราไปทำงานของเรากันต่อเหอะ” รสสุคนธ์ชวนน้อยขยับจะเข้าบ้าน ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นจวงเดินออกมาจากบ้านด้วยใบหน้าที่ไม่เป็นมิตรเท่าไรนัก

“เธอสองคนมากับฉัน คุณหญิงต้องการพบ” จวงพูดจบก็หมุนตัวเดินกลับเข้าบ้านไป

รสสุคนธ์กับน้อยมองหน้ากันรู้สึกได้ถึงเรื่องไม่ดี

“โดนเรียกเข้าห้องเชือดแบบนี้ สงสัยต้องมีเรื่องแน่ๆ เลย” น้อยเดา

“ลองไปดู เดี๋ยวก็รู้เองล่ะ” รสสุคนธ์ไม่กลัว

จวงเสียงแข็ง “อ้าว...ตามมาเร็วๆ สิ ยืนซุบซิบกันอยู่ได้” รสสุคนธ์กับน้อยพากันเดินตามจวงไป

ห้องรับแขก บ้านพรหมบดินทร์ ม.ร.ว.หญิงภาวิดานั่งคอแข็งมองรสสุคนธ์กับน้อยตาเขม็ง จวงเข้าไปนั่งพื้นข้างๆ ม.ร.ว.หญิงภาวิดา

รสสุคนธ์กับน้อยรู้ทันทีว่ามีเรื่องแน่ๆ รสสุคนธ์ขยับลงนั่งที่โซฟา ส่วนน้อยนั่งที่พื้นข้างๆ รสสุคนธ์

“รสสุคนธ์ ฉันถามจริงๆ เหอะ เธอเข้ามาในบ้านนี้เพื่ออะไรกันแน่”

รสสุคนธ์ได้ยินคำถามจาก ม.ร.ว.หญิงภาวิดาก็ชะงักกึก ตกใจคิดว่า ม.ร.ว.หญิงภาวิดาจะรู้เหตุผลที่แท้จริงที่เธอเข้ามาสืบคดี “ฉันมาที่นี่ก็เพื่อทำงานไงคะ”

“หึหึ..ตั้งใจทำงานหรือว่าตั้งใจอ่อยลูกชายฉัน ลูกไม้ตื้นๆ แบบนี้ แม้นมาศย่าของเธอใช้มาบ่อยแล้ว...มันใช้กับ

ฉันไม่ได้ผลหรอก” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาทำท่ารู้ทัน

“ขอโทษนะคะ ถ้าคุณหญิงจะด่าฉันก็ด่าฉันตรงๆ กรุณาอย่าพาดพิงถึงคุณย่าฉันเลยค่ะ” รสสุคนธ์เริ่มโกรธ

“งั้นฉันขอบอกเธอให้ชัดเจนตรงนี้เลย...รามนรินทร์ลูกชายฉันมีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้ว เธออย่าได้คิดเจริญตาม

รอยเท้าย่าของเธอ...เข้าแทรกความรักระหว่างรามกับหนูนิษาเด็ดขาด..”

“ถ้าคุณหญิงเรียกฉันมาด่าในเรื่องที่ไม่เป็นความจริงแบบนี้ ฉันขอตัวกลับไปทำงานต่อนะคะ” รสสุคนธ์ขยับตัวลุกขึ้น

ม.ร.ว.หญิงภาวิดาปี๊ดแตกขึ้นมาทันที “หยุดเดี๋ยวนี้นะ...ฉันยังพูดไม่จบ..เธอกล้าดียังไงถึงได้เดินหนีฉัน ถ้าเธอคิดจะมาอยู่บ้านนี้..เธอต้องทำตามกฎฉัน...ไม่งั้นละก็...”

“ไม่งั้นทำไมคะ”