บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 8 หน้า 4
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาเงียบไม่ตอบ รสสุคนธ์หันกลับมาจ้อง ม.ร.ว.หญิงภาวิดาด้วยความอยากรู้ เฟื่องเข้ามาเห็นก็ตกใจรีบวิ่งออกไปทันที
ห้องทำงาน ม.ร.ว.ภาณุกร ม.ร.ว.ภาณุกรกำลังนั่งทำงานอยู่
เฟื่องวิ่งหน้าตื่นหอบเข้ามา “คุณชายคะ คุณชาย เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ”
“ใจเย็นๆ เฟื่อง เดี๋ยวก็ได้หัวใจวายก่อนหรอก เอ๊า..มีอะไรก็ว่ามา”
“คุณรส... คุณรสกำลังถูกคุณหญิงเรียกไปดุค่ะ”
“อะไรนะ” ม.ร.ว.ภาณุกรได้ยินก็รีบลุกขึ้นพรวดแล้วรีบขยับออกจากห้องทันที เฟื่องรีบวิ่งตาม
รสสุคนธ์รบเร้าถามจี้ ม.ร.ว.หญิงภาวิดาด้วยความอยากรู้ “ไม่งั้นทำไมคะ ไม่งั้น..ฉันจะตายเหมือนย่าเล็กใช่มั้ยคะ”
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาตบหน้ารสสุคนธ์หนึ่งฉาด รสสุคนธ์อึ้ง
น้อยเห็นก็ตกใจ “คุณรส...คุณหญิงตบคุณรสทำไมคะ ถ้าเรื่องคุณรามกับคุณรสเมื่อกี้ มันเป็นอุบัติเหตุ น้อยยืนยันได้ค่ะ”
“นังน้อย นังกาฝากแกไม่เกี่ยว ถ้าคุณหญิงไม่ได้ถามอย่าสะเออะพูด” จวงขึ้นเสียง
“แต่ฉันพูดความจริงนะน้า” น้อยยัน
“นี่ไง...ความจริง” จวงตบฉาดเข้าหน้าน้อยอย่างจัง
น้อยล้มลงเป็นจังหวะเดียวกับที่ ม.ร.ว.ภาณุกรกับเฟื่องเข้ามาเห็นพอดี
“นี่มันอะไรกันครับคุณพี่ ทำไมถึงต้องถึงกับลงไม้ลงมือกันด้วย” ม.ร.ว.ภาณุกรร้องห้าม
จวงเห็น ม.ร.ว.ภาณุกรก็ตกใจรีบถอยกลับไปหา ม.ร.ว.หญิงภาวิดาเพื่อหาคนคุ้มกะลาหัว
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาจิกตาใส่เฟื่องอย่างหมั่นไส้ “โบราณว่าปากคนเร็วยิ่งกว่าปากกา นี่นังเฟื่องแจ้นไปบอกอีกล่ะสิ”
“เฟื่องพาหนูรสกับน้อยออกไปก่อน” ม.ร.ว.ภาณุกรสั่ง
เฟื่องขยับไปพยุงน้อยลุกขึ้น รสสุคนธ์จะเข้าไปช่วย แต่ ม.ร.ว.หญิงภาวิดาพูดขัดขึ้นมาก่อน “เดี๋ยว...ยัยน้อยต้องอยู่ที่นี่ ฉันยังคุยกับมันยังไม่จบ”
“คุณรส..ไปกันเหอะค่ะ” เฟื่องพารสสุคนธ์เดินออกไป
ทั้งคู่หันกลับมามองน้อยที่ถูก ม.ร.ว.หญิงภาวิดาจ้องอย่างกินเลือดกินเนื้อด้วยความสงสาร
โรงแรมแกรนด์บดินทร์ รามนรินทร์กำลังจะเดินเข้าโรงแรมก็ชะงักเมื่อเห็น ม.ล.อุณนิษาก้าวเข้ามาเรียกไว้ “พี่รามไปไหนมาคะ”
“พี่ไปประชุมมา..” รามนรินทร์ขยับเดิน
ม.ล.อุณนิษาขยับขวาง “แน่ใจเหรอคะว่าไปประชุม ไม่ใช่กลับบ้านไปกินข้าวกับรสสุคนธ์”