บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ บาปบรรพกาล ตอนที่ 24 หน้า 2
“ฉันไปหาคุณชายภาณุทัตที่ห้องนอน แต่ไม่เห็นมีใคร ทำไมแม่รสต้องมาโกหก ต้องให้ความหวังคนหัวใจแตกสลายอย่างฉันด้วยว่า คุณชายยังไม่ตาย”
“รสเปล่านะคะย่าเล็ก คุณชายภาณุทัตยังไม่ตายจริงๆ ค่ะ” รสสุคนธ์ยืนยัน
ผีแม้นมาศยิ่งเศร้าน้ำตาไหล “แต่ฉันมองไม่เห็นคุณชายทัต...”
รสสุคนธ์ทั้งสงสารทั้งเห็นใจผีแม้นมาศ “งั้นเหรอคะ แปลกมาก...ทำไม”
“คงเป็นเวรกรรมที่ฉันทำบาปไว้...ฉันเลยไม่เห็นคุณชายทัต” ผีแม้นมาศสรุปอย่างเสียใจมากมาย
บ้าน ม.ร.ว.หญิงแขไข จวงยกมือไหว้ ม.ร.ว.หญิงแขไข “ขอบพระคุณคุณหญิงมากนะคะที่ช่วยประกันตัวจวงออกมา”
“ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณจวง ขอบใจนะที่รับผิดแทนลูกนิษา”
จวงตกใจ “คุณหญิงทราบแล้วเหรอคะ”
“นิษาเล่าให้คุณแม่ฟังเองจ้ะ นิษาขอบคุณจวงมากนะ ถ้าไม่มีจวงนิษาคงต้องติดคุกแน่ๆ” ม.ล.อุณนิษาร้องไห้แล้วจะก้มลงกราบ
จวงเห็นก็รีบจับมือ ม.ล.อุณนิษาไว้ “อย่าค่ะคุณนิษา คุณเป็นคนสูงศักดิ์อย่ามากราบขี้ข้าอย่างจวงให้เสียเกียรติเลยค่ะ”
“เสียเกียรติอะไรกัน จวงอยู่กับฉัน คอยช่วยงานฉันมาตั้งนานแล้ว...ก็ไม่ต่างอะไรกับญาติของยัยนิษา ให้นิษา
ทำเหอะนะ”
ม.ล.อุณนิษาค่อยๆ ก้มลงกราบ จวงเห็นก็สะอื้นตื้นตันใจ “โธ่ทูนหัวของจวง ต่อให้จวงต้องติดคุกไปตลอดชีวิต จวงก็ไม่เสียใจแล้ว “
“มีอีกเรื่องหนึ่งที่นิษาจะต้องสารภาพกับจวง นิษาเป็นคนฆ่าปริกเอง”
จวงได้ยินถึงกับช็อค มองหน้า ม.ล.อุณนิษาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง “ว่าอะไรนะคะ”
“ปริกขู่จะบอกตำรวจเรื่องที่ให้คนไปฉุดนังรส นิษาตกใจก็เลยเผลอฆ่าปริกตาย...จวงยกโทษให้นิษาด้วยนะ”
ม.ร.ว.หญิงแขไขจับมือจวง “จวง..อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะ ขอให้มันเป็นความลับจนวันตาย ฉันสัญญา ฉันจะไม่ทิ้งจวง ถ้าจวงต้องติดคุกฉันกับลูกจะคอยไปเยี่ยมเสมอ สัญญากับฉันสิจวง”
จวงร้องไห้โฮน้ำตาไหลพรากเจ็บปวด ที่เพราะความจงรักภักดีกับนายทำให้ต้องเสียญาติพี่น้องแต่พูดไม่ออก “ค่ะ จวงสัญญาว่าจะเก็บทุกอย่างเป็นความลับ”
ม.ร.ว.หญิงแขไขกับ ม.ล.อุณนิษาเห็นว่าจวงรับปากก็ยิ้มให้กัน โล่งใจ...
ห้องคนใช้ บ้าน ม.ร.ว.หญิงแขไข จวงนั่งซุกตัวอยู่มุมหนึ่งของห้อง จวงร้องไห้ปานจะขาดใจ ข้างๆ เห็นแก้วน้ำล้มอยู่ มีคราบฟองไหม้ “ฮือ...ไอ้ทวน...อีปริก ข้าขอโทษ...เพราะความโง่ของข้าเอง...พวกเอ็งถึงต้องตาย...ฮือ...” จวงทุบหัว จิกหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง “ข้ามันโง่ เห็นกงจักรเป็นดอกบัว ชักจูงพวกเอ็งไปในทางที่ผิด จนสุดท้าย...พวกเอ็งก็ต้องตาย...”
เหตุการณ์ในอดีตที่ทวนและปริกได้ก่อนกรรมทำเข็ญเอาไว้ จนถึงวาระสุดท้ายของตัวเอง ผุดขึ้นมาวนเวียนในหัวของจวง จวงร้องไห้เจ็บปวดแต่แล้วก็เปลี่ยนมาหัวเราะ “ฮ่าๆ นี่เหรอผลของการหลับหูหลับตาทดแทนบุญคุณนาย...โดยไม่ดูว่ามันจะดีจะชั่ว...สุดท้าย...ข้าก็ไม่เหลืออะไรเลย....แม้แต่ชีวิต” จู่ๆ มีเงาดำเคลื่อนผ่านผ้าม่าน จวงรู้ทันทีว่าผีแม้นมาศมาแล้ว “มาแล้วก็เข้ามาสิ...อีแม้นมาศ” จวงท้าทาย