บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ บาปบรรพกาล ตอนที่ 24 หน้า 5
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาชะงัก เริ่มคิดได้ ม.ร.ว.หญิงภาวิดานึกภาพในอดีตตอนที่เธอเอาแต่จงเกลียดรสสุคนธ์ คอยทำร้าย ตบตี พูดจาถากถาง หรือสนับสนุนให้คนรอบตัวเกลียดและทำร้ายรสสุคนธ์ คิดแล้วก็อึ้ง สะอื้นไห้ “เป็นหญิงเอง หญิงรู้แล้วค่ะว่าหญิงจะต้องทำยังไง” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาตัดสินใจอย่างแน่วแน่
ห้องนั่งเล่น รามนรินทร์กับรสสุคนธ์พากันเข้ามาเห็น ม.ร.ว.หญิงภาวิดากับ ม.ร.ว.ภาณุทัตนั่งรออยู่ก็รู้สึกใจคอไม่ดี ทั้งคู่ขยับลงนั่ง ม.ร.ว.หญิงภาวิดาจ้องรสสุคนธ์อย่างพินิจพิเคราะห์ รสสุคนธ์ก็รู้สึกประหม่ารีบก้มหน้า
ม.ร.ว.ภาณุทัตเปิดประเด็น “ที่ฉันเรียกพวกเธอมานี่ก็เพื่อคุยเรื่องงานแต่งงาน...รามมีอะไรจะพูดกับแม่มั้ย”
“คุณแม่ครับ ผมรักรสสุคนธ์จริงๆ นะครับ ถึงแม้จะต้องฝืนใจคุณแม่สักกี่ร้อยกี่พันครั้ง ผมก็จะทำ แต่นั่นก็ไม่ได้
หมายความว่าผมไม่ได้รักไม่ได้เคารพคุณแม่นะครับ ผมแค่ไม่สามารถโกหกหัวใจผมได้เท่านั้น”
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาใจอ่อน “ถ้ารามรักแม่รสจริง แม่ก็จะไม่ห้าม” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาหันไปถามรสสุคนธ์ “แต่เธอมีหลักประกันอะไรที่จะทำให้ลูกชายฉันมีความสุข”
รสสุคนธ์คลานเข้าไปก้มกราบ ม.ร.ว.หญิงภาวิดา “หากมีวันใดที่รสทำให้คุณรามต้องเสียใจ ขอให้คุณหญิงมาเอาชีวิตรสไปได้เลย เพราะทั้งชีวิตและหัวใจรสได้มอบให้กับคุณรามไปจนหมดสิ้นแล้ว จากนี้รสจะขออยู่ปรนนิบัติคุณชาย คุณหญิงและคุณราม ตราบเท่าที่บ้านพรหมบดินทร์จะยังเมตตาผู้หญิงที่ชื่อว่ารสสุคนธ์อยู่”
ม.ร.ว.หญิงภาวิดา ม.ร.ว.ภาณุทัต รามนรินทร์ น้อย เฟื่องได้ยินที่รสสุคนธ์พูดก็พากันตื้นตันใจ
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาแพ้ใจรสสุคนธ์เข้าแล้ว “ที่ผ่านมา ฉันขอให้เธออโหสิกรรมให้ฉันด้วยนะ อะไรที่เคยล่วงเกินเธอไว้ก็ขออย่าได้ถือโทษโกรธเคืองกันเลย”
“รสไม่เคยโกรธคุณหญิงเลยค่ะ รสเข้าใจดีว่าคุณหญิงทำไปก็เพื่อคุณรามเพื่อบ้านพรหมบดินทร์”
“ขอบใจมากนะแม่รส” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาลูบหัวรสสุคนธ์อย่างอ่อนโยน
รามนรินทร์เห็น ม.ร.ว.หญิงภาวิดาดีกับรสสุคนธ์ก็ดีใจมาก “นี่หมายความว่าคุณแม่อนุญาตให้เราแต่งงานกันแล้วใช่มั้ยครับ คุณรส...เราจะได้แต่งงานกันแล้ว”
รามนรินทร์ดีใจมากดึงรสสุคนธ์มากอด น้อยเฟื่องเห็นก็พากันยิ้มดีใจด้วย
ม.ร.ว.หญิงภาวิดากระแอม “ตาราม..ประเจิดประเจ้อน่าเกลียด ทำอะไรหัดเกรงใจกันบ้าง “
“ก็ผมดีใจนี่ครับ...งั้นผมกอดแม่แทนก็ได้” รามนรินทร์เข้าไปกอด ม.ร.ว.หญิงภาวิดา
ม.ร.ว.ภาณุทัตยิ้มชอบใจที่ทุกอย่างคลี่คลาย “เดี๋ยวเรื่องสู่ขอให้เป็นหน้าที่ฉันเอง...ส่วนฤกษ์แต่งงานขอเป็นหลังเสร็จงานร้อยวันชายกรนะ”
“ทำไมเร็วจังคะคุณพี่” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาท้วง
“เร็วล่ะยิ่งดี บ้านเราจะได้มีเรื่องมงคลบ้าง เอาตามนี้นะ”
“เย้ คุณรสคุณรามได้สมหวังแล้ว ดีใจด้วยนะคะ” น้อยดีใจสุดๆ
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาดุ “ส่วนเธอแม่น้อย...มรดกที่ชายกรทำไว้ให้ในพินัยกรรม เธอจะได้ตามสิทธิ์ หลังจากนั้นเธอจะอยู่หรือจะไปจากบ้านนี้ก็ตามใจ”
เฟื่องยกมือไหว้ “ขอบพระคุณค่ะ เป็นบุญของน้อยแล้ว”
น้อยไหว้ “ขอบพระคุณค่ะ น้อยจะอยู่ที่นี่คอยรับใช้คุณหญิงกับคุณชาย ตอบแทนบุญคุณของคุณชายกรค่ะ”
น้อยกับรสสุคนธ์พากันยิ้มดีใจที่ ม.ร.ว.หญิงภาวิดาเปลี่ยนไปเป็นคนจิตใจดี