บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 14 หน้า 2
ช่วงเย็น เรือนไม้หอม รามนรินทร์ดูภาพเครื่องเพชรตามที่รสสุคนธ์บอก... “หัวขโมยต้องเป็นคนในบ้าน ที่รู้ว่าคุณรสเอาเครื่องเพชรของคุณแม่มาให้น้อยถ่ายภาพ...”
“แล้วก็ไม่ใช่บัว...” รสสุคนธ์เสริม
“ไม่ใช่บัวแน่นอนครับ” รามนรินทร์ยืนยัน
รสสุคนธ์คิดหนัก
เรือนคนใช้ ปริกกำลังล้างจานอยู่หลังครัวคนเดียว ฮัมเพลงตลอดเวลาอย่างมีความสุข ผีแม้นมาศหน้าตาโกรธแค้นปรากฏตัวขึ้นด้านหลัง พร้อมตวาดเสียงดัง “นังปริก...อยู่ที่นี่เอง”
ปริกหันกลับมาเห็น ตกใจมาก “ผะ...ผี...”
“เออ กูเอง...”
“อย่า อย่าทำอะไรฉันเลยนะจ๊ะ”
“นังปริก นังขี้ขโมย มึงเอาเครื่องเพชรคุณหญิงดาไปไว้ไหน...ถ้าไม่อยากตาย เอามาคืนเดี๋ยวนี้”
“เครื่องเพชรอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง...”
“อีผู้ร้ายปากแข็ง...ตายซะ” ผีแม้นมาศชูมือขึ้นเพื่อจะจับลำคอของปริก...แต่ด้วยความกลัวปริกก้มตัวลงแล้ววิ่งรอดแขนผีแม้นมาศหนีไปได้
ปริกวิ่งหนีผีแม้นมาศด้วยอาการกลัวหนักมาก หยุดยกมือไหว้ขอร้อง แต่ก็ร้องขอให้คนช่วยไปด้วย “อย่าทำฉันเลย ฉันกลัวแล้ว...ช่วยด้วย ช่วยด้วย...” ปริกวิ่งไปชนกับรามนรินทร์ที่เดินมาพอดี ปริกทำท่าจะล้มลง รามนรินทร์เลยประคองไว้ แต่ปริกไม่ได้เป็นลมแค่หลับตาปี๋เพราะกลัวผี
ผีแม้นมาศจ้องมองอย่างโกรธแล้วหายไป “ถือว่าแกดวงดี”
“ช่วยด้วย ผีแม้นมาศคะคุณราม”
“น้าปริก เป็นอะไรหรือเปล่า มีใครอยู่มั้ยครับ” รามนรินทร์เรียกหาคนช่วย
จวงวิ่งถลาออกมาคนแรก ตามด้วยสร้อย เฟื่อง จวงเข้าไปประคองปริกแทนรามนรินทร์แล้วถาม “นังปริก...ลืมตาสิวะ เป็นอะไรหรือเปล่า”
ปริกค่อยๆ ลืมตา มองไปรอบๆ เห็นว่ามีผู้คนมุงอยู่ก็ใจชื้น “พี่จวง ช่วยฉันด้วย ผีแม้นมาศมันจะฆ่าฉัน”
รามนรินทร์ได้ยินอย่างนั้นก็ส่ายหน้าเซ็ง แต่ก่อนจะไปก็อดห่วงคนในบ้านไม่ได้เลยบอกเฟื่อง “นมเฟื่องช่วยผมดูแลปริกด้วยนะครับ ถ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว...”
“ได้ค่ะ คุณราม” เฟื่องรับคำ
รามนรินทร์เดินเข้าไปในบ้านพรหมบดินทร์ ทุกคนช่วยกันประคองปริกไปทางเรือนคนใช้
“ถือว่าแกดวงดี” ผีแม้นมาศอาฆาต
วันใหม่ ในห้องนั่งเล่น บ้านพรหมบดินทร์ รสสุคนธ์นั่งอยู่ตรงหน้า ม.ร.ว.หญิงภาวิดา...มี ม.ร.ว.หญิงแขไข ม.ล.อุณนิษาและจีรนันท์อยู่ครบทีม “ว่าไงแม่รส เหลืออีกวันเดียวก็จะถึงวันงาน เตรียมไปถึงไหนแล้ว”
“ทุกอย่างพร้อมหมดแล้วค่ะ คุณหญิง” รสสุคนธ์ตอบมั่นใจ
ม.ร.ว.หญิงแขไขแสร้งชม “ทำงานไวดีนี่”
“งั้นเธอก็คงชิลๆ” ม.ล.อุณนิษาแขวะ