บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 14 หน้า 3
จีรนันท์มีแผน “มีเวลาเหลือใช่มั้ย”
รสสุคนธ์ไม่ทันได้ตอบสิ่งที่ ม.ล.อุณนิษาและจีรนันท์ถาม
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาก็พูดขึ้นด้วยเสียงเยาะๆ ในที “พอดีฉันว่าแค่มีการแสดง มันจะธรรมดาไปที่จะโชว์แขกไฮโซ ฉันเลยปรึกษากัน แล้วทุกคนก็เห็นดีด้วย” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาหันไปสบตากับ ม.ร.ว.หญิงแขไข ม.ล.อุณนิษาและจีรนันท์ ทุกคนต่างพยักหน้าแบบมีเลศนัย
“คุณหญิงจะแนะนำอะไรเหรอคะ” รสสุคนธ์ถาม
“ฉันแค่เปลี่ยนใจ อยากจะยกงานเดินแฟชั่นโชว์เครื่องเพชรที่ว่าจะจัดในวันฉลองร้อยปีตระกูล มาจัดในวันเกิดฉันแทน เพราะเครื่องเพชรก็เป็นของฉัน ฉันก็ควรจัดในงานวันเกิดตัวเอง จริงมั้ย” รสสุคนธ์ได้ยินอย่างนั้นก็อึ้ง...ไม่รู้จะตอบยังไง รามนรินทร์กำลังจะเดินเข้ามา ได้ยินเช่นกัน “หวังว่าเธอคงไม่ทำให้ฉันขายหน้าหรอกนะ” ม.ร.ว.หญิงภาวิดายิ้มเยาะเต็มที่อย่างมีเลศนัย
น้อยรู้เรื่องจากรสสุคนธ์ก็ทำท่าจะกรี๊ด “อะไรนะคะ!!!!! แค่ให้จัดงานวันเกิดใน 3 วันเนี่ยก็ว่าหินแล้ว นี่จะเปลี่ยนเป็นเดินแฟชั่นโชว์เครื่องเพชร น้อยขอกรี๊ดสลบแล้วไปฟื้นอีกสองวันข้างหน้าเลยได้มั้ยคะ”
“คงไม่ได้หรอกน้อย เพราะน้อยต้องช่วยฉันจัดเตรียมงานก่อน แต่เวลาแค่ 1 วัน เราจะทำงานได้ทันแล้วก็สมบูรณ์แบบได้ไง...”
น้อยหน้ามุ่ย ตอบรสสุคนธ์ไม่ได้เช่นกัน รามนรินทร์แอบดูอยู่ เห็นใจรสสุคนธ์มาก
กลางคืนก่อนวันงานหนึ่งวัน ที่ห้องจัดเลี้ยง โรงแรมแกรนด์บดินทร์ รสสุคนธ์กับน้อยช่วยกันจัดเตรียมสถานที่สำหรับจัดงานวันเกิดให้ ม.ร.ว.หญิงภาวิดาอยู่สองคน มีงานต้องเตรียมต้องจัดการมากมาย แต่มีคนทำแค่สองคน สองสาวต่างปาดเหงื่อทั้งๆ ที่เป็นห้องปรับอากาศ...
น้อยอดจะพูดแบบน้อยใจไม่ได้ “น่าน้อยใจนะคะ คุณรส งานก็ออกจะใหญ่โตหรูหรา แต่ไม่มีใครมาช่วยเราจัดเตรียมงานเลย”
“อย่าน้อยใจไปเลยน้อย ก็เราสองคนเป็นโพรเจ็กต์แมนเนเจอร์นี่นะ” ท้ายเสียงรสสุคนธ์ประชดน้อยๆ แต่สู้ไม่ถอย “สู้ๆ” รสสุคนธ์ชูมือขึ้นมาให้น้อยแตะเพื่อเรียกพลังใจ
น้อยก็แตะมือรับรู้ “สู้ๆ ค่ะ”
เสียงหัวเราะของ ม.ล.อุณนิษากับจีรนันท์ดังขึ้น “ฮ่า ฮ่า ฮ่า” สองสาวกรีดกรายเดินวางท่าเจ้านายพร้อมสีหน้ายิ้มเยาะอย่างไม่ปกปิดเข้ามา
“สมน้ำหน้าพวกไม่เจียมตัวเนอะ คุณนิษา” จีรนันท์เย้ย
“ใช่ อยากแสดงว่าตัวเองเป็นมืออาชีพ ทำได้ แก้ปัญหาได้ ในเมื่ออยากอวดก็ต้องเจอเงี้ยะแหละ จีจี้”
น้อยอดรนทนไม่ได้ ถลาเข้าไปปะทะกับจีรนันท์ “เคยได้ยินสุภาษิตที่ว่า มือไม่พาย อย่าเอาเท้าราน้ำมั้ยคะ คุณจีจี้”
“เอ๊ะ นังน้อย แกว่าฉันเรอะ” จีรนันท์โวย
“ก็ตรงๆ นะ หรือว่าคุณโง่เลยไม่เข้าใจสุภาษิตง่ายๆ ก็ไม่แปลกนะคะ แทนที่จะเอาเวลาไปเรียนหนังสือ คงมัวแต่สนใจเรื่องชาวบ้าน...” น้อยโต้
จีรนันท์เงื้อมือจะตบหน้าน้อย แต่ ม.ล.อุณนิษากลับวางท่าเหนือกว่าแล้วห้ามเพื่อน “อย่าเอาทองไปลู่กระเบื้อง ปล่อยให้มันตกต่ำไร้ราคา ทำงานกรรมกรกันสองคน...เราสองคนเป็นเจ้านาย ก็สวยๆ เริดๆ เชิดๆ” ม.ล.อุณนิษาไม่พูดธรรมดา เดินไปหยิบไปจับอุปกรณ์ตกแต่งงานเลี้ยงที่จัดเรียบร้อยแล้วทิ้งลงพื้น แล้วเสแสร้งทำเป็นตกใจ “อุ๊ย ไม่ได้ตั้งใจ...ทำใหม่แล้วกันนะจ๊ะ รสสุคนธ์ นังน้อย” ม.ล.อุณนิษาจิกเรียก