บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 18 หน้า 3

บ้านพรหมบดินทร์ ม.ล.อุณนิษาประคองรามนรินทร์เข้ามาในห้องรับแขก รามนรินทร์ยกมือไหว้ ม.ร.ว.หญิงแขไขรับไหว้ยิ้มแย้มแล้วหันไปยิ้มกับ ม.ร.ว.หญิงภาวิดาด้วยความพอใจที่ ม.ล.อุณนิษากับรามนรินทร์ใกล้ชิดกัน จีรนันท์ตามติดเข้ามา...ไหว้ ม.ร.ว.หญิงภาวิดา ม.ร.ว.หญิงแขไขและ ม.ร.ว.ภาณุกรที่ต่างรับไหว้แล้วหลบไปหามุมนั่ง

ม.ร.ว.ภาณุกรถามหลานชายอย่างเป็นห่วง “ตาราม ทำไมรีบออกจากโรงพยาบาล แผลหายดีแล้วเหรอ”

“ผมค่อยยังชั่วมากแล้ว เลยมาพักที่บ้านดีกว่าครับ คุณน้า”

ม.ร.ว.หญิงแขไขได้ทีรีบเสนอขึ้น พร้อมถามความเห็น ม.ร.ว.หญิงภาวิดา “กลับมาอยู่บ้านก็ดีนะจ๊ะ พี่หญิงคะ หญิงว่าจะให้นิษามาเป็นพยาบาลส่วนตัวคอยดูแลปรนนิบัติใกล้ชิดตารามดีมั้ยคะ”

“ดีสิจ้ะ ดีมากเลยล่ะ” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาตอบเห็นดีเห็นงาม

รามนรินทร์หันไปสบตา ม.ร.ว.ภาณุกรเพื่อขอความช่วยเหลือ ม.ร.ว.ภารุกรเห็นสายตาจึงรีบขัด “แต่ผมว่าตารามก็มีนมเฟื่องคอยดูแลอยู่แล้ว อย่าไปรบกวนหนูนิษาดีกว่าครับ พี่หญิง”

“เอ๊ะ ชายกร มันจะเหมือนกันที่ไหน หนูนิษามาดูแลตารามในฐานะว่าที่ภรรยา มันก็เหมาะสมแล้ว ที่สำคัญๆ เด็กๆ จะได้ใกล้ชิด ใช้เวลาเรียนรู้กันและกัน พี่ว่าเอาตามนี้แหละ”

ม.ร.ว.ภาณุกรขยับจะค้านแต่ ม.ร.ว.หญิงแขไขรีบตัดบท “นิษารออะไรล่ะลูก รีบพาพี่รามไปพักผ่อนในห้องสิจ๊ะ ไปจ้ะ”

ม.ล.อุณนิษายิ้มพอใจรีบรับคำแล้วประคองรามนรินทร์ที่ขัดไม่ได้เดินเข้าไปด้านใน “ค่ะ คุณแม่”

ม.ร.ว.หญิงภาวิดาหันมาชวน ม.ร.ว.หญิงแขไขกับจีรนันท์ให้อยู่กินข้าวเที่ยงด้วยกัน “หญิงแขกับหนูจีจี้ก็อย่าพึ่งไปไหนนะจ๊ะ เดี๋ยวอยู่กินมื้อเที่ยงด้วยกัน”

จีรนันท์ยกมือไหว้ขอบคุณน้ำใจของ ม.ร.ว.หญิงภาวิดา “ขอบพระคุณค่ะ คุณหญิงป้า...”

ม.ร.ว.ภาณุกรขยับลุกขึ้นเดินออกไป “คุยกันตามสบายนะครับ ผมขอตัว...”

ทางไปหน้าตึกบ้านพรหมบดินทร์ รสสุคนธ์ น้อย ที่มีอธิวัฒน์มาส่งพากันเดินมา... อธิวัฒน์ถามน้อยเรื่องกระเป๋าและข้าวของรามนรินทร์ที่ช่วยถือมาจากโรงพยาบาลพร้อมมองด้วยสายตาเจ้าชู้ “น้อยจะให้ผมเอาของพวกนี้ไปไว้ที่ไหนครับ”

น้อยไม่ตอบ แต่รสสุคนธ์ตอบเอง... “คุณวัฒน์ส่งมานี่เหอะค่ะ ดิฉันจะเอาไปให้คุณรามเอง”

อธิวัฒน์เลยส่งของของรามนรินทร์ให้รสสุคนธ์ที่รับแล้วก็เดินไปทางตึกบ้านพรหมบดินทร์ ปล่อยให้น้อยอยู่กับอธิวัฒน์สองคน...

ม.ล.อุณนิษาควงแขนรามนรินทร์ด้วยท่าทางฉอเลาะจะพาไปที่ห้องนอน รามนรินทร์อึดอัดแต่ก็จำใจต้องยอม

ม.ล.อุณนิษาได้ทีออดอ้อน “พี่รามเดินดีๆ นะคะ เจ็บแผลมั้ยคะเนี่ย”

“ไม่หรอกครับ คุณนิษาให้ผมเดินเองดีกว่าครับ”

“ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่รามล้มไป นิษาไม่ยอมหรอกค่ะ” ม.ล.อุณนิษาดึงแขนรามนรินทร์ให้ตามไป...รสสุคนธ์เดินถือของของรามนรินทร์ผ่านมาพอดี

“คุณรส...” รามนรินทร์มองของของตัวเอง

“ฉันแค่จะเอาของของคุณรามจากโรงพยาบาลมาให้น่ะค่ะ” รสสุคนธ์บอก