บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 18 หน้า 5
ม.ล.อุณนิษายิ่งย่ามใจทำท่าจะเข้าไปจูบรามนรินทร์... เสียงเคาะประตูห้องนอนมาขัดจังหวะพอดี ม.ล.อุณนิษาไม่พอใจ “ใครน่ะ”
หน้าห้องนอนรามนรินทร์ นภายืนถือแฟ้มเอกสารอยู่ “นภาเองค่ะ บอส...”
“เชิญครับ คุณนภา”
นภาเปิดประตูห้องนอนรามนรินทร์เข้าไปพร้อมส่งเสียงนำไปก่อน “ฮัลโหล...รบกวนหน่อยนะคะ”
ทางเดินจากบ้านพรหมบดินทร์ไปเรือนไม้หอม ม.ร.ว.ภาณุกรออกมาเดินเล่นสำรวจบ้านไปเรื่อยๆ รสสุคนธ์เดินออกจากตึกใหญ่มาเจอ ม.ร.ว.ภาณุกรพอดี ก็ยกมือไหว้ ม.ร.ว.ภาณุกรรับไหว้
“สวัสดีค่ะ คุณชายกร จะไปเรือนไม้หอมเหรอคะ”
“อาก็เดินไปเรื่อยเปื่อย...หนูรสล่ะ เพิ่งกลับจากโรงพยาบาลล่ะสิ”
“พอดีคุณรามออกจากโรงพยาบาลแล้ว คุณนิษาเธอพากลับเอง...”
“อารู้...เจอกันแล้ว หนูรสก็อย่าคิดมากเลยนะ หนูทำหน้าที่พยาบาลดีที่สุดแล้ว...”
“ค่ะ คุณชาย”
ม.ร.ว.ภาณุกรมองไปรอบๆ แล้วก็บอก...“หนูรสมีอะไรจะทำก็ไปเถอะ ฉันจะเดินเล่นไปทางโน้น เดี๋ยวก็คงกลับตึกใหญ่...” ม.ร.ว.ภาณุกรบอกเสร็จก็เดินไปทางสระบัว ขณะที่รสสุคนธ์เดินเข้าเรือนไม้หอมไป
นภาเดินเข้ามาในห้อง...ม.ล.อุณนิษาก็ถามด้วยเสียงไม่พอใจทันที ส่วนรามนรินทร์หลบไปใส่เสื้อ... “คุณนภา มาทำไม ที่โรงแรมไม่มีงานทำเหรอคะ”
“ดิฉันมาทำงานไงคะ แต่เอ...ดิฉันน่าจะถามคุณนิษามากกว่าว่าไม่ทำงานเหรอคะ ทำไมมาอยู่ในห้องนอนบอสได้...” นภาสวนกลับ
“เธอก็รู้ว่าฉันกับพี่รามเป็นอะไรกัน ฉันจะอยู่ในห้องนี้หรืออยู่ที่ไหนๆ กับพี่ราม ก็ไม่เกี่ยวกับเลขาฯ แก่ๆ อย่างเธอ”
“ใช่ค่ะ ดิฉันเป็นเลขาคุณราม เป็นเลขาตัวจริง เลยต้องเอางานมาให้นายตรวจ แล้วก็มาคุยมาปรึกษาเรื่องงาน ไม่เหมือนเลขาเก๊ๆ ที่พอนายไม่อยู่ก็ไม่เข้าออฟฟิศ...”
“แก...แกกล้าดียังไงมาว่าฉัน ฉันจะฟ้องคุณหญิงป้า...”
รามนรินทร์เดินออกมาขัดตาทัพก่อนที่ ม.ล.อุณนิษาจะแผลงฤทธิ์ใส่นภามากกว่านี้ “คุณนภา มีงานอะไรจะให้ผมดูเหรอครับ เดี๋ยวเราไปคุยกันในห้องทำงานของน้ากรก็ได้ครับ”
“ได้ค่ะ บอส” นภาตอบรับนายแล้วก็เชิดหน้าใส่ ม.ล.อุณนิษาที่ตีหน้ายักษ์ไม่พอใจ
รามนรินทร์เดินไปเปิดประตูห้องนอนนำนภาไปทางห้องทำงาน ม.ร.ว.ภาณุกร
ม.ล.อุณนิษาที่ถูกทิ้ง ได้แต่โมโหแล้วก็กระแทกเท้าอย่างขัดใจเดินออกไป “สาระแนจริงๆ นังนภา ไว้ให้มีโอกาสเหอะ แกต้องกระเด็น...”
ม.ร.ว.ภาณุกรเดินเรื่อยเปื่อยมาจนถึงสระบัว... เห็นมีรอยแปลกๆ เหมือนมีคนมาต่อสู้กันใกล้ๆ ขอบสระบัว...และปลายเสียมที่ ม.ล.อุณนิษาใช้ตีปริกยื่นออกมา...แสงตะวันเวลาใกล้เที่ยงกระทบกับเพชรที่สร้อยข้อมือซึ่งติดอยู่ที่กอบัว... ม.ร.ว.ภาณุกรเลยเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วก็ตัดสินใจหยิบขึ้นมา เห็นเป็นสร้อยข้อมือติดอยู่ ก็สงสัย