บทละครโทรทัศน์ เถียนมีมี่ รักเธอชั่วนิรันดร์ ตอนที่ 5 หน้า 2
จกเสนอตัว "งั้นเราสองคนไปทวงวันนี้เลยนะเฮีย...รื้อบ้านมันซักครึ่งหลังมั้ยเฮีย"
"ไม่ทำของให้เสียหายโว้ย...” ศักดิ์เงยหน้าขึ้นมองจกกับเขียด ยิ้มร้ายๆ ก่อนจะพูดช้าๆ “ทำคนแค่เจ็บๆ ก็พอ..."
จกกับเขียดมองหน้ากันอย่างเข้าใจ
ที่ร้านเกม อาคังนั่งเล่นเกมโดยมีหลินนั่งติดเกยอยู่ข้างๆ
หลินเล่นจบเกมแล้วหันมาทางอาคัง "นึกว่าวันนี้คังจะหนีไปเรียนเหมือนเมื่อวานแล้วซะอีก..."
"ว่าจะเล่นซักพัก ก็จะไปเรียนแล้ว..."
"อาจารย์ไม่ว่าเอาเหรอ...ไปสายเนี่ย..."
"ถ้าเหตุผลโอเค......เค้าก็ไม่ว่าหรอก..."
"โกหกเนียน...ว่างั้นเถอะ..." หลินแซว
อาคังหัวเราะขำแล้วลุกขึ้นเดินไปจ่ายค่าชม. ก่อนจะเดินออกไปจากร้าน เป็นจังหวะที่อาเปียวเดินมาถึงพอดี อาเปียวเซมาเพราะดื่มเหล้าบวกกับเสียการพนันหมดตัว หันมาประจันหน้ากับอาคัง ต่างคนต่างคิดไม่ถึงว่าจะมาเจอกัน
หลินซึ่งไม่รู้จักอาเปียว เดินเข้ามาเกาะแขนอาคัง“ไปเหอะ...คัง..." อาคังยังยืนนิ่ง อาเปียวมองอาคังแล้วมองหลิน หลินหันมามองอาเปียว "ไม่เคยเห็นคนสวยเหรอแปะ...มองอยู่ได้..."
อาคังหน้าซีดลงเพราะไม่คิดว่าหลินจะเข้ามาแทรก "หลิน..." อาเปียวหันมามองอาคัง แล้วตบหน้าทันที อาคังร้อง “โอ๊ย”
หลินร้อง “เฮ้ย” เพราะไม่คิดว่า อาเปียวจะตบหน้าอาคัง
แต่ยังไม่ทันที่หลินจะทำอะไร อาเปียวก็ตามไปจิกผมอาคังขึ้นมาอีก "เลวที่สุด...ไอ้ลูกเลว...นึกแล้วว่าน้ำหน้าหยั่งลื้อนะเหรอจะไปเรียนหนังสือ เอาเงินอาถิงทุกวัน แต่มาเล่นเกม...มั่วสุมอยู่กับอีเด็กใจแตก..." อาเปียวพูดไปก็ตบตีอาคัง
หลินมองอย่างโกรธๆ "อ้าว...แปะ...พูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะ จะด่าลูกก็อย่ามาแขวะคนอื่นซิวะ"
"ก็หรือไม่จริงวะ...ดูสภาพซิ...เด็กดีๆ ที่ไหนจะมาอยู่แถวนี้...แล้วดูแต่งเนื้อแต่งตัวเข้าซิ"
"พอเหอะ ป๊า...หลินเค้าไม่เกี่ยว" อาคังรีบห้าม
อาเปียวชี้หน้าอาคัง “อั๊วอยากจะรู้จริงๆ ว่าถ้าม๊ากับเจ๊ลื้อรู้ว่าลื๊อมันชั่ว หลอกเอาเงินน้ำพักน้ำแรงเค้ามาถลุงในร้านเกม ไม่ไปเรียนหนังสือ มันจะรู้สึกยังไงกัน"
อาคังเถียง "ก็คงรู้สึกเหมือนที่ป๊าทำกับพวกเค้านั่นล่ะ"
"ไอ้คัง..." อาเปียวโกรธจัดปรี่เข้าไปฟาดอาคัง ไม่สนใจหัวหู อาคังเอามือกันไว้ หลินมองแล้วตัดสินใจ ผลักอาเปียว แล้วดึงตัวอาคังไป อาเปียวเซไปแต่ไม่ล้ม พอตั้งหลักได้ ก็ตะโกนด่าตามหลังไป "ไอ้คัง...ไอ้ลูกเลว...ไอ้ลูกเนรคุณ...ทำร้ายป๊า ไอ้คัง" อาเปียวด่าจนเหนื่อย
ชาวบ้านยืนมองเหตุการณ์ตั้งแต่แรกพากันแยกย้าย เหลืออาเปียวคนเดียวในที่สุด
หลินลากอาคังออกมา ทำท่าจะวิ่งต่อ แต่อาคังขืนตัวไว้ หลินหันมามอง "หยุดทำไมอ่ะ...เดี๋ยวป๊าคังก็ตามมาทันหรอก"
"เค้าไม่มาหรอก..." อาคังมีสีหน้ากังวล เครียด เซ็ง
หลินมองอย่างเห็นใจ "ถ้าป๊าของคังไปบอกม๊ากับเจ๊ คังจะทำไงอะ"
อาคังส่ายหน้า "ไม่รู้สิ...ถ้าพูดอะไรไปก็เหมือนแก้ตัว"