บทละครโทรทัศน์ เถียนมีมี่ รักเธอชั่วนิรันดร์ ตอนที่ 5 หน้า 3

"หลินขอพูดอะไรหน่อยนะ...อย่าโกรธละกัน" อาคังมองหลินนิ่งไม่ตอบ แต่ท่าทางพร้อมฟังที่หลินพูด "หลินรู้แล้ว...ว่าทำไมคังถึงมีปัญหา มีป๊าแบบนี้ก็สมควรหรอก"

อาคังมองหลินนิ่ง รู้สึกคล้อยตามกับคำพูดของหลิน

ที่ร้านขายเสื้อผ้าข้างศาลเจ้า เหมือนฝันเอาชุดกี่เพ้ามาทาบบนตัวถิงถิง แล้วมองในกระจกเอ่ยชม "สวยนะ.....ถิงถิง" เหมือนฝันเอาชุดมาทาบตัวเองบ้าง แล้วยิ้มกับตัวเอง "สวยที่สุด..."

เจ๊เฮียงเดินเข้ามามอง แล้วยิ้มให้ “ใช่...สวยมากๆ เลยล่ะ...สวยๆ แบบเนี้ย...ค่าเช่าถูกมากเลยนะ...เลือกมาก่อนเลย 2 ตัว เจ๊ลดให้เป็น พิเศษ"

ถิงถิงตัดบท “เช่าชุดเดียวก็พอเจ๊..."

เหมือนฝันไม่เห็นด้วย "เธอไม่เช่าเหรอถิงถิง...ไม่ได้นะ...ยังไงก็ต้องใส่ชุดสวยๆ ขึ้นเวที"

"ใช่จ้ะ...แล้วชุดของเจ๊ก็ไม่แพงอย่างที่คิดนะ ทางศาลเจ้าขอให้เจ๊ช่วย อยากให้คนที่มาประกวดร้องเพลงสวยงามกันทุกคน"

ขาดคำเจ๊เฮียง มีผู้หญิงเดินเข้ามาเลือกชุด "เจ๊...ขอดูชุดที่สวยที่สุดหน่อย...” เธอมองชุดที่เหมือนฝันถืออยู่แล้ว “ต๊าย...ชุดนี้สวยสุดๆ...ขอดูหน่อยนะ" เจ้าตัวพูดกับเหมือนฝันแล้วหยิบชุดจากมือไปโดยที่เหมือนฝันห้ามไม่ทัน อ้าปากค้าง อีกฝ่ายไม่สนใจหยิบเสื้อมาทาบกับตัวเอง แล้วขอลองชุดเลย

เจ๊เฮียงตะล่อมอวยให้อีกฝ่ายเช่าไป

ที่ร้านกาแฟริมถนน อาโกเอากาแฟเย็นกับน้ำชามาวางที่โต๊ะ

เหมือนฝันคว้าแก้วกาแฟเย็นมาดูดอย่างแรง ท่าทางเจ็บใจ "เราก็มัวแต่ลองๆ ทาบๆ ลังเลไปมาอยู่นั่น...แล้วเป็นไงล่ะ...โดนตัดหน้าเฉือน ปลายจมูกไปเห็นๆ เลย"

ถิงถิงยิ้มนิดๆ "ช่างเถอะ...เหมือน ประกวดร้องเพลงน่ะ...ไม่ได้ประกวดแต่งตัวสวยงาม"

เหมือนฝันตาโต "เฮ้ย...คิดงั้นไม่ได้นะ...เสื้อผ้าสวย หน้าตาดี มันเป็นส่วนเสริมทำให้เราร้องเพลงเพราะขึ้นนะ...ยังไงเรา ก็ต้องเช่าชุดนะถิงถิง...อย่ามีปัญหา...อันนี้เพื่อนขอร้อง..."

"ชั้นไม่มีปัญหา...ชั้นใส่อะไรก็ได้...ใส่ชุดนี้ก็ร้องเพลงได้"

“จ้า...แต่ในความเป็นจริง มันไม่ควรไง...ขอยืนยันคำเดิมนะ...ถิง...ยังไงก็ต้องเช่าชุด...เป็นการลงทุน เล็กๆ แต่ได้เงินกลับมา 5 หมื่นเลยนะ"

ถิงถิงรีบพูดต่อ “ถ้าชนะ..."

"เราชนะอยู่แล้ว...ถ้าชั้นไม่ชนะ...เธอก็ชนะ...แล้วถ้าใครชนะ ก็จ่ายค่าเช่าชุดตกลงมั้ย..." ถิงถิงขยับจะพูด แต่เหมือนฝันยกมือขึ้นห้าม "ค่าเช่าที่ต้องจ่ายก่อน...ชั้นจ่ายเอง เพิ่งได้ค่าเครื่องสำอางมา....ตกลงตามนี้...ไป๊...กลับไปอีกรอบ" เหมือนฝันขยับลุกขึ้น ถิงถิงขยับลุกขึ้นตาม เหมือนฝันชะงักมอง ผ่านถิงถิงไป ก่อนจะยิ้มอย่างยินดี "เฮียเอก..."

เอกภพยืนอยู่เยื้องหลังถิงถิงไป ถิงถิงหมุนตัวหันไปมอง เอกภพมองถิงถิงนิ่ง

ถิงถิงเดินเข้ามาที่มุมหนึ่ง แล้วหมุนตัวหันไปมองเอกภพ "มีธุระอะไรกับชั้นเหรอคะ...แล้วทำไมต้องคุยส่วนตัวด้วย"

“ก็เพราะว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวไง...ผมไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้จนกว่าเราจะเข้าใจตรงกัน..."

"เข้าใจตรงกัน...เรื่องอะไรคะ" ถิงถิงถามงงๆ