บทละครโทรทัศน์ เถียนมีมี่ รักเธอชั่วนิรันดร์ ตอนที่ 3 หน้า 3

ถิงถิงหันมามองอีกครั้ง เห็นอาเปียวเดินเซไปผลักเอกภพ เอกภพถอยหลังไป อาเปียวยังคงผลักอีก ถิงถิงหันไปมองอย่างลำบากใจ

เอกภพถอนหายใจ สีหน้าครุ่นคิด นึกถึงหน้าถิงถิง และแววตาที่เป็นห่วงของอีกฝ่าย สีหน้าของชายหนุ่มอ่อนโยนลง แววตามีความหวัง เหมือนมั่นใจว่าถิงถิงเป็นห่วงดูมีใจให้ตนบ้าง

ที่บ้านของอาเปียว อาเปียวยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม หยิบปากเป็ดขึ้นมากิน ก่อนจะหันไปมอง เห็นถิงถิงเดินมาจากหลังบ้าน อาเปียวเรียกไว้ "ถิงถิง.....มานี่ซิ"

เกลียวซึ่งยืนอยู่แถวนั้น มองมาที่อาเปียวแล้วเดินมาหา "มีอะไรรึเปล่า...ป๊า...ดึกแล้วให้ลูกมันไปนอนเถอะ"

อาเปียวตวาด “ลื้อไม่ต้องมาเสนอหน้า...ออกความเห็นกับนังลูกสาวตัวดี...ถ้าอั๊วไม่มีอะไรอั๊วจะเรียกมันเรอะ"  เชาหันไปทางถิงถิง "มานี่..." ถิงถิงเดินเข้ามาหาอาเปียว แล้วทรุดตัวลงนั่ง อาเปียวมองถิงถิงอย่างหมั่นไส้ "นึกว่าจะหลบหน้าอั๊วได้เหรอ...ทำเป็นเอาอาหารให้ไก่ตั้งกะเย็นยันค่ำ..."

"ชั้นจะหลบหน้าป๊าทำไม..."

อาเปียวชี้หน้า "รู้อยู่กับใจ...ยังกล้ามาย้อนถามอีก...ลื้อไปรู้จักลูกไอ้เฉินได้ยังไง...ไปรู้จักมันตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้รึไงว่ามันเป็นใคร...ไม่รู้รึไงว่าพวกมันดูถูกอั๊วแค่ไหน...จริงๆ มันดูถูกพวกเราทั้งบ้านนั่นละ"

"ชั้นรู้...ป๊าไม่ต้องห่วงหรอก...ชั้นกับเค้าไม่มีอะไรเกี่ยวข้อง...เพิ่งจะเคยเห็นหน้ากัน แทบจะไม่รู้จักกันเลย ด้วยซ้ำ"

"แล้วมันตามมาถึงบ้านได้ยังไง.....ถ้าลื้อไม่ให้ท่า ชวนมันมา"

"ป๊า..." ถิงถิงเสียงดัง

"อย่ามาขึ้นเสียงนะ...ถิงถิง"

"ชั้นไม่ได้ขึ้นเสียง...แต่ชั้นไม่คิดว่าป๊าจะคิดแบบนั้น คนอื่นเค้าจะดูถูกชั้นยังไง ชั้นไม่สนใจหรอกนะป๊า ...เพราะเค้าไม่รู้จักเรา แต่ป๊าไม่ควรดูถูกลูกตัวเอง” ถิงถิงพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นบันไดไป

อาเปียวมองตามอย่างโกรธๆ"ถิงถิง...นังถิงถิง...อีถิงถิง...” เขาหันมาดุเกลียว “เลี้ยงลูกภาษาอะไรวะ...พูดนิด พูดหน่อย ก็สะบัดตูดเดินหนี"

เกลียวหน้าเสียแต่ไม่รู้จะพูดยังไง

ภายในห้องนอนของถิงถิง หญิงสาวเดินเข้าไปทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง เสียงบ่นด่าของอาเปียวยังดังขึ้นมา ถิงถิงน้ำตาไหล แล้วรีบปาดทิ้งเหมือนจะไม่ยอมร้องไห้ สักครู่จึงสูดลมหายใจลึกๆ เหมือนจะให้กำลังใจตัวเองก่อนจะค่อยๆ ร้องเพลงเถียนมีมี่ จากสีหน้าที่เศร้าหมองค่อยๆ เปลี่ยนไป เหมือนค่อยๆ มี ความสุขมากขึ้นยามได้ร้องเพลง

เช้าวันใหม่ อาคังถือรองเท้าเดินย่องลงมาจากบันไดมาข้างล่าง มองซ้ายมองขวา เหมือนไม่อยากเจออาเปียว อาคังมองไปด้านหลังบ้านแล้วเดินออกไป