บทละครโทรทัศน์ เถียนมีมี่ รักเธอชั่วนิรันดร์ ตอนที่ 3 หน้า 4

ถิงถิงกำลังเอาอาหารให้ไก่ ปากก็ร้องเพลงเถียนมีมี่ไปด้วย แต่เสียงร้องค่อนข้างเบากว่าปกติ

อาคังเดินเข้ามาหา "เจ๊..." ถิงถิงหันไปมอง "เมื่อคืน....ป๊าอาละวาดกับเจ๊เหรอ"

ถิงถิงยิ้มนิดๆ "ก็ไม่ถึงกับอาละวาดหรอก...ว่าแต่คังเถอะ...เมื่อวานไปไหนมา ทำไมกลับดึก"

อาคังถอนหายใจ"ก็ไปเรื่อยๆ...เบื่อป๊า...ไม่อยากเจอ"

"จะไปไหน...เจ๊ไม่ว่าหรอก...แต่ต้องไปเรียนหนังสือ...เข้าใจมั้ย"

อาคังมองพี่สาว รู้สึกผิดเล็กๆ ที่ตัวเองโดดเรียน ตอบเสียงอ่อนๆ "เข้าใจ...แต่..."

“แต่อะไร..." ถิงถิงมองอาคังอย่างจริงจัง

อาคังเห็นท่าทางถิงถิง ก็ถอนหายใจอีกรอบ "อั๊วอยากออกมาช่วยม๊ากับเจ๊ทำงานหาเงิน"

“คังต้องทำงานหาเงินอยู่แล้ว...แต่ไม่ใช่เวลานี้...หน้าที่ของคังตอนนี้คือเรียนหนังสือให้จบ...จะได้หางานดีๆ...เรียนครึ่งๆ กลางๆ แบบนี้จะไปทำอะไรได้"

“เรียนจบก็ไม่รู้จะหางาน หาเงินได้ซักแค่ไหน...อั๊วว่ามันก็ไม่ต่างกันหรอก"

"คัง...เรียนหนังสือสูงๆ ยังไงก็ต้องได้งานดี มีเงินมากกว่าคนไม่มีความรู้อยู่แล้ว อย่าคิดมาก...ตั้งใจเรียน ให้ดี...คังมีจุดหมายปลายทางนะ...เรียนหนังสือจบ จะได้หางานดีๆ ทำ..." ถิงถิงพูดจบก็หยิบเงินส่งให้ อาคังมองถิงถิงอีกครั้ง ก่อนจะหยิบเงินมาถือไว้ "รีบไปเรียนเถอะ...ป๊ายังไม่ตื่นหรอก..."

อาคังพยักหน้าแล้วเดินออกไป ถิงถิงมองตามาแล้วหันมามองไก่ ก่อนจะเห็นไข่ไก่กลิ้งออกมาทางราง ถิงถิงยิ้มอย่างพอใจ เก็บไข่ใส่แผง

หลินเดินกระโดดเต้นร่าเริงมากับอาคังที่เดินตามมาช้าๆ หลินหันไปมองอาคัง แล้วเดินกลับไปหา "เป็นอะไรอะ...ทำไมวันนี้ดูหงอยๆ จัง..."

"รู้สึกผิดอะ..."

หลินเลิกคิ้ว "รู้สึกผิด...เรื่องอะไร...เรื่องโดดเรียนอะเหรอ โหย...รู้สึกผิดเมื่อวานครั้งแรก...ครั้งเดียวพอ....วันนี้มันต้อง ชินแล้ว......"

อาคังอดขำกับคำพูดของหลินไม่ได้ ท่าทางหลินร่าเริงไม่เดือดร้อนใดๆทั้งสิ้น "เหมือนเธอใช่มั้ย..."

“แน่นอน..."

อาคังมองหลินอย่างพิจารณา "พ่อแม่เธอเค้าไม่ว่าเหรอ...หรือไม่รู้ว่าเธอหนีเรียน..."

"ไม่รู้หรอก..."

"โกหกเก่ง...ว่างั้น..."

"เปล่า....ไม่ต้องโกหก....ไม่ต้องทำอะไรเลย..." อาคังขมวดคิ้วมองอย่างแปลกใจ มากยิ่งขึ้น หลินมองอาคังนิ่ง แววเศร้าปรากฏขึ้นวูบนึง ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นปกติ "ก็พ่อกับแม่เค้ามัวแต่ทำงาน มัวแต่วุ่นวายกับเรื่องตัวเอง จนไม่มีเวลาสนใจใครแม้แต่ลูก..."