บทละครโทรทัศน์ เถียนมีมี่ รักเธอชั่วนิรันดร์ ตอนที่ 17 หน้า 2
“ชั้นไม่เข้าใจเฮียจริงๆ...เฮียกีดกันถิงกับเอกภพมาตลอด...แล้วตอนนี้เฮียก็มาโกรธที่เค้าแต่งงานกับคนอื่น...ชั้นว่าเฮียไม่ได้โกรธเอกภพหรอกแต่โกรธอาเฉินที่ไม่เชิญเฮียมากกว่า" อาเปียวกวาดจานบนโต๊ะกระจายกับพื้นด้วยความโกรธ เกลียวเริ่มโกรธๆ ขึ้นมาบ้าง "เฮีย...ข้าวของจะหมดบ้านอยู่แล้ว เมื่อไหร่จะเลิกทำลายข้าวของซะทีหะ"
"อั๊วไม่เลิก...ลื้ออะอย่าปากดีไป...อั๊วทำลายของดีกว่าทำร้ายลื้อ...หรือว่าอยากจะเจ็บตัวหะ..."
เกลียวมองอาเปียวร้องไห้อย่างเจ็บใจที่อาเปียวไม่เคยเปลี่ยนแถมยังหนักข้อขึ้นอีก เกลียวเดินออกจากบ้านไปทันที ปล่อยให้อาเปียวส่งเสียงเอะอะโวยวายอาละวาดอยู่คนเดียว
เกลียวเดินน้ำตาไหลอย่างเก็บกดออกมาหน้าบ้าน แล้วชะงักยืนนิ่งมองไปอย่างคาดไม่ถึง "ถิงถิง...ถิงถิง" เกลียววิ่งเข้าไปหาดีใจสุดๆ จับมือถิงถิงไว้ ในมือถิงถิงยังมีถุงพะรุงพะรัง
"ม๊า..." ถิงถิงดึงแม่เข้ามากอดแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหมดความอดทน
"ถิง..."
"คิดถึงม๊าเหลือเกิน...คิดถึงที่สุด"
เกลียวกับถิงถิงกอดกันแน่น อาเปียวเดินโซเซออกมา อาเปียวเพ่งมองอย่างพิจารณา ก่อนจะตาโตเอ่ยเรียกขึ้น
"ถิงถิง..."
ที่ศาลเจ้า เอกภพกับปราณีเดินทักทายแขกในงาน มีนับทองเดินตามมา หน้าตามีความสุขเหมือนตัวเองแต่งงานเสียเอง คนที่มาในงานอวยพรบ่าวสาวกันจนถึงเม้า
"ขอให้มีความสุข รักกันทุกวันนะ...มีลูกเต็มบ้าน หลานเต็มเมือง" เม้ายิ้มหวานให้
"ขอบใจนะ...เจ๊เม้า...เดินไปทางนู้นดีกว่า...เอก...หนูณี" นับทองชวน
"ครับ..." เอกภพรับคำสั้นๆ
"เมื่อตะกี้ถิงถิงก็มานะ" เม้าเอ่ยขึ้น เอกภพชะงักกึกหันมามองเม้า ปราณีนิ่งไปไม่พูดอะไร หันมา แตะแขนเอกภพเบาๆ "สงสัยจะรู้ข่าวก็เลยอยากมาเห็นกับตา...เอ้อ...ชั้นหมายถึงมาอวยพรน่ะ" เม้าพูดยังไม่ทันจบ นับทองก็เอ่ยตัดบท
"หัดพูดจาให้มันมงคลสมกับเป็นวันมงคลหน่อยเจ๊เม้า...แก่จนป่านนี้แล้ว....คิดไม่เป็นรึไง" นับทอง พูดจบก็ดึงแขนเอกภพกับปราณีออกไป
"อารมณ์เสีย...ไปหาอะไรกินดีกว่า" เม้ามองตามค้อนๆ เดินแยกไป
ที่บ้านอาเปียว ถิงถิงวางจานเป็ดพะโล้และถ้วยน้ำจิ้มลงบนต๊ะ เกลียวกำลังถูพื้นที่เลอะเทอะจากการอาละวาดของอาเปียว
อาเปียวนั่งอยู่บนเก้าอี้โต๊ะกินข้าว มองกับข้าวแล้วเอาตะเกียบคีบเป็นพะโล้ใส่ปาก ก่อนจะดื่มเหล้าตามไป ท่าทางมีความสุข “นึกว่าชาตินี้จะไม่ได้กินเป็ดพะโล้อีกแล้ว"