บทละครโทรทัศน์ พิษสวาท ตอนที่ 10 หน้า 10
ในห้องหนังสือ ประตูถูกเปิดเข้ามา สโรชินีเดินนำ ตามด้วยอัคนี ทิพอาภา เชษฐา ตู้ทับลายทองวางเรียงกันรอบห้อง บรรยากาศในห้องหนังสือดูอึมครึมและขลัง เชษฐาถ่ายมุมต่างๆไว้
“โห ของเก่าทั้งนั้นเลยนะคะ คุณสโรชินีสะสมไว้ขนาดนี้เลยเหรอคะ?”
“ไม่ใช่ของดิฉันหรอกค่ะ แต่เป็นของสามีดิฉัน เขาชอบอ่านหนังสือมาก... มากเสียจนดิฉันคิดว่ามันน่าจะเป็นนิสัยที่ติดตัวเขาไปทุกชาติ”
ทิพอาภาชะงัก มองอัคนี เห็นอัคนีเดินไปดูตู้หนังสือ ดูตามจุดต่างๆ ยิ่งรู้สึกคุ้นเคย
อัคนีหยุดชะงักแถวหีบไม้ “หีบไม้อันบนสุดที่เคยเก็บพระคัมภีร์หายไปไหน?”
ทิพอาภา เชษฐาชะงัก เชษฐาลดมือถือที่กำลังถ่ายวีดีโอลง แล้วเดินไปดู “พี่รู้ได้ยังไง?!”
อัคนีชะงัก “อะไร?”
“ก็หีบอะไรของพี่นั่นไง พี่รู้ได้ยังไงว่าตรงนี้มันเคยมีหีบอยู่อีกใบนึง จะบอกว่ารู้เพราะพี่เป็นนักโบราณคดีมันก็เกินไป อย่างกับตาเห็น”
“ใช่ค่ะ คุณอัคนีเคยเห็น” ทุกคนชะงัก หันไปมองสโรชินี “อาจจะจากภาพ...ในความทรงจำ... ห้องแบบนี้ บรรยากาศแบบนี้...เวลาเท่านั้นที่เปลี่ยนไป”
อัคนีอึ้งไป ความรู้สึกยิ่งสับสนยิ่งขึ้น สโรชินีเดินไปหยิบสมุดไทยเล่มหนึ่งขึ้นมา พร้อมกับม้วนผ้าภาพสีน้ำมัน
สโรชินีหันหาทิพอาภา “ของคุณค่ะ” เธอยื่นสมุดให้ทิพอาภา
ทิพอาภารับสมุดมางงๆ แล้วเปิดดู “สมุดร่างรูป ใครวาดคะ?”
“คุณ” ทุกคนงง
“จะเป็นทิพได้ยังไงครับ?”
“ดิฉันหมายถึงผู้หญิงที่รักการวาดภาพอย่างคุณค่ะ เจ้าของสมุดนั่นเธอเคยเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนเดียวของดิฉัน”
ทิพอาภาอึ้งแต่ก็ตัดสินใจถาม “เอ่อ.. คนเดียวกับที่สอนคุณทำแกงชักส้มใช่มั้ยคะ?”
“ใช่ค่ะ... เธอชอบวาดภาพมาก แล้วภาพนี้ก็เป็นผลงานของเธอ”
สโรชินีแกะม้วนผ้า คลี่ออก เห็นเป็นภาพวาดสีน้ำมันรูปของอุบล ที่สวมชุดเดียวกับชุดที่สโรชินีใส่ยืนอยู่ตรงหน้า เพียงแต่ภาพเก่าและมีฝุ่นจับ
“ฝีมือดีมาก... คุณเอามาให้ดิฉันแบบนี้ แล้วเค้าจะไม่ว่าเอาเหรอคะ?”
“ไม่ว่าหรอกค่ะ เอาไปเถอะ ดิฉันคืน..ให้..คุณทั้งสองอย่าง”
เชษฐาดูรูป “จะว่าไป ลายเส้นก็คล้ายๆของทิพเหมือนกันนะ”
ทิพอาภารู้สึกแบบเดียวกับเชษฐา “...คุณสโรชินีจะว่าอะไรไหมคะ ถ้าดิฉันจะขอวาดภาพคุณเดี๋ยวนี้”
“วาดตอนกินอาหารเย็นดีไหมคะ? เขาคงตั้งเครื่องกันเสร็จแล้ว เชิญข้างนอกดีกว่าค่ะ”