บทละครโทรทัศน์ พิษสวาท ตอนที่ 10 หน้า 8
ทิพอาภา เชษฐาเดินขึ้นเรือน จันเดินตาม อยู่ๆก็ชะงัก หยุดเดินเพราะรู้สึกได้ว่าวิชิตกำลังขโมยของ
จันส่งกระแสจิตถามสโรชินีโกรธๆ “ให้กระผมจัดการมันเลยไหมขอรับ?!”
ทิพอาภา เชษฐาชะงัก หยุดเดิน เชษฐาหันมาถามจัน “คุณพูดกับผมเหรอ?”
จันมองเชษฐา ทิพอาภานิ่งๆ ไม่ตอบ เชษฐา ทิพอาภางง
สโรชินีนั่งอยู่ในเรือกับอัคนี สโรชินีรับรู้ถึงกระแสจิตที่จันส่งมา เลยตอบนิ่งๆแต่เด็ดขาด “ยังไม่ต้อง!”
อัคนีที่พายเรือดูวิวอยู่ หันมาหา “อะไรนะครับ?”
“ไม่มีอะไรค่ะ...”
“คลองนี้ไปถึงวัดราชบดินทร์ใช่ไหมครับ?”
“ใช่ค่ะ... วัดที่คุณไปขุดใบเสมานั่นละค่ะ.. ชื่อวัดตั้งตามราช ทินนามของต้นตระกูลสามีดิฉัน”
อัคนีชะงัก เพราะนี่คือต้นตระกูลตัวเอง “สามีคุณอยู่ในตระกูลราชบดินทร์เหรอครับ? ชื่ออะไรครับ? บางทีเราอาจจะเป็นญาติกัน พ่อผมเคยบอกว่าครอบครัวเราสืบมาจากสกุลราชบดินทร์”
สโรชินียิ้มเศร้า “จริงๆแล้วดิฉันไม่เกี่ยวกับสกุลของคุณเท่าไหร่หรอกค่ะ ดิฉันเป็นแค่ผู้หญิงที่ถูกยัดเยียดส่งมาให้... สมัยอยุธยา เขาเรียกว่าเมียพระราชทาน”
อัคนีแว่บนึกถึงข้อความในบันทึกในหนังสือพงศาวดาร “ที่ประทานให้ขุนศึก เพื่อปลูกเรือนหอพร้อมกับนางรำหลวงให้เป็นเมียพระราชทาน..”
อัคนีอึ้ง อุบลยิ้มสมใจที่อัคนีเริ่มปะติดปะต่อเรื่องได้ “เมียพระราชทาน?... นางรำหลวง?”
“ค่ะ... ดิฉันเป็นนางรำหลวงที่เขาถูกใจ” เธอชี้ข้างทาง ที่เป็นโรงเรือนเก่าทิ้งร้าง “นั่นไงคะ โรงซ้อมละครรำที่เขาสร้างไว้ให้ดิฉัน”
อัคนีหันไปมองตาม เป็นโรงเรือนเก่า โทรมๆ รกๆ เขานึกถึงภาพในอดีต โรงเรือนเพิ่งถูกสร้างใหม่ มีบ่าวไพร่และเด็กกำลังซ้อมรำตามมุมต่างๆ บางมุมก็มีวงดนตรีมโหรีกำลังซ้อมเล่นอยู่ อุบลเดินเข้ามาดัดมือ จัดท่ารำให้เด็ก แล้วเดินไปดูวงมโหรี ท่าทางมีความสุขที่ได้อยู่กับสิ่งที่ตนเองรัก
“ผู้หญิงที่โตขึ้นมาในกรอบอย่างดิฉัน ย่อมไม่ประสากับโลกภายนอก และเขาก็รู้ดีในข้อนี้ จึงสร้างโรงละคร และคณะละครแห่งนี้ให้ดิฉัน....”
อัคนีหลุดจากภวังค์ แล้วหันมาหาสโรชินี “เดี๋ยวนะครับ เรื่องที่คุณเล่ามันเหมือนกับเรื่องที่ผมเพิ่งอ่านเจอในพงศาวดารสมัยปลายอยุธยา ตกลงนี่มันเป็นเรื่องบังเอิญ หรือว่า....?”
“เป็นเรื่องเดียวกัน... คุณคิดว่าอย่างนั้นเหรอคะ?”
“มันจะเป็นไปได้ยังไง?”
“แล้วถ้าสมมุติว่ามันเป็นไปได้ ดิฉันคือนางรำหลวงที่คุณอ่านพบ แล้วคุณล่ะคะเป็นใครในพงศาวดารที่คุณว่า ?”
อัคนีพยายามคิดถึงที่อ่านพบ “..พระอรรคราชบดินทร์?” เขาอึ้งมองหน้าสโรชินี
ที่ข้างทาง วิญญาณของบ่าวไพร่โผล่ออกมาชะเง้อมองอัคนีกับสโรชินีที่พายเรือกันอยู่อย่างอยากรู้
สโรชินีหันไปตวาดทันที “ไม่ใช่ธุระ ออกไป!!”