บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 10

หนานไตรมายืนอยู่หน้าเรือนเนื้อนาง ตะโกนเรียก “แสงคำ แสงคำ” ในเรือนเงียบ หนานไตรตะโกนซ้ำ “คำฝาย .. เนื้อนาง ..เนื้อนางครับ” ไม่มีใครตอบ หนานไตรจะเดินขึ้นเรือน  

ม่อนดอยวิ่งกระหืดกระหอบมา “หน้าปาง”

“อะไร ม่อนดอย .. หน้าปางมีอะไร”

“เนื้อนางกำลังจะออกไปจากปางแล้ว” หนานไตรได้ยินก็วิ่งออกไปทันที

เนื้อนางยืนสีหน้าเศร้า จนคำฝายอดรนทนไม่ไหว หันไปทางหมื่นหล้า “เราจะไม่บอกหนานไตรหน่อยเหรอ” 

“บอกสิ” เนื้อนางหันมองตา “แต่ข้าจะกลับมาบอกเองวันหลัง ตอนนี้ออกจากปางกันก่อน”

“ไปเถอะ อ้ายนัดรถไว้ที่ทางสามแพร่งข้างหน้า” แสงคำเร่ง 

เนื้อนางทอดสายตามองกลับไปในปางอีกที คำฝายเดินมากุมมือเนื้อนางอย่างเข้าใจ เนื้อนางกลั้นน้ำตา ตัดใจพูดขึ้น “ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว .. ไปกันเถอะ พี่คำฝาย”

เนื้อนางหันหลังเดินออกไป แต่คำฝายเดินอ้อยอิ่ง  

หมื่นหล้าเร่ง “นังคำฝาย เอ็งจะคลานไปใช่มั้ย ข้าจะได้ทิ้งไว้ที่นี่” 

คำฝายสะบัดหน้า ไม่พอใจแต่พูดอะไรไม่ได้

เนื้อนางก้าวไปข้างหน้า กลั้นน้ำตาที่ปริ่ม ทิ้งภาพปางไว้เบื้องหลัง  

หนานไตรวิ่ง เอามือกุมท้อง เห็นเลือดจากแผลไหลซึมออกมาจากเสื้อติดบนฝ่ามือ หนานไตรสูดลมหายใจ อดทนเจ็บ  “เนื้อนาง” หนานไตรกัดฟันวิ่งไปอีกแค่สองสามก้าว เจ็บจนล้มลง คลุกฝุ่น หนานไตรกุมท้อง เลือดซึมออกมาอีก หนานไตรมองทางแล้วลุกขึ้น เดินโซเซ  เลือดทะลักออกมาเลอะเสื้อ  แต่หนานไตรไม่ยอมหยุด วิ่งไปตามทางคลุกฝุ่นอย่างไม่ยอมแพ้   

เนื้อนางกำลังเดินห่างจากปางออกไปทุกที 

หนานไตรวิ่งมาด้านหลัง เจ็บจนเอ่ยเสียงได้เพียงแผ่วเบา “เนื้อนาง”

เนื้อนางชะงัก เสียงเรียกเบาเพียงนิด แต่เนื้อนางก็ได้ยิน เนื้อนางหันหลังไปทันที “หนานไตร”