บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 24 หน้า 3

“ใช่ ในป่าต้องมีอะไรที่พ่อเลี้ยงกับอ้ายแสงคำปิดบังอยู่”

“ตั๋วสงสัยพ่อเลี้ยงกับอ้ายแสงคำว่าจะเกี่ยวกับผีแขไข”

“พ่อเลี้ยงกับอ้ายแสงคำพูดไม่ตรงกันเรื่องที่อ้ายแสงคำหายไปในป่าทุกวัน แล้วอ้ายแสงคำก็ยืนยันกับเราทุกครั้งว่าไม่มีผีแขไข”  

“แล้วอยู่ๆ ผีหน้าเหมือนแขไขก็โผล่มาเมื่อคืน” คำฝายต่อ 

“เอาล่ะ เอาล่ะ สงสัยได้  แต่ยังไงก็ต้องรอพ่อเลี้ยงหรือไอ้แสงคำกลับมาก่อน เพราะถ้าในป่า มีอะไรที่ไม่ใช่ผี .. คราวนี้เนื้อนางอาจจะไม่โชคดีเหมือนเมื่อคืน” ม่อนดอยเตือน 

คำฝายเห็นด้วย หันไปแตะแขนเตือนเนื้อนาง “ใช่ตั๋ว ใจเย็นๆ ก่อน คนอย่างไอ้แสงคำมันปิดอะไรตั๋วไม่ได้นานหรอก” เนื้อนางเชื่อคำฝายที่เตือนด้วยความห่วงใย

ณไตร แสงคำวิ่งเร็ว มองหาไปรอบๆ  ณไตรสีหน้ากังวล สั่งแสงคำ “แยกกันหาให้เจอ ก่อนที่คนอื่นจะเห็น” แสงคำแยกกับณไตรไปอีกด้าน ณไตรวิ่งลึกเข้าไปด้านใน 

แขไขยืนอยู่ตรงปากเหว สายตาแขไขมองลงไปที่ก้นเหว  ย้อนนึกภาพเหตุการณ์คืนที่แขไขถูกบุญลือตบตีจนหัวกระแทก แขไขถูกบุญลือผลักตกเหว แขไขมองเห็นทุกอย่างเหวี่ยงวูบไหวขณะที่กลิ้งลงมาตอนยังไม่ตาย

แขไขนึกถึงเหตุการณ์ต่อจากคืนที่ถูกผลักลงมา เมื่อ 5 ปีก่อน

แขไขในสภาพเนื้อตัวมอมแมม ฟื้นขึ้นมาท่ามกลางความมืด บรรยากาศป่าเงียบสงัด น่ากลัว แขไขมองหาทางรอด พยายามคลานขึ้นไป เอามือจิกลงไปในดิน ประคองตัวเองที่เลือดอาบหัวขึ้นไปทีละน้อย แขไขคว้าเถาวัลย์ดึงตัวเองปีนขึ้นไป เสียงนกแสกร้องดัง แขไขตกใจปล่อยมือ ตกลงมานอนกับพื้น

แขไขน้ำตาไหลกลัวจนสุดชีวิต มองไปรอบๆ พยายามส่งเสียง “ช่วยด้วย  .. ฉันอยู่ตรงนี้  ...  ช่วยฉันออกไปที” 

ดินก้อนยักษ์ตกลงมาเฉียดร่างแขไขแค่คืบ แขไขสะดุ้งหนี แขไขมองไปรอบๆ นกแสกร้องดังก้องไปรอบๆ  แขไขกรีดร้อง ความกลัวเข้าจู่โจมจิตใจ สติขาดผึงไปด้วยความหวาดหวั่นที่สุดในชีวิต 

แขไขตอนนี้เหยียบหมิ่นอยู่ที่ปากเหว เนื้อตัวสั่นเทาเพราะความกลัวที่หลอกหลอนจิตใจ ริมผีปากแห้งของแขไขเอ่ยเสียงแหบพร่าที่อยู่ในจิตใต้สำนึกมาตลอดนับตั้งแต่วันที่ถูกทำร้าย “อย่า ..ฆ่า... ฉัน”  

แขไขนึกย้อนถึงตอนที่ปีนขึ้นมาได้ถึงปากเหว เสื้อผ้าขาดวิ่น เนื้อตัวมีแต่รอยแผล แขไขมองไปรอบๆ ด้วยความกลัว แขไขเดินกระเซอะกระเซิงอย่างคนเสียสติ เสื้อผ้าแขไขขาดมากขึ้น เท้ามีแผลจากโดนกิ่งไม้ทิ่มตำ

ปากแขไขพร่ำพูด “อย่า...ฆ่าฉัน   ฉันกลัวแล้ว” แขไขมองไปรอบๆ แล้วคลานไปหาที่ซ่อนในพุ่มไม้ ด้วยความกลัว ปากก็พร่ำพูดอย่างคนไร้สติ “ฉันกลัวแล้ว  ...   อย่าทำฉัน  ... อย่าฆ่าฉันเลย”