บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 24 หน้า 4
แขไขยังคงยืนหมิ่นตรงปากเหว ทวนคำซ้ำๆ แววตาสั่นระริกด้วยจิตใต้สำนึก “ฉันกลัวแล้ว อย่าฆ่าฉัน”
แขไขนึกถึงภาพถูกผลักตกเหว แขไขตัวสั่นกลัว ร่างแขไขโงนเงน “ฉันเจ็บ ฉันกลัว อย่า .. อย่าทำฉันเลย” แขไขกำลังจะร่วงไป ณไตรพุ่งเข้ามารวบร่างแขไขไว้แน่น ดึงห่างปากเหว
แขไขกรีดร้องทันที “ปล่อย .. อย่า...ฆ่าฉัน” ณไตรพยายามดึงแขไขที่ดิ้นรนสุดกำลัง
“แขไข นี่ผมเองณไตร แขไข มองผม”
แขไขมองณไตร แต่จำไม่ได้ ทั้งดิ้น ทั้งร้อง “ปล่อยฉัน แกจะฆ่าฉัน”
“แขไข ใจเย็นๆ ผมไม่ทำอะไรคุณ ผมมาช่วยคุณ” ณไตรพยายามรวบร่างแขไขไว้เต็มแรง
แสงคำที่ได้ยินเสียงแขไขรีบวิ่งมาจากอีกทาง มองเห็นณไตรกำลังลากแขไข
“แขไข .. อย่าดิ้น” แสงคำรีบบอกแขไข แขไขมองหน้าแสงคำ แสงคำเดินเข้าหาแขไขอย่างคุ้นเคย “ผมมารับกลับบ้าน” แขไขเอามือลูบหน้าแสงคำ ณไตรมองแขไข
“กลับไปกินข้าว ให้ผมป้อนข้าวคุณไง”
“กลับบ้าน” แขไขสงบและพยักหน้ากับแสงคำ แสงคำมองสบตาณไตร แล้วเดินนำแขไขเดินตามอย่างว่าง่าย ณไตรเดินรั้งท้าย ระวังไม่ให้แขไขหนีไปอีก
แม่นายกับจันตาเดินเร็วจะออกไปขึ้นรถที่เตรียมไว้ “ที่ฉันสั่งแกทำเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย”
“เรียบร้อยค่ะ แม่นาย ตำรวจจะไปรอแม่นายที่ปาง”
อรองค์เดินเร็วมา เห็นแม่นายกับจันตากำลังจะออกไปก็รีบเอ่ยถาม “ขออรไปด้วยคนได้มั้ยคะ”
แม่นาย จันตาหันมามอง ถาม “เธอรู้เหรอว่าแม่นายจะไปไหน”
“อรเห็นคุณณไตรออกไปตั้งแต่เช้ามืด แม่นายเองก็คงจะไปที่ปางเหมือนกัน”
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ” แม่นายปฏิเสธ
“อรทราบค่ะ แต่อรเป็นห่วงแม่นาย” แม่นายกับจันตามองอรองค์ “ที่ปางมีแต่พวกของเนื้อนาง อรกลัวว่าถ้าพวกเค้าคิดจะปกป้องเนื้อนาง แล้วทำอะไรรุนแรงขึ้นมา” อรองค์ทิ้งท้าย
แม่นายสีหน้านิ่งคิด มองอรองค์ที่สงบเสงี่ยมอยู่ตรงหน้าอย่างตัดสินใจ
เนื้อนางนั่งไม่ติด ลุกขึ้นเดินกระวนกระวาย “พ่อเลี้ยงกับอ้ายแสงคำหายไปนานแล้วนะ”
คำฝาย ม่อนดอยมองกันไม่สบายใจ “ให้ไอ้ม่อนดอยตามไปดูดีกว่าเนื้อนาง”
ม่อนดอยอาสา “ฉันไปเอง”
“ทำไมต้องคอยห้าม ป่านี้เนื้อนางอยู่มาตั้งแต่เกิด”