บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 22 หน้า 2
ณไตรหยุดชะงัก เนื้อนางยังดึงณไตรไว้ ธรรพ์พยุงตัวลุกขึ้น เลือดทะลักออกจากปาก ธรรพ์มองพี่ชายแล้วโงนเงนล้มลง
“ธรรพ์” ณไตรตกใจเข้าไปมองร่างน้องชาย
เนื้อนางเข้ามาดูใกล้ๆ ด้วยความเป็นห่วง
แสงคำเดินมาใกล้ตรงที่อรองค์หลบซุ่มตัวอยู่ แสงคำเอามือแหวกพุ่มไม้ ไม่เห็นใคร แสงคำมองไปรอบๆ “ใคร...ออกมา” อรองค์กลั้นหายใจ แนบตัวหลบเงียบ
แสงคำมองแล้ว ไม่เห็นใคร ก็เดินเร็วออกไปจากตรงนั้น พักเดียวอรองค์คลานออกมาจากทางด้านหลัง
อรองค์มองไปที่ปิ่นโตที่แสงคำทิ้งไว้ อรองค์รีบไปเปิดปิ่นโตดู เห็นข้าวติดก้นปิ่นโตอยู่แค่ก้อนเล็กๆ “แสงคำ ... เอาข้าวไปให้ใคร”
ธรรพ์สลบไม่ได้สติ ถูกคนงาน 2 คนวางลงที่เก้าอี้ยาว คนงานถอยลงจากเรือนไป ณไตรวางกาละมังน้ำลง
เนื้อนางหยิบผ้าชุบน้ำจะเช็ดหน้าให้ธรรพ์ ณไตรกระชากผ้ามาจากมือเนื้อนาง “ไม่ต้อง ฉันเช็ดเอง” เนื้อนางหน้าตึง ณไตรมองจ้องเนื้อนางดุๆ “ธรรพ์ มันไม่เป็นอะไรหรอกยังไม่ตายง่ายๆ ต้องอยู่ทรมานกันอีกนาน”
“เค้าเป็นน้องชายคุณนะ”
“เพราะเป็นน้อง มันถึงเจ็บมากกว่าเป็นคนอื่น” ณไตรจ้องเนื้อนางแล้วสั่ง “กลับไปเรือนได้แล้ว ถ้าเธอยังมองมันด้วยสายตาเป็นห่วงอีก ฉันอาจจะเปลี่ยนใจฆ่าไอ้ธรรพ์ให้ตายอยู่ตรงนี้”
เนื้อนางมองโมโหณไตร หันหลังเดินลงไป สายตาณไตรอ่อนลง มองตามเนื้อนางด้วยความน้อยใจ ณไตรหันมาเอาผ้าเช็ดหน้าน้อง สายตาหวานอมขมกลืนเรื่องน้องชายกับเมียรัก
ม่อนดอยวิ่งขึ้นเรือนมา ณไตรมองแล้วสั่ง “เรียกคนงานมา ... พาธรรพ์กลับไปบ้านหิมวัต
“ครับ”ม่อนดอยมองไปที่ธรรพ์
ณไตรถามขึ้น “เห็นครูอรองค์มั้ย”
“ไม่เห็นเลยนะ พ่อเลี้ยง”
“งั้นจัดการเรื่องธรรพ์ด้วย ฉันจะไปตามหาครูอรองค์” ณไตรเดินเร็วลงไปจากเรือน
ม่อนดอยหันไปมองสภาพธรรพ์ที่ร่างกาย จิตใจทรุดโทรมด้วยสายตาเวทนา
แสงคำเดินเร็วมาท่าทางหัวเสีย บ่นกับตัวเอง “ตาฝาดหรือเปล่าวะ ไอ้แสงคำจะมีใครกล้าตามเข้าไป”
“หายไปไหนมา อ้ายแสงคำ” แสงคำสะดุ้งสุดตัวหันไปมองเห็นเนื้อนางที่กำลังเดินมาจากอีกทาง “เนื้อนางไม่เห็นอ้ายตั้งแต่เช้า”
อรองค์ที่หลบอ้อมมาจากด้านหลัง มองแสงคำกำลังหยุดคุยกับเนื้อนาง