บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 13 หน้า 2
สายตาเนื้อนางเจ็บช้ำแต่ก็ฝืนทน หันไปยิ้มกับแสนพรหม “เนื้อนางขอตัวก่อนนะจ๊ะ” เนื้อนางเบี่ยงตัวออกจากแสนพรหม ณไตรมองเนื้อนางที่เดินห่างออกไป
“เดี๋ยวฉันตามไปให้รางวัลจ้ะ”
ณไตรได้ยินแล้วพยายามสะกดความโกรธที่พลุ่งพล่านเต็มอก เอ่ยถามเจ้าแสนพรหม “เมียเจ้าคนนี้ ... เนื้อนาง ไม่ทราบว่าเจ้าได้ตัวมาจากที่ไหนครับ”
เนื้อนางเดินเร็วออกมาหยุดในมุมหนึ่ง น้ำตาเนื้อนางทะลักทะลายออกมาเมื่อคิดถึงณไตร
คำฝายที่เดินมา พอมองเห็นเนื้อนางก็รีบวิ่งเข้ามา “เนื้อนาง ... ตั๋วร้องไห้ ใครทำอะไรตั๋ว เนื้อนาง บอกพี่ ใครทำอะไรตั๋ว”
“หนานไตร พี่คำฝาย ..แขกของเจ้า....คือหนานไตร”
“จริงก่อ มันอยู่ข้างในใช่มั้ย พี่จะไปด่ามัน” คำฝายจะพุ่งเข้าไป
เนื้อนางรั้งคำฝายไว้ “ไม่มีประโยชน์หรอกพี่คำฝาย เค้าไม่รู้จักเรา”
“มันจะไม่รู้จักได้ยังไง เนื้อนาง ตั๋วเป็นเมียมันทั้งคน”
“เค้าไม่ใช่หนานไตรอีกแล้ว เค้าเป็นพ่อเลี้ยงณไตร เค้ามอง เค้าทักเนื้อนางเหมือนคนไม่เคยรู้จักกัน”
คำฝายแค้น “ไอ้หนานไตร”
“เค้าหมดรักเนื้อนาง สิ้นความผูกพัน สิ้นเยื่อใยต่อกันหมดแล้ว”
คำฝายสายตาเจ็บใจหนานไตร เนื้อนางสะอื้น น้ำตาหยดเป็นสายด้วยความระทมขมใจ
ณไตรถือแก้วเครื่องดื่มทรงสูงมอง รอคำตอบจากเจ้าแสนพรหม
“เนื้อนางเนี่ยะ เหมือนฟ้าประทาน ช้างเผือกในป่ายังไงยังงั้นเลยพ่อเลี้ยง” ณไตรกำแก้วแน่น มองแสนพรหมที่ยังไม่หยุดอวด “นวล เนียน ไร้ราคี ไฝฝ้าในร่มผ้าไม่มีสักเม็ด”
ณไตรโกรธสุดทน บีบแก้วแตกจนคามือเศษแก้วตกกระทบพื้น
“พ่อเลี้ยง” เจ้าแสนพรหมตกใจ
ณไตรมองมือที่มีรอยแก้วบาดเป็นแผลยาวไม่มากด้วยแววตาเฉยชา ไม่รู้สึกเจ็บที่กายเลย
“ใครอยู่แถวนี้ มาดูพ่อเลี้ยงหน่อยเร็ว” แปงที่รออยู่ห่างรอรับใช้ รีบวิ่งเข้ามา “ทำแผลก่อนเถอะ พ่อเลี้ยง”
“ไม่เป็นไรครับ แผลแค่นี้เอง ผมขอตัวกลับก่อน” ณไตรกำมือแน่น ยิ้มให้แสนพรหม “ผมคงต้องขออนุญาตเจ้ามาที่นี่อีกนะครับ”
“มาเลย คุ้มเจ้าแสนพรหมยินดีต้อนรับพ่อเลี้ยงณไตรทุกเวลา มาพักผ่อนชมของสวยๆ งามๆ ในคุ้มผมได้ตามสบาย แต่เว้นเนื้อนางไว้คนนึงนะ ห้ามเลยคนนี้ ... ผมหวงมาก” เจ้าแสนพรหมหัวเราะระรื่น ต่างกับหนานไตรที่หน้านิ่ง ระงับอารมณ์เต็มที่ หันหลังเดินออกไป แสนพรหมมองด้วยสายตาเบิกบานมีความสุขที่สุด
ที่ระเบียง เนื้อนางเดินตามคำฝาย ตรงไปห้องนอน