บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 3 หน้า 4
หมื่นหล้ามองอ่อนใจ หันมาทางเนื้อนาง “ตาเป็นคนเก่าคนแก่ที่นี่ รู้จักป่านี้มากกว่าทุกคน ลำพังไอ้ยักษ์ตัวเดียว จะปล่อยให้มันเพ่นพ่านเสียศักดิ์ศรีหมื่นหล้าได้ยังไง”
หมื่นหล้ารีบเดินเร็วออกไปกับคนงาน เนื้อนางมองตามด้วยความเป็นห่วง
หนานไตรกับแสงคำถือปืนเดินระวังเข้ามาในป่า
แสงคำมองหนานไตรแล้วพูดขึ้น “ที่จริงคุณเป็นผู้จัดการ รอฟังข่าวอยู่ที่บ้านพักก็ได้ ไม่ต้องเข้ามาลำบากในป่ากับพวกเรา”
“ปางนี้ คงไม่เคยมีผู้จัดการคนไหนมาล่าเสือด้วยตัวเอง”
“ไม่เคย ผู้จัดการคือเจ้านาย” แสงคำมองจ้องหนานไตร ตั้งใจบอกไปถึงเรื่องเนื้อนาง “คนเป็นนายไม่ต้องลงมาใกล้ชิดคนงาน ต่างคนต่างอยู่”
หนานไตรรู้ว่าแสงคำจงใจหมายถึงเรื่องเนื้อนางด้วย ก็ยิ้มตอบกลับไป “แต่ผมไม่เหมือนคนอื่น ผมเป็นผู้จัดการที่ถือว่าทั้งปางนี้คืออาณาจักรของผม” แสงคำกับหนานไตรมองจ้องกัน “ทุกชีวิตที่นี่จะต้องอยู่ในความดูแลของผม แล้วถ้าผมต้องการอะไร ไม่ว่าจากใคร ผมจะไม่ใช้อำนาจบังคับ ผมจะใช้หัวใจผมเองแลกกับหัวใจของคนที่นี่”
“หัวใจ .. คงหมายถึง ...”
หนานไตรย้ำหนักแน่น “ทุกคน แสงคำ ทุกคน ไม่ว่าใครหน้าไหนทั้งนั้น”
แสงคำมองจ้อง สีหน้ายิ่งไม่พอใจ หนานไตรมองกลับด้วยสายตาเข้ม ไม่สะทกสะท้าน
เนื้อนางกับคำฝายเดินมาที่โรงครัว เห็นรัญจวน กำปุ้ง สร้อยฟ้ากำลังตั้งวงนินทากับกลุ่มคนงานหญิง
“ที่คุณหนานไตรต้องไปลำบากลำบน ก็เพราะไอ้แสงคำมันไม่มีฝีมือ” รัญจวนไม่พอใจแสงคำ
คำฝายฟังแล้วก็ไม่ยอม “อยากให้เสือมันมาวิ่งเล่นแถวนี้จังโว๊ย ขย้ำปากพวกช่างพูด ขบเล่นๆ ให้ปากฉีกถึงหู”
กำปุ้งกระแทกกลับ “ปากแกน่ะจะโดนตบก่อน คุณพี่รัญจวนพูดจริงทุกอย่าง ถ้าแสงคำมันเก่งจริง คุณหนานไตรไม่ต้องรีบตามไปหรอก ดูสิ เป็นนายแท้ๆ ต้องเสียสละ ทำงานยังกับพวกควาญ”
เนื้อนางเถียง “ตามไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ คนที่จะคว่ำเสือ ต้องเป็นอ้ายแสงคำ”
รัญจวนไม่พอใจ “แกเป็นเมียแสงคำหรือไงยะ เนื้อนาง ถึงมาเถียงแทน วันก่อนยังเห็นให้ท่าชายตาให้คุณหนานไตร เลือกเอาสักคนสิยะ”
เนื้อนางหันไปมองทางพวกสร้อยฟ้า รัญจวน กำปุ้งด้วยสายตาอยากจะแกล้ง “แล้วถ้าฉันไม่ต้องเลือก แต่มีผู้ชายสองคนเดินเข้ามาหาเองล่ะ”
สร้อยฟ้าได้ที “นั่นไง นั่นไง นิสัยชอบยั่วผู้ชาย สันดานเดียวกับแม่มัน”
คำฝายท้า “อ้าว พูดงี้ก้อต้องตบกันกระจายไปข้างนึง”