บทละครโทรทัศน์ นางฟ้าล่าผี ปี2 ตอนที่ 1 หน้า 2

กิ่งแก้วหันขวับมาเห็นบุญเพ็งจึงพยายามระงับอารมณ์โกรธ กิ่งแก้วกระซิบเบาๆ “แต่มัน...ไม่ใช่ครอบครัวของเรา”บุญเพ็งยิ้มแล้วส่ายหน้าห้ามกิ่งแก้ว “วันนี้ เธอเป็นแขกของพวกเรา....อย่าเสียมารยาท” บุญเพ็งหันไปทางแบม “ส่วนเธอ?”“ฉันชื่อ แบม..แล้วที่นี่ ที่ไหน?”“บ้านฉันเอง เธอเพิ่งมาถึงแล้วก็บาดเจ็บด้วย ต้องพักผ่อนเยอะๆ”“แต่ว่า...”“อย่าดื้อสิ กิ่งแก้ว แกไปเอายามาให้ฉันหน่อย” บุญเพ็งฉุดแขนให้แบมเดินออกมาจากห้องพระแวบหนึ่งแบมมองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งแอบอยู่ในห้อง จ้องมองเธอและบุญเพ็งด้วยความหวาดกลัว กิ่งแก้วกระแทกปิดประตูห้องไล่หลังคนทั้งคู่

ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ภายในห้องพักผู้ป่วย เอโกะและพี่จอร์จเฝ้ามองแบมที่นอนหลับไม่ได้สติด้วยความเป็นห่วง “อาการของแบมเป็นแบบนี้ แล้วเมื่อไรเธอจะฟื้นคะ?”หมอท็อป ลดชาร์จที่ประเมินคนไข้ลง “อือม์..ตอบยากเหมือนกันครับโดยเฉพาะเรื่องระยะเวลา”พี่จอร์จสงสัย “แต่เนี่ยก็สามเดือนแล้วนะครับ?”“เคสที่คนไข้พ้นขีดอันตรายมาแล้ว แต่ภาวะที่สมองได้มีความเสียหายอย่างรุนแรง ส่งผลให้ผู้ป่วยตอบสนองต่อสิ่งเร้าได้เพียงเล็กน้อย อาจจะไม่ตื่นหรือไม่ฟื้นขึ้นมาก็มีเหมือนกัน”เอโกะซัก “หมายความแบมอาจจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป”หมอท็อปถอนหายใจ “ก็อาจจะ...แต่อย่าเพิ่งหมดหวังนะครับ” หมอท็อปขอตัวออกจากห้องไปเอโกะกระตุ้น “ฟื้นสิแบม....พวกเรารอเธออยู่นะ”

ภายในบ้านไม้โบราณ ตอนกลางคืน เสียงร้องสะอื้นนั่นดังขึ้นอีกแล้ว แบมงัวเงียตื่นขึ้นอีกครั้งแล้วมองไปรอบๆ เสียงกุกกักทำให้เธอหันไปมองก็เห็น กลอย หญิงสาวคนนั้นหน้าตื่นกลัวอยู่ไกลๆ “หนีไปซะ!”“หนี?...หนีอะไร? ฉันไม่เข้าใจ”“ไปจากที่นี่”แบมลุกขึ้นเดินมาหากลอยและเห็นรอยฟกช้ำไปทั่วทั้งตัว “ทำไม มันจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ?”“อยากรู้จริงๆเหรอ....”“ใช่ ฉันอยากรู้” จู่ๆร่างกลอยค่อยๆหายไปในเงามืด พร้อมกับเสียงคำถามที่ย้ำไปมา “เดี๋ยวสิ...” แบมวิ่งตามกลอยหายเข้าไปในความมืด แบมเดินตามเสียงพูดแผ่วเบาของกลอย จนกระทั่งมาถึงหน้าห้องพระ เสียงของกลอยเงียบหายไป แต่กลับกลายเป็นเสียงสวดพึมพำปนหัวเราะต่ำๆค่อยๆแว่วซ้อนเข้ามา แบมชะเง้อมองผ่านช่องประตูที่แง้มไว้ เห็นบุญเพ็งนั่งยองๆหันหลังให้ประตู เบื้องหน้าของบุญเพ็งเป็นหีบเหล็กใบใหม่ มือบุญเพ็งกำลังสาวด้ายสีแดงปากพึมพำบทสวด