บทละครโทรทัศน์ นางฟ้าล่าผี ปี2 ตอนที่ 4 หน้า 2
ที่ห้องนอน หมวกตำรวจแขวนอยู่ที่ฝาบ้าน พร้อมเสียงกรนที่ดังสนั่นชัดเจน นาฬิกาปลุกบอกเวลา 4 โมงเย็น นาฬิกาปลุกดังขึ้น เสียงกรนหยุดลง จ่าเสริมเอื้อมมือมากดหยุดเสียงนาฬิกา จ่าเสริมยังคงหลับหลับต่อไม่ยอมตื่น และเริ่มส่งเสียงกรนอีกครั้ง
“พี่เสริม ตื่นได้แล้ว!!!” จ่าเสริมหยุดกรน ขยับตัวเปลี่ยนท่านอน แต่ตายังหลับอยู่ แล้วกรนต่อ “พี่ตื่น!!! เดี๋ยวไปเข้ากะไม่ทันนะ” จ่าไม่ตื่น เมียจ่าเข้ามาเรียก “ไอ้เสริม!!! จะนอนให้ถึงเช้าเลยรึไง” จ่าเสริมยังคงขี้เซา ไม่ยอมตื่นง่ายๆ “ตื่น !!!!” เมียจ่าพูดพร้อมกับยันร่างของจ่าเสริมกลิ้งตกเตียง
จ่าเสริมชันตัวขึ้นมางงๆ “ปลุกดี ๆ ก็ได้ ต้องผลักกันด้วยเหรอ”
“ไปอาบน้ำ!!!”
จ่าเสริมอาบน้ำเสร็จในชุดผ้าขาวม้า เข้าเดินมายังที่ตู้เสื้อผ้า เปิดตู้แล้วหยิบเสื้อสีฟ้าเครื่องแบบคนขับแท็กซี่ออกมา แล้วก็ต้องชะงัก เพราะเห็นเครื่องแบบตำรวจตัวเก่า จ่ามองอึ้งอยู่นาน จนเมียจ่าเดินถือพวงมาลัยเข้ามา เมียจ่ามองผู้เป็นสามีอย่างเข้าใจ ก่อนที่จะแกล้งกลบเกลื่อนความรู้สึกนั้น “เอา!!! ระลึกชาติพอรึยัง” จ่าเสริมได้สติจึงหันกลับมากุลีกุจอแต่งตัว “เดี๋ยวก็ไม่ทันกะ กันพอดี เอ้านี่มาลัยที่สั่ง”
“ขอบใจจะแม่จ๋า”
“เสร็จแล้วก็ไปกินข้าวนะ....อะไร!! โตเป็นควายแล้วยังต้องให้ พูดกันเป็นเด็กๆ อยู่อีก”
“จะแม่จ๋า” เมียจ่าเดินออกไป จ่ามองพวงมาลัยในมือ ด้วยอาการหนักใจ
ถนนก่อนถึงสี่แยกว่างโล่ง “หลายชั่วโมงต่อมา” แสงไฟจากแท็กซี่เขียวเหลืองแล่นฝ่าความมืดมาแต่ไกล พวงมาลัยของเมียจ่าแขวนอยู่ที่กระจกมองหลัง ที่หน้าปัดแอร์ลูกบิดความแรงลมอยูที่เบอร์ 4 บอกว่าเปิดสุดกำลังของแอร์แล้ว เห็นสติ๊กเกอร์ “แท็กซี่เปิดไฟว่าง ใครจ้างก็ต้องไป” คนขับคือจ่าเสริม นั่นเอง สีหน้ากังวลสุด ๆ เหงื่อกาฬไหลย้อย ชายหญิงสองคนนั่งอยู่ด้านหลัง
“พี่ครับจอดข้างหน้า”
“ห๊ะ...อะไรนะครับ”
“จอดตรงนี้ครับ”
“ครับ ๆ” แท็กซี่เข้าจอดเทียบริมทาง ผู้หญิงลงมาก่อน
“แอร์พี่หนาวมากเลยนะพี่” ผู้ชายพูดพร้อมกับควักกระเป๋าสตางค์เตรียมจ่ายเงิน
“น้องครับช่วยไปกับพี่หน่อยได้ไหม เดี๋ยวพี่กลับรถไปฝั่งตรงข้ามแล้วน้องค่อยข้ามถนนมาฝั่งนี้”
“อะไรอะ พี่ บ้าเหรอ” ผู้ชายมองหน้าจ่าเสริมไม่ไว้ใจ