บทละครโทรทัศน์ นางฟ้าล่าผี ปี2 ตอนที่ 5 หน้า 3
“แหงล่ะ...ก็เธอเป็นน้องสาวแกนี่หว่า” หมอท็อปจ้องหน้าบีบคั้น “อยากฟังจริงเหรอ...เรื่องแบบนี้นายเกลียดมันไม่ใช่เหรอ ?”
หมอท๊อปเสียงอ่อน “เล่ามาเถอะเพื่อน” หมอโจ้ถอนหายใจ
อดีต ภายในร้านซื้อขายของเก่า บรรยากาศดูสลัว แสงสว่างเข้าไปไม่ทั่วถึงร้าน มีเพียงแสงไฟสีส้มที่ส่องสว่างเป็นระยะ ปิ่นและหมอโจ้เดินเข้ามาภายในร้านเห็นของเก่าวางเรียงรายเต็มพื้นที่ไปหมด ปิ่นดูตื่นเต้นที่ได้เห็นของโบราณเก่าเก็บต่างจากหมอโจ้ที่มีสีหน้าเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันน่ะไม่ค่อยเห็นด้วยหรอกนะ ไอ้เรื่องนิสัยของปิ่นชอบสะสมของเก่า...แต่ก็อย่างที่เรารู้กันดีใครจะไปขัดใจเธอได้ แล้วมีอยู่วันหนึ่งเราขับรถพาปิ่นกลับจากต่างจังหวัด อยู่ๆปิ่นก็ให้เราจอดรถเพราะมองร้านขายของเก่า...มันเป็นร้านที่ประหลาดมากออกจะน่าขนลุกซะมากกว่า ปิ่นบอกว่าเหมือนมีใครเรียกให้เธอมาที่นี่"
ปิ่นพยายามมองหาคนขายของเก่าโดยไม่สนใจหมอโจ้ หมอโจ้ดูเริ่มรำคาญและหงุดหงิด
เสียงปิ่นดัง “มีใครอยู่ไหมคะ มีใครอยู่ในร้านไหมคะ ?”
“ไม่เห็นมีใครเลย...กลับกันเถอะปิ่น ผมเหนื่อยแล้ว...กลับบ้านเถอะ จะเสียเวลาซื้อของพวกนี้ไปทำไม?”
“แล้วรอแปบนึงจะตายเรอะไง ? เผื่อเจ้าของเขาอยู่หลังร้าน”
“ก็เรียกตั้งนานแล้ว ไหนล่ะเจ้าของร้าน ?”
ปิ่นมองหมอโจ้ไม่พอใจแล้วเดินกระฟัดกระเฟียดเข้าไปในร้าน ทิ้งให้หมอโจ้ยืนเซ็ง
ปิ่นเดินไปในตามทางเดินของร้านเหมือนเธอหาอะไรบางอย่าง
“หาอะไรรึเปล่า ?”
ปิ่นหันตามเสียงไปข้างหลังตัวเอง แต่พอหันหน้ากลับมาก็เจอชายแก่ชาวจีนราว 70-80 ปี ยืนจ้องหน้าอยู่ “ว๊าย” ชายแก่จ้องมองไปที่ปิ่น “คือ คือ คือ....ฉันได้ยินเสียง มีใครไม่รู้เรียกให้ฉันมาที่นี่”
เสียงหม่อนกับไหม ปนเสียงหัวเราะลอยเข้ามา “คริ คริ ฮิ ฮิ...”
“เสียงนั่น...” ปิ่นมองกลับไปที่ชายแก่แต่เขาหายตัวไปแล้ว เธอมองไปที่ด้านในสุดของห้องเห็นผ้าขาวคลุมอะไรบางอย่างเอาไว้ ปิ่นเดินเข้าไปหาราวกับต้องมนต์ แล้วดึงค่อยๆผ้าอออก...เห็นเป็น กระจกบานใหญ่ลวดลายสวยงาม
ปิ่นจ้องมองและยิ้มให้กับเงาของตัวเธอเองในกระจก เงาของเธอพยักหน้าตอบรับ ปิ่นมองอย่างหลงใหล เธอหันกลับมาก็เห็นชายแก่ยืนยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ “เท่าไรคะ ?” ชายแก่คนนั้นยืนยิ้มพยักหน้าเบาๆ