บทละครโทรทัศน์ นางฟ้าล่าผี ปี2 ตอนที่ 5 หน้า 4
ภายในห้องทำงานปิ่น ปิ่นนั่งมองกระจกบานนั้นอยู่นานสองนาน มือลูบไล้ใบหน้าและเรือนร่างของตัวเองอย่างลุ่มหลง หมอโจ้เปิดประตูเข้ามา แต่ปิ่นไม่สนใจสายตาจับจ้องอยู่แต่กระจก
“นี่ปิ่น ไม่คิดจะออกไปข้างนอกบ้างเลยเหรอ” หมอโจ้มองไปที่ถาดอาหาร ซึ่งอาหารนั้นแห้งแข็งและเต็มจานอยู่เลย “ไม่กินข้าวเลยเหรอ 3 วันแล้วนะที่เป็นแบบนี้ นั่งมองแต่กระจกนั้น มันมีอะไรดีหนักหนา”
หมอท็อปหยิบผ้าจะคลุมกระจก ปิ่นหันมามองหมอโจ้ช้าๆ ดวงตาหมองคล้ำแต่แฝงไปด้วยแววตาที่ดูดุร้าย
“ออกไปจากห้องฉัน !”
ปัจจุบัน ภายในห้องหมอท๊อป หมอท๊อปมองดูหมอโจ้ “นี่นายจะโทษกระจกอย่างนั้นเหรอ ?”
“มันไม่ใช่แค่นั้นสิ...ช่วง 3-4 วันหลังมานี่ ปิ่นไม่ออกจากห้อง แล้วก็ปิดล็อกห้องไม่ให้เราเข้าไป บางครั้งดึกๆเราได้ยินเสียงหัวเราะ มันดังมากจากห้องของปิ่น เหมือนมีใครอยู่ในห้องนั้นนอกจากปิ่น”
“โรคทางจิต โรคสองบุคลิก อย่างนั้นเหรอ...ไม่น่าจะเป็นไปได้ ตั้งแต่เด็กปิ่นไม่เคยมีประวัติทางด้านนี้นี่นา”
“เราก็ไม่อยากเชื่อไปในทางบ้าบออะไรนั้นนะ แต่บางทีมันอาจเป็นอุปาทานของจิตใต้สำนึก”
“อุปาทานของจิตใต้สำนึก?”
เสียงกรีดร้อง ดังเข้ามาในห้องทำงานของหมอท๊อป “กรี๊ดดด…….!”
ประตูห้องพักผู้ป่วยเปิดออก นางพยาบาลมองไปในห้องนั้นดวงตาเบิกกว้างและยังคงกรี๊ดอยู่ “กรี๊ดดดดดดดดด”
หมอท๊อป หมอโจ้วิ่งเข้ามา หมอท๊อปถามพยาบาล “เกิดอะไรขึ้น”
นางพยาบาลชี้เข้าไปในห้อง “นั่น นั่น”
หมอท๊อปและหมอโจ้หันมองตามนิ้วเข้าไปในห้อง กระจกห้องแตก เตียงนอนไม่มีคนนอนอยู่
หมอโจ้มองนางพยาบาล และจับตัวเธอเขย่าเรียกสติ “ปิ่นไปไหน...ปิ่นไปไหน ?”
“คุณปิ่น ทุบกระจก ละ.... แล้ว...แล้วกระโดดลงไป”
หมอท๊อปรีบวิ่งเข้าไป ตรงกระจกที่แตก และชโงกหน้าออกไปดู ด้านล่างไม่มีร่องรอยของศพ แต่เห็นปิ่นในชุดคนไข้กึ่งวิ่ง กึ่งเดินตรงไปทางออกจากโรงพยาบาล หมอท๊อปหันมองหน้าหมอโจ้
หมอท๊อปและหมอโจ้เดินอย่างรีบเร่งตรงไปที่ลิฟท์ เสียงสมาร์ทโฟนดังขึ้น....หมอโจ้ดูเบอร์สีหน้ายุ่งยาก
นางพยาบาลทักหมอท๊อป “หมอท๊อปคะ ?”
หมอท๊อปหยุดแล้วหันมาบอกหมอโจ้ “นายไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันรีบตามไป” หมอโจ้พยักหน้าแล้วรีบเดินไปที่ลิฟท์
“อะไรเหรอ ?”