บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง เสือ ตอนที่ 10 หน้า 2
“มันเอาตัวลูกสาวอั๊วไป”
“ลื้อมีหลักฐานอะไรมาปรักปรำลูกชายอั๊ว”
“พวกลื้อมันหมดหนทางสู้ ไอ้หมาจนตรอก เลยต้องใช้วิธีสกปรกยังงี้”
“ลื้ออย่ามาปรักปรำกัน ไอ้บันลือ พวกอั๊วไม่สิ้นคิดขนาดลดศักดิ์ศรีตัวเองทำเรื่องทรามอย่างนั้นหรอกโว้ย ลูกสาว
ลื้ออีหนีไปกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ ลื้อมาโวยวายที่นี่ก็เท่ากับประจานตัวเองแหละวะ”
“ไอ้เซียะ”
“อาเจิ้ง..ส่งแขก!”
บดิน ตามบันลือที่หัวเสียอย่างหนักออกมา อาเจิ้งวิ่งตามแทบไม่ทัน เพราะต้องออกไปส่งให้ถึงหน้าบ้าน
บันลือชะงัก เพราะเผชิญหน้ากับสุพรรษา “บันลือ”
“ไม่ได้เจอกันเลย..กี่ปีแล้ว”
“ยี่สิบปีได้มั้ง”
“ยี่สิบสี่ปี” สุพรรษาอึ้งงัน
“ลื้อยังสวยเหมือนเดิมนี่นะ”
“ลูกเต้าโตๆ กันหมดแล้ว อะไรๆ มันก็เปลี่ยนแปลงไปตามเวลา”
“แต่บางอย่าง อั๊วไม่เคยคิดจะเปลี่ยน ความแค้นมันแน่น อยู่ยังไง มันก็ยังแน่นอยู่ยังงั้น”
“แล้วจะหาความสุขเจอได้ยังไงกัน”
“นี่แหละ ความสุขของอั๊ว”
“อะไรก็ไม่สำคัญเท่ายอมรับความจริงให้ได้หรอกนะ”
“ถ้าความจริงของลื้อมันคือความพ่ายแพ้ของอั๊ว..อั๊วก็ไม่ขอยอมรับ”
บันลือเดินจากมา บดินจับต้นชนปลายไม่ถูก
เรือแล่นเข้าเขตน้ำตื้นใกล้ชายหาดที่สุด เท่าที่จะเข้าได้ ภาษิต รีบวิ่งออกมาต้อนรับ ภรพกระโดดลงจากเรือ น้ำเกือบระดับเอว “เอ้า...ลงมาสิ”
วันวิสาจดๆ จ้อง ๆ
“เกิดเป็นโรคกลัวน้ำขึ้นมากะทันหันรึไง.... บอกให้ลงมา”
“นายอย่ามาเสียงดังใส่ฉันนะ”
“ลงมา” เสียงภรพดังกว่าเดิม วันวิสาจำใจ เก้ๆ กังๆ โดดลงจากเรือทุลักทุเล หัวทิ่มหัวตำ ภรพไม่สนใจเดินลุยน้ำจะขึ้นฝั่ง
ภาษิตลุยน้ำเข้ามาหา “มีของต้องขนจากเรือรึเปล่าครับคุณภรพ”
“ไม่มีหรอกภาษิต มีแต่ตัวถ่วงความเจริญนั่นแหละ”