บทละครโทรทัศน์ รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 22
โจกับวนิษายังหลับอยู่ พอมือถือวนิษาดังเธอก็ตื่นขึ้นมารับสาย โจจึงลืมตาตื่นขึ้นเช่นกัน
“สวัสดีค่ะคุณปฐม...อะไรนะ...ค่ะ...ค่ะ” วนิษาวางสาย หน้าตาไม่สบายใจนัก
“มีอะไรรึเปล่าครับ”
“เสี่ยเพ้งเสียแล้วค่ะ”
โจถอนหายใจ
“กลุ้มใจเรื่องฉายาโจตัวซวยเหรอ”
“เปล่าครับ กลุ้มใจเรื่องลูกเสี่ยเพ้งมากกว่า...น่าสงสาร”
วนิษาเงียบไป สีหน้าหมองลง เธอเห็นด้วยกับโจ
ปลายฝนกับป๋องเดินคุยมาด้วยกัน
“ตอนแรกก็สงสัยว่าแม่เลี้ยงชั้นเขาหายไปไหน ที่แท้ก็ไปช่วยพี่โจสืบคดีตัวเอง...ว่าแต่พี่โจมีอะไรให้ฉันช่วยมั้ยล่ะ”
“ถ้ามีคงบอกเธอแล้วล่ะ ตอนนี้เขาสองคนคงอยากมีสมาธิ หาร่องรอยหรือเบาะแสให้เจอก่อน”
ตี๋อ้วนนั่งจุ้มปุ๊กอยู่แถวนั้น เห็นปลายฝนกับป๋องเดินมา ก็เดินมาหา “หวัดดีปลายฝน หวัดดีป๋อง”
“นี่ แกจะปีนเกลียวปลายฝนน่ะฉันเข้าใจ แต่แกไม่ได้พิสวาสฉัน เพราะฉะนั้นแกควรจะเรียกฉันว่าพี่นะ”
“ผมไม่มีอารมณ์มาเถียงกับคุณเรื่องไร้สาระหรอกนะ” ตี๋อ้วนบอก
“มีอะไรเหรอตี๋อ้วน”
“ป๊าผมเพิ่งเสีย”
ปลายฝนกับป๋องอึ้ง
“ผมมาบอกลาคุณ จากนี้ไปผมจะไปฝึกฝีมือ ผมจะล้างแค้นให้ป๊า”
“ล้างแค้นเนี่ยนะ ป๊าแกโดนคนอื่นฆ่าเหรอ” ป๋องถาม
“ป๊าผมโดนฟ้าผ่าตาย...แต่เพราะมีคนอื่นเป็นตัวต้นเหตุ ถ้าไม่มีมันป๊าก็คงไม่ตาย”
ป๋องชักเอะใจ “ใครฆ่าป๊าแก”
“มันชื่อโจ เป็นนักสืบอิสระ ฉายาโจตัวซวย”
ป๋องกับปลายฝนอึ้งไป “เธอเป็นลูกเสี่ยเพ้งเหรอ”
ตี๋อ้วนงง